Միասին, բազմազան ու համերաշխ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Հուլիսի 27-ին «Հասարակություն առանց Բռնության» ՀԿ-ն իր ամենամյա իրազեկող միջոցառումն էր անց կացնում, այս անգամ Արմավիր քաղաքում ` «Միասին, բազմազան ու համերաշխ» անունով: Ամենամյա միջոցառումը ամեն տարի անց է կացվում տարբեր մարզերում, որը նպատակ ունի կանանց իրավունքների մասին տեղեկատվությունը տարածել երկրի տարբեր մասերում:

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Սկզբում Արմավիրի քաղաքացիների վրա իրենց ուշադրությունը հրավիրելու համար աղջիկներից մի քանիսը ներկայացրեցին իրենց պատրաստած մանիֆեստները, որոնք իրենց մեջ ներառում էին կոչ` ուղղված հասարակության մեջ կնոջ դերը գիտակցելուն ու բռնություններից խուսափելուն: Կանանցից ոմանք գալիս, մի քանի րոպե կանգնում էին, լսում, հետո հեռանում` իրենց հետ որոշակի տեղեկատվություն, ու մինչև այժմ ապրած կյանքի մասին մտորումներ տանելով, ոմանք, երբ լսում էին, որ խոսքը իրենց այդպես էլ չիմացած իրավունքների մասին է, մոտ չէին գալիս, բայց կային և այնպիսիները (և բարաբախտաբար մեծամասնությունը), որ գալիս էին, լսում, կարծիք հայտնում, մասնակցում քննարկումներին:

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Եկող-գնացողները կարում էին նաև կանանց համերաշխության վերմակը, ամենատարբեր ու գունավոր կտորներից, որը հենց խորհրդանշում է կանաց բազմազանությունը, բայց միևնույն ժամանակ, միասնականությունը: Հետագայում վերմակը հանձնվելու է ժամանակակից արվեստի թանգարանին:

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Ամեն մի կայացած այսպիսի միջոցառում թեկուզ և մեկ կնոջ օգնում է արժեվորել իրեն, դառնալ ավելի ինքնավստահ ու կայացած: Բայց և այնպես, մեկ միջոցառումը հրաշք չի գործելու` տղամարդկանցից ոմանք չեն դադարելու ծեծել իրենց կանաց, կանայք էլ չեն բողոքելու, աղջիկներից մեկ-երկուսին գուցե այդպես էլ թույլ չտան կարատեիստ ու ֆուտբոլիստ դառնալ, ու նրանք էլ չպայքարեն դրա համար, բայց ծովը կազմված է կաթիլներից, ու ցանկացած լավ արդյունք իրենից հետևողական աշխատանք է ենթադրում, իսկ իրազեկվածությունը լավագույն պաշտպանությունն է:

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

Լուսանկարը՝ Հասարակություն առանց բռնության ՀԿ

hayk kostandyan

Պահի ազդեցությամբ

Նստած կարդում էի Ռուբեն Զարյանի հուշերը քսաներորդ դարի գրական գործիչների վերաբերյալ: Կարդում էի գրողների փոխհարաբերությունների, միմյանց ստեղծագործություններին գնահատական տալու մասին: Որոշեցի այդ մասին գրել, ուզում էի անցնել հետազոտությունների և ինձ զգում էի ինչպես Շերլոկ Հոլմսը՝ հերթական գործը բացահայտելիս, երբ հայրս դուռը բացեց հետևյալ խոսքերով.

-Բալես, մի հատ խանութ գնա:

Շքամուտքից դուրս եկա բակ, որտեղ սովորականի նման երեխաները խաղում էին: Նրանցից մի քանիսը պահմտոցի էին խաղում: Ուշադրությունս գրավեց գազարագույն շապիկով ու սև շորտով մի տղա, որն իր թաքնված տեղից կամաց մոտենում էր «փակելու» վայրին, որպեսզի ազատի իրեն, բայց փակողը նկատեց նրան ու «թքեց»: Տղան սկսեց կռվել ընկերների հետ՝ ասելով.

