Ես Սեդան եմ: Մեծացել եմ տատիս ու պապիս երգերի, տաք ձեռքերի ու ջերմ համբույրների ներքո: Ամենավառ հիշողությունները մանկությունիցս տատիս կատակներն ու պապիս համբուրելիս նրա ծակող ընչացքն են: Տարիներ են անցնում: Ես՝ մեծացել, տատս ու պապս էլ գնալով փոքրացել են: Չնայած տարիքին՝ երկուսն էլ քրտնաջան աշխատում են, կառուցում տուն՝ լեցուն ժպիտներով ու լավ հիշողություններով:

Եկավ մի օր, երբ իմացա, որ շուտով միգուցե էլ չլսեմ տատիս հաճելի ձայնը, չտեսնեմ բարի ժպիտը, չլսեմ հոգնած տնքտնքոցը:
Ու եկավ մի օր, երբ համախմբվեցին մեր տան սյուները, պատերը… Համախմբվեցինք մենք, համախմբվեց մի ընտանիք՝ աշխարհի տարբեր ծայրերից, այդ օրերին բոլորս միասին աղոթեցինք, ու աննկատ չմնացին մեր աղոթքները:

Միայն տատիս անկոտրում կամքն ինձ ստիպում էր եկեղեցում ոչ թե ծնկաչոք լացել, այլ գլուխս բարձր աղոթել: Երանի տատիս` «Ես կապրեմ, ինձ բան չի լինի»-ն լսելու փոխարեն նորից գլուխս դնեի ծնկներին ու զգայի, թե ինչքան ջերմություն կա այդ ծերացած ձեռքերի մեջ:

Ես Սեդան եմ: Անունս դրել են տատիս պատվին, բայց Սեդա տատիցս ոչ միայն անունն եմ ժառանգել, այլ նաև կամքի ուժ, եռանդ ու ժպիտ: Մի ժպիտ, որը ամենահիվանդ ժամանակ էլ կապրեցնի, ամենացուրտ ժամանակ՝ կջերմացնի, ամենաանհույս ժամանակ էլ հույս կծնի ապրելու ու պայքարելու՝ հանուն տան սյուների ու պատերի:

Հայաստանի բոլոր մարզերից տեխնոլոգիաներով հետաքրքրվող հարյուրից ավելի երիտասարդներ էին հավաքվել Գյումրիում՝ մասնակցելու առաջին անգամ անցկացվող «High tech» համաժողովին: Համաժողովը նպատակ ուներ ցույց տալու և բացահայտելու կրթությունից բիզնես հնարավորությունները:

Ինչպես Գյումրիում և Վանաձորում, այնպես էլ մյուս մարզերում, ցանկանում են ստեղծել տեխնոլոգիական կենտրոններ: Երկրում պետք է զարգանա այս ոլորտը, քանի որ այն տնտեսությունը առաջ մղող ուժերից մեկն է: Նաև հաջողություններ են սպասվում ճանապարհների թվայնացման ոլորտում, հուշագիր ստորագրվեց ծրագրի պիլոտային մեկնարկի մասին՝ Հայաստանի տրանսպորտի, կապի և տեղեկատվական տեխնոլոգիաների նախարար Վահան Մարտիրոսյանի և «Թվային նուռ» ընկերության հիմնադիր Թոդդ Ֆաբաքերի կողմից:

Երկրորդ օրը ավելի գործնական բնույթ էր կրում: Թոդդ Ֆաբաքերի հետ քննարկում էինք տուրիզմում տեխնոլոգիական գործիքների կիրառման հետ կապված հարցերը: Տարբեր մասնագետների կողմից անցկացվում էին վորքշոփեր: Պատմում էին սեփական հաջողությունների, բիզնես ստեղծելու ու կառավարելու մասին: «High tech forum»-ը լավագույն հարթակն էր նոր ծանոթություններ ձեռք բերելու և համատեղ նախագծեր ստեղծելու համար:

Ասում են, չէ՞՝ իմ նյարդերի վրա ազդում է այն ամենը, ինչը շարժվում է, իսկ ինչը չի շարժվում՝ ես եմ շարժում ու նյարդայնանում։ Իրականում չեմ հիշում՝ ովքեր են ասել։ Համենայնդեպս, էս փոքր բառախումբը վիճակիս ամենատիպիկ նկարագրությունն է։ Ասենք՝ հենց հիմա ես նյարդայնացած եմ, որովհետև չգիտեմ՝ ինչից սկսել գրել և ուր հասնել, հետո նյարդայնացա նյարդերս հանգստացնելու համար դեպրեսիվ դեռահասի նման նոթատետրիս էջերը պատռելուց (էն ֆիլմերի նման, որ մեկը մյուսին ուզում է նամակ գրել, չի ստացվում, էջը պատռում ու դեն է նետում անքան անգամ, մինչև մյուս կադրում սենյակի ողջ հատակը թղթի կույտերով է պատվում)։ Բայց էդ խեղճ նոթատետրն ի՞նչ մեղք ունի, որ հենց ինքն է ձեռքիս տակ ընկել։ Հասարակագիտությանս դասագիրքն ընկներ, գոնե էջերը պատռելով նյարդերս հանգստացնելու հետ մեկտեղ հաճույք էլ ստանայի, որովհետև էդ դասագրքի բովանդակությունն էլ է նյարդերիս վրա ազդում։

Դու պիտի սովորես, որ մարդը ոչինչ է առանց սեփական իդեալն ունենալու, որովհետև էդ մարդը չի ձգտի ինչ-որ բանի հասնել։ Դե, չգիտեմ, գրքում էդպես է գրված, թե չէ, համենայնդեպս ուսուցչուհիս էդպես էլ ասում է։ Թե բա. «Դուք ինչքան էլ երազեք, օր ու գիշեր էլ աշխատեք, չեք կարող դա Վինչիին հասնել» կամ՝ «Ինչի՞ տեղ եք ձեզ դրել, որ ասեք՝ իդեալ չունենք», «Նկարի գեղագիտական արժեքը դուք չեք որոշում, եթե վերադասը, կամ մի խումբ արվեստագետներ ասում են, որ էդ նկարը իդեալական ա ու շատ գեղեցիկ, ուրեմն էդպես էլ կա, պետք չի հակառակվել ու ասել՝ չէ, սիրուն չի»։ Ու հետո էլ չի թողնում՝ ասեմ. «Այ ձեր ցավը տանեմ, ինչքան էլ ինչ-որ մեկին ձգտեք նմանվել ու ինչքան էլ էդ անտեր գործը լավ անեք, դուք չեք հիշվելու երբեք։ Կհիշվեք էն ժամանակ, երբ ձեր սեփականը կստեղծեք, մի ինքնատիպ բան, ձեր իսկ ոճը։ Այ ձեր ցավը տանեմ, էդ ինչի՞ց վերցրիք, որ մենք՝ «ստորադասներս», չենք կարող գնահատել գեղեցիկը կամ սեփական կարծիք ունենալ, մինչև անգամ՝ հակաճառել»։

Բայց քանի որ թանկագին ուսուցիչդ իր կարծիքն է ճիշտ համարում ու չի թողնում դու էլ խոսես ու կարծիքդ հայտնես, դու՝ նյարդերից թույլ դեռահասդ, չես կարող չնյարդայնանալ էս դարի ուսուցիչների մի տեսակի վրա, որ ուզում է խոսել, չի ուզում լսել, ու իր ասածներով ու քայլերով միայն քեզ կոտրում է, վանում տվյալ առարկայից, իսկ քո ձեռքն անտեսվելուց հետո էլ չի ուզում բարձրանալ։ Ու դրա պատճառով ես նյարդայնանում եմ շաբաթը մի քանի անգամ, օրը 50 րոպե։ Չէ, չկարծես մեր դասաժամերը 50 րոպե են, ուղղակի ուսուցիչները տնային հանձնարարություն տալու մասին միայն դասամիջոցներին են հիշում, ու իմիջիայլոց՝ մեր դասամիջոցներին։ Ու եթե համարձակությունդ ներեց տեղիցդ շարժվել, անդաստիարակի մեկն ես, հա, ու հումանիտար (որպես վիրավորանք հասկացեք)։ Ու դու էլի ամբողջ հոգով-սրտով նյարդայնանում ես, որովհետև հենց էդ ուսուցիչը, որ ասում է. «Մի ուշացեք, բա դասամիջոցն ինչի՞ համար ա», քո իսկ դասամիջոցն օգտագործում է, ու դու դա իրեն չես կարող ասել, որովհետև «թարսվել կա, բան կա»։

Հումանիտար ասացի, հիշեցի. ես նաև անչափ նյարդայնանում եմ, երբ որոշ ուսուցիչներ դասարան են մտնում «եկել եմ հումանիտարների պարապեմ» դեմքով։ Սիրելի ուսուցիչներ, եթե դուք սա կարդաք, չնեղանաք, բայց մեր «ՀԲՉ» դասարանական կոալիցիան սկսել է ու շարունակում է կոտրել բոլոր կարծրատիպերը հումանիտարների մասին (եթե հետաքրքիր է, հապավումը բացվում է՝ հումանիտարները բութ չեն)։

Լավ, սա հեչ, երկու րոպե էլ դասամիջոցին եմ հասցնում նյարդայնանալ։ Էն, որ շքախմբով տղաները կանգնած են, մեկ էլ մյուս կողմից իրենց անտանելի «ձև տալով» աղջիկներ են գնում։ Ու դու սկսում ես մտածել, որ էդ մարդիկ ծնված են իրենց ցույց տալու համար։ Ու հետո քեզ՝ խեղճուկրակ «հետամնացիդ» էնպես են ոտքից գլուխ «չափում», որ աչքերդ լցվում են։ Ծիծաղից, որովհետև իրենք ուղղակի առաջին մի քանի վայրկյանը պատկերացում էլ չեն ունենում, որ դու ավելի «օձական» հայացք ունես։ Նյարդայնանում եմ այնքան ժամանակ, մինչև չեմ մոռանում իրենց տաղտկալի դեմքերը, որոնք կարծես ստեղծված լինեն նկարելու ու սոցկայքեր գցելու համար։ Ախր, դեմքերն էլ չեն նկարում, է, որ նայես՝ նյարդայնանաս։ Մի հսկայական հեռախոս պահում են դեմքի առաջ ու նկարվում, հետո էլ պատահաբար երևացած մի աչքը «սմայլով» փակում են, նոր գցում սոցկայքեր։ Ու դու այդ ժամանակ էլ չես նյարդայնանում, ուղղակի ուզում ես սպանել իրենց, հետո դիակների մոտ նկարվել, մի աչքդ «սմայլով» փակել ու գցել սոցկայք։ Էդպիսի նկար գցեք մեկ, երկու անգամ, բայց ոչ բոլոր նկարները, Աստծու սիրույն։ Ու եթե էդպիսին եք, հանեք ինձ ձեր ընկերների ցուցակից, որ չտեսնեմ ու նյարդայնանամ։ Խոստովանում եմ, մի ժամանակ ես էլ էի էդպիսին, ու ամեն անգամ նախկին «ես»-իս մասին հիշելիս էլի ահագին նյարդայնանում եմ։

Աստված ասացի, էլի բան հիշեցի։ Ես անչափ նյարդայնանում եմ, երբ տեսնում եմ, որ «նորաթուխ» աթեիստները սկսում են ծաղրել քրիստոնյաներին, նրանց կրոնն ու մի բան էլ՝ վիրավորում։ Ու նյարդայնանում եմ, երբ քրիստոնյան ամեն եղած-չեղած առիթին քարկոծում է անկրոն մարդկանց ու «ազգի դավաճաններ» անվանում։ Ախր, ի՞նչ եք ուզում իրարից, այ մարդիկ, էլ բան ու գործ չունե՞ք։ Ինչի՞ եք վիրավորում ուրիշի աշխարհայացքը, կարծիքներն ու դիրքորոշումը, ուրիշի մաշկի գույնն անգամ հանգիստ չեք թողնում, ախր, գոնե իմ մասին մտածեք, նյարդերս այդքան դիմացկուն չեն, է։

Մի օր այնքան եմ բորբոքվելու, որ գյուղացուն ծաղրողին էնպիսի ապտակ հասցնեմ, որ անգամ «Աստերիքսի ու Օբելիքսի» մեջ իրար էդպես չեն խփում կախարդական թուրմի ազդեցության տակ, որովհետև էդպիսի մարդիկ ամենանյարդայնացնողն են։ Էն, որ իրենցից ոչինչ չեն ներկայացնում, բայց որ ծնվել են քաղաքում՝ վերջ. իրենք մարդ են, իսկ գյուղացին՝ չէ։ Նույն միս ու արյունն ենք, էլի, վերջներս էլ՝ մահ, էլ ի՞նչ եք կռիվ տալիս, ապրեք, էլի։

Իսկ երբ որոշ ժամանակ չեմ ուզում ոչնչի մասին մտածել, որ չնյարդայնանամ, մեկ էլ տատին հրամայական տոնով մի բան կասի, որ անեմ։ Ու ես չեմ անում։ Ինչ ուզում եք՝ մտածեք, կարող է՝ վատ թոռ եմ, բայց ես երբեք չեմ անի այն, ինչն ինձ կհրամայեն։ Այ, հանգիստ ասեք՝ օգնեմ։

Բա որ նյարդային ժամանակ եղբայրս է գալիս ու սկսում ինչ-որ անիմաստ հարցեր տալ, թող ու փախիր։ Ու էդ ժամանակ ոչ ոք հաշվի չի առնում, որ ես նյարդային երեխա եմ, ու միայն դրա համար գոռացի եղբորս վրա, հետո էլ սկսեցի խփել, ինչն էլ սուսերամարտի վերածվեց։

Օրվա վերջում, երբ պառկում եմ «տեղերիս» մեջ ու սկսում սերիալս նայել, սկսում է նյարդայնացնել հեռախոսի լիցքավորիչը։ Վայրկյանը մեկ անջատվում, միանում, անջատվում, միանում, ու երբ նորմալ