-«Թավը չի», ուշադիր ինձ էիք նայում, ու տեղս իմացավ:

Երբ վերադառնում էի խանութից, տեսա, որ արդեն տղան է հաշվում, իսկ նրա ընկերներից երկուսը կամաց մոտենում են նրան: Տղայի՝ հաշվարկը վերջացնելուց հետո այդ երկուսը միանգամից «թքեցին» իրենց: Ես մտածեցի, որ տղան կսկսի նորից կռվել, բայց ոչ, նա սկսեց փնտրել մյուս թաքնված ընկերներին:

Նայում էի նրանց և հիշում իմ ու ընկերներիս խաղը: Մենք պահմտոցի էինք խաղում ուշ ժամի, որ ավելի հետաքրքիր լինի: Սև շոր էինք հագնում, երբեմն էլ վերնաշապիկներով փոխվում էինք, որպեսզի փակողը շփոթվի ու սխալ անուն արտասանի: Շատ անգամ բակի մեծահասակներն էլ էին միանում, ու խաղն ավելի հետաքրքիր էր ստացվում: Մտորումների մեջ խորացած՝ չնկատեցի, թե ինչպես տուն մտա:

Այդ փոքրիկ միջադեպը երևի հետաքրքիր մի հոդված խլեց, բայց հիշեցրեց իմ մանկությունից մի ուրախ շրջան:

hovik vanyan dsex

Քաղաքի լույսերը

Գիշեր էր: Մտամոլոր նայում էի տան բացված փոքրիկ լուսամուտից: Ընդամենը կարողացա յոթ աստղ հաշվել: Դեռ զգում էի նրա բույրը, հիշում էի նրա հետ անցկացրած ամեն մի վայրկյանը: Լուսինը շատ պայծառ էր ու կարծես իր լույսը փոխանցել էր քաղաքի բոլոր շենքերին: Քթիս տակ երգում էի, երբ նկատեցի կողքի հարևանին, որը նույնպես լուսամուտից դուրս էր նայում, երևի ականջի ծայրով էլ լսում, թե ոնց եմ երգում: Մոռացա երգելու մասին: Ուշադրությունս գրավեցին շատ հեռվում երևացող լույսերը, որոնք նույնպես յոթ հատ էին՝ աստղերի նման…

Դիմացի փողոցի հարևանի շունն արդեն քնել էր, իսկ երեք աղջիկները դուրս էին եկել զբոսնելու, աջ կողմինը շատ գեղեցիկ էր: Նորից զգացի նրա բույրը, արդեն քիչ էր մնում խելագարվեի:

Դըմփ, դըմփ… Լսվեց բարձր առանձնատնից եկող հրավառություն ձայնը: Շատ գեղեցիկ գույներ էին: Սիրում եմ հրավառությունը:

-Հով ջան, գնա քնելու, ժամին նայե՞լ ես:

-Լավ:

Առավոտյան ժամը 08:34 էր, երբ արթնացա ու սպասում էի, որ գիշերը շուտ գա: Կարոտել էի երեկվա քաղաքի լույսերին:

stella avetiqyan

Ամենօրյա հեքիաթային երեկոն

Ամեն երեկո ինձ արդեն ծանոթ անծանոթ մի պապիկ մտովի ինձ տեղափոխում է մանկություն, երբ պառկում էի պահարանի մեջ (ինձ համար ամենահարմար տեղը) ու հեռուստացույցով դիտում «Չեբուրաշկան ու կոկորդիլոս Գենան»:

Այդ պապիկը, հավանաբար, մեր դիմացի շենքից է: Ամեն երեկո նա միացնում է կոկորդիլոս Գենայի երգը՝ «а я игаю на гармошке у прохожих на виду, к сожаленью, день рожденья только раз в году»…

Գիտե՞ք, այս մուլտֆիլմի երգը կարծես բարության չափաբաժին լինի, որն ընդունում ենք ամեն երեկո՝ օրն ավարտելիս: Գուցե դա կո՞չ է, որ չմոռանանք սովետական, հին մուլտֆիլմերը, որոնք բավականին հաջողված են, և որոնցից բավականին շատ բան կա սովորելու:

seda mkhitaryan

Բա մենք ո՞նց ենք արել

Մինչ Արարատյան դաշտի բնակիչները բողոքում են սաստիկ շոգից ու կիզիչ արևից, Լոռիում երկու օր է՝ անձրևներ են, ամպրոպի ու կայծակի պակաս նույնպես չկա։ Այդ անպակաս կայծակի հետևանքով գյուղում քանի օր է՝ նորմալ էլեկտրականություն չկա: Այն լինում է մի երկու ժամով, այն էլ առավոտյան վաղ, երբ քնած ենք լինում ու մեր՝ իմ ու քույրերիս հեռախոսների մարտկոցները միշտ նստած են մնում։ Էլեկտրականության բացակայությունն իրենից ենթադրում է համացանցի բացակայություն, իսկ դրա բացակայությունն էլ զրկում է մեզ սոցիալական ցանցեր մուտք գործելու հնարավորությունից: Այդ փաստը ծնում է բողոքների անվերջանալի շարան, որոնք արտահայտվում են մեր կողմից, և որոնց ի պատասխան՝ մայրս սկսում է հիշել իր դպրոցական տարիները, երբ ոչ լույս կար, ոչ գազ, երբ իրենք դասերը ստիպված պատրաստում էին մոմի կամ լամպի լույսի տակ, երբ իրենց շորերը արդուկելու համար ստիպված սպասում էին մի քանի ժամ, իսկ հեռուստացույց դիտելը իսկական տոն էր: Իսկ մենք բողոքում ենք համացանցի մի քանի ժամ բացակայությունից, հեռախոսների անջատված լինելուց և նման այլ մանր բաներից, որոնք տևելու են առավելագույնը մի օր կամ ավելի քիչ, իսկ այն ժամանակ նրանք անգամ չգիտեին՝ այդ խավարը մի օր վերջանալո՞ւ է, թե՞ ոչ։ Ու մայրս միշտ կրկնում է.

-Բա մենք ո՞նց ենք արել…

margarita dilbaryan

Պատիվ ունեմ

-Վա՜յ, տղերք, էս ի՞նչ օրն ա ընկել մեր բանակը:

Չգիտես` հումորով, թե լուրջ ասված այս խոսքերը հասցեատեր ունեին:

Նման «ջերմ» ընդունելության արժանացանք Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան ոտք դրած աղջիկներս:

Շուրջ 25-30 տղաներ ակնդետ հայացքով նայում էին այն մի քանի աղջիկներիս, որոնք համարձակվել էին խախտել իրենց «տղայական» տարածքը:

Երբ միասնական քննություն ես տալիս քո մարզում, քո ծանոթ ընկերների միջավայրում, չես զգում անհարմարություն, բայց լրիվ միայնակ, համալսարանի դարպասներից ներս տված քննության ժամանակ արդեն անծանոթ մի զգացողություն է պարուրում քեզ, սկսում են աչքիդ առջևով գնալ ընկեր-ընկերուհիներդ, ովքեր արդեն մեկ ամիս է, գոնե մոտավոր գիտեն՝ ուր են ընդունվել: Իսկ մենք, որ մի «անհանգստության» դպրոց անցանք «գեներալնայա կամիսիա» կոչված բուժզննումից հետո, հիմա էլ մի շարք նորմատիվներ ենք հանձնելու ֆիզիկակական պատրաստվածությունից, ու դեռ հուլիսի 28-ին էլ մանդատային հանձնաժողովը որոշելու է «այո»-ն ու «ոչ»-ը:

Մինչև այդ օրը ամեն պահ մտածում ես՝ մասնագիտությունդ ճի՞շտ էր ընտրած, թե՝ ոչ:

Հա՜, ես ինձ բռնացրի այն մտքի վրա, որ հարցը ճիշտն ու սխալը չէ: Միանշանակ, ես ճիշտ եմ ընտրել, պարզապես եթե հանկարծ չընդունվեմ, ընկերներիս նման այլ տեղ չեմ կարող սովորել, որովհետև ոչ մի այլ հայտ էլ չեմ ներկայացրել, չկա իմ մասնագիտության այլընտրանքային տարբերակը:

Հայրենիքին ծառայելը այլընտրանք չի կարող ունենալ:

hovik vanyan dsex

Մի ավտոբուս՝ լի հայերով

Գիշերվա ժամը երկուսն էր: Քունս տանում էր, ես ո՞ր օրվա էդքան դիմացողն էի, ժամը 11-ն անցավ՝ պետք ա քնեմ: Արդեն գլխիս տեղը հարմարեցրել էի ավտոբուսի չոր պատուհանին, որ քնեմ ու… Էլ չեմ հիշում ինչ եղավ, երևի իսկապես քնել էի:

ՌԴ-ից, ավելի ճիշտ՝ Սարատովից, պետք է հասնեինք Հայաստան: Շուրջ երկու օր: Առաջին անգամ էի ավտոբուսով այդքան երկար ճանապարհ անցնելու: Չգիտեմ՝ ինչքան էի քնել, երբ արթնացա ինչ-որ մեկի բարձր խռռոցից՝ վերջին շարքի երրորդ նստարանին նստած մարդն էր: Էլ այդպես էլ քունս չտարավ: Չգիտեի՝ ինչ անեմ: Հիշեցի բարեկամիս թխած խաչապուրու մասին ու ընկա տոպրակի մեջ, որ գտնեմ: Արդեն փշուրներն էի մաքրում վրայիցս, երբ մի բարձր դմփոց լսեցի: Պարզվեց, որ ավտոբուսը կանգնել էր, ու պետք է անիվը փչեին, բայց ինչպես ասում են՝ ունքը հանելու տեղը տվեցին աչքն էլ հանեցին: Էնքան էին փչել, որ ակը չէր դիմացել ու պայթել էր:

Չէինք էլ հասկանում, թե ինչպես է ժամանակն անցնում: Արդեն մտերմացել էինք ավտոբուսի ժողովրդով, ու ով ինչ գիտեր՝ պատմում էր: Ամենահամով ուղևորն էլ Արտաշեսն էր՝ ութ ամսական: Շատ էի զարմացել, թե ոնց էր խելոք մնում այդ երեխան՝ մի ծպտուն չէր հանում, մենք էլ հերթով պահում էինք փոքրիկ մարդուկին: Ընթացքում երևի բոլորն էլ քնում էին, էլի վեր կենում… Հաշվեցի բոլոր մարդկանց, վարորդներին էլ հաշված` քառասուն հոգի էինք, երկու աղջիկները կարծես ռուսներ լինեին, մի տղա կար՝ վրացահայ, իսկ մյուսներս հայեր էինք՝ Հայաստանի բոլոր մարզերից: Վրացահայ տղան՝ Դավիթը, մեր տրամադրությունը միշտ բարձր էր պահում, շատ հումորով ու սրամիտ տղա էր: Իմացանք, որ էշին էլ վրացերեն ասում են «վիռո»: Մի տատիկ էլ կար՝ ասող-խոսող, շատ հավեսով էր, արդեն ուզում էինք ամուսնացնել, էն էլ փեսացուն ամաչկոտ պապիկ էր. դեմքն արդեն կարմրել էր:

Խոսում էինք դեսից-դենից, եթե ճանապարհն ավելի երկարեր, միգուցե բարեկամներ էլ դառնայինք վերջում: Ափսոս, այդ երկու օրը կարճ տևեց, ու արդեն հրաժեշտի պահն էր:

Երբ կարդում եք Հայաստանից Ռուսաստան, կամ հակառակ ուղղությամբ մեկնող ավտոբուսների մասին, հիշեք, որ ավտոբուսի մեջ քառասուն, գուցե ավելի, գուցե պակաս կյանքեր են, որ ճանապարհի ընթացքում միահյուսվում են իրար:

satine sakanyan

Գունազարդ Երևան

Այ թե օր էր՝ այնքան տարբեր գույներ կային, որ կարծես ամբողջ Հանրապետության հրապարակը ողողված լիներ գունազարդ մառախուղով… Դե, իսկ բարձր տրամադրությունն էլ՝ անպակաս:

Վերջերս պարապ մնալու հետևանքով սկսել եմ շատ մտածել, ու այս անագամ մտածելուս թեման ինձ տարել էր երիտասարդության պասիվության ուղղությամբ: Ես էլ այս ամառ մի քիչ պասիվ եմ, և այդ օրն էլ որոշեցի ինձ համար մի հետաքրքրիր զբաղմունք գտնել: Համացանցը երկար ժամանակ փորփրելուց հետո մեկ էլ աչքովս ընկավ «Yerevan Color Run 2017» ծրագրի կամավորների հայտադիմումը: Ժամանակ չկորցրի և արագ լրացրի այն, որովհետև մնացել էր ընդանմենը երեք րոպե դիմելու համար: Մի քանի օր անց, երբ ես արդեն անգամ մոռացել էի այդ ծրագրի մասին, ինձ զանգեցին և տեղեկացրին, որ ես ընտրվել եմ որպես այդ ծրագրի կամավոր: Ուրախացա, որ այս ամառը նույնպես ջերմ ու դրական հիշողություններ կնվիրի ինձ:

Շատ մարդիկ կարծում են, որ «Yerevan Color Run»-ը կապ ունի հնդկական տոնի հետ, և վերջերս, երբ բրոշյուր էի բաժանում, մի պապիկ ինձ ասաց.

-Աղջիկ ջան, որ դու սրանք բաժանում ես, էդ տոնին հավատո՞ւմ ես:

Իսկ ես զարմացած հարցրի.

-Ի՞նչ տոնի եմ հավատում, պապիկ ջան:

-Դե էդ հնդկական տոնին, էլի:

-Պապի ջան, «Yerevan Color Run»-ը ամենաուրախ և զվարթ հինգ կիլոմետրերն են: Սա վազք-զվարճանք է, որը կազմակերպվում է աշխարհի 35 երկրներում, ներառյալ Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն, Ավստրալիան, Բրազիլիան, Կանադան, Չիլին, Չինաստանը: Այն ընդհանրապես կապ չունի հնդկական տոնի հետ:

-Հա՜, ինչ լավ ա, ես էլ ասեցի՝ բացի կինոներ նայելուց՝ հիմա էլ դրանց տոներն եք նշում:

Ըհն, պապիկն էլ ապատեղեկացված էր, հուսով եմ՝ հավատաց ասածներիս:

Երիտասարդների ակտիվությանը վերադառնամ: Այն, որ ասում էի՝ ակտիվ երիտասարդություն չունենք, փոշմանում եմ, սխալ էի, իմ այդ կարծիքը լիովին հերքվեց՝ այդ ծրագրին մասնակցելով: Ինչ երիտասարդություն ունենք՝ աշխույժ, ուրախ, սպորտասեր, թռչող, վազող, հաղթող, մրցող, մի խոսքով՝ մեր երիտասարդների մեջ կյանքը եռում է ամռան տապի հետ միասին: Եթե դրսում 38 աստիճան է, ապա երիտասարդների հոգում՝ 80 աստիճանից բարձր:

Գունազարդ տոն էր Հանրապետության հրապարակում, որը կոչվում է «Գունազարդ վազք 5 կմ», շատերին հայտնի է նաև «Yerevan Color Run 2017»:

Ինչ հետաքրքիր օր էր. նոր մարդկանց հետ ծանոթացա, ովքեր լավ ընկերներ դարձան: Մենք՝ կամավորներս, տարբեր խմբերի էինք բաժանված և ամենքս ունեինք մեր անելիքը: Օրինակ՝ իմ խումբը վերցնում էր մարդկանց իրերը, որպեսզի վազելիս նրանց չխանգարի, և իրերի ապահովությունն էր հսկում: Մյուս խմբերը գույներ, ջուր էին բաժանում:

Ես ինքս սպորտի սիրահար չեմ, բայց այս «Գունազարդ վազքը» սեր է արթնացնում սպորտի, վազքի հանդեպ, խրախուսում առողջ ապրելակերպ: Կարծում եմ, որ այսպիսի ծրագրերը պետք է շատ լինեն: Ինչպես կասեն ծրագրի կազմակերպիչները. «Սա վազք է, որտեղ սպորտային պատրաստվածությունը նշանակություն չունի: Մեր նպատակն է միավորել դրական մարդկանց և երջանկացնել Հայաստանը»:

Այնքան մարդ կար, ու տարիքը կապ չունի, փոքր՝ դեռ նոր քայլող երեխաներից մինչև մեծահասակներ, բոլորը եկել էին մասնակցելու: Երեք տղա և երեք աղջիկ առաջինը հասան վազքուղու ավարտին, և հայտնվեցին լավագույն վեցնյակի մեջ: Նրանք ծրագրի հովանավորների կողմից արժանացան նվերների:

Օրը տոն դարձրին հայտնի դիջեյները, երգիչները, հեքիաթի հերոսները և իրենց ներդրումն ունեցան այդ միջոցառմանը:

Ա՜հ, ամենակարևորն էի մոռանում ասել՝ ծրագիրն ունի բարեգործական նպատակ: Ամեն տարի այն մի ուղղություն է ունենում: Օրինակ՝ 2015թ.-ին միջոցառման մասնակիցների շնորհիվ բարեգործական նպատակների համար գումարը ուղղվել է ծանր առողջական խնդիրներ ունեցող մի փոքրիկի բուժմանը: Իսկ 2016 թվականին բարեգործությունն արվել է Գյումրիի անօթևան ընտանիքների երեխաների համար:

Այս տարի կայացվելու են երկու բարեգործական ծրագրեր: «Yerevan Color Run»-ից ստացված միջոցների մի մասը կուղղվի Street Workout-ի մասնագիտացված մարզահրապարակի կառուցմանը Երևանի կենտրոնում, որտեղ կկարողանան անվճար մարզվել բոլոր այն մարդիկ, ովքեր ցանկանում են զբաղվել սպորտով: Իսկ 2-րդ բարեգործական ծրագիրն աջակցելու է մասշտաբային բարեգործական ծրագրի՝ Թերեզա Մխիթարյանի «Կյանքի ճանապարհ» 34 կմ անվտանգ ճանապարհի կառուցմանը (Իջևան-Բերդ), որը միացնում է Բերդը ամբողջ Հայաստանին:

Վազելն առաջացնում է երջանկության հորմոն, իսկ երբ շուրջդ բազմազան գույներ են, երջանկությունը քառապատկվում է:

syuzanna kharatyan

Կիկոսի մահը

Երբ տանը մենակ ես լինում, ինչ խենթություն ասես, որ մտքովդ չի անցնում:

Մտածում ես, պատկերացնում ու որոշում օր և ժամ, որ իրագործես նպատակդ, հաճախ դու չես որոշում այդ օրը, քանի որ դա տոն է, և ոչ միայն դու ես նշում, այլ քեզ նման հազարավոր մարդիկ։ Այդ օրը, որի մասին մտածում, երազում և պատկերացնում էի, մեր վերջին զանգի օրն է, որը ոչ հեռու ապագայում է՝ ընդամենը 3 տարի հետո (դե, ես մտածում եմ, որ 3 տարին շատ շուտ կանցնի): Արդեն նաև համացանցն էի փորփրել, թե ինչ համազգեստ պետք է հագնենք աղջիկներով և այլն… Բայց այս ամենից զատ պարզվեց, որ իմ դասընկերներն էլ են ամեն օր մտածում վերջին զանգի մասին, ու այդ խենթ միտքը ամառ օրով մեզ հավաքեց իրար գլխի: Սկսվեցին բուռն քննարկումները: Դե, մեր ժամանակներում «իրար գլխի հավաքվելը» հանդիպումը չէր, այլ ֆեյսբուքը և դասարանական զրուցարանը։ Տեսաֆիլմեր էինք միմյանց ուղարկում, քննարկումներ անում։

-Կարանք էս վիդեոն մեր օրինակով անենք:

-ՉԷ՛, դա հարմար չի, էս մեկն ավելի լավն ա:

Նմանատիպ շատ երկխոսություններ ունեցանք։ Դա էլ հերիք չի, սկսվեցին հեռախոսազանգերը: Զանգում էինք հատկապես նրանց, ովքեր այդ պահին օնլայն չէին։ Նրանք էլ միացան մեզ ու սկսվեց նոր մտքերի շարանը:

Հետո խելքի եկանք ու հասկացանք, որ մինչև 2020 թվականը դեռ այնքան ժամանակ կա, որ կհասցնենք մտածել, փորփրել ու իրագործել:

Ու այդպես մի վայրկյանում անհետացան մեր վառ երազանքներն ու մտածմունքները, որոնք կապել էինք մեր վերջին զանգի հետ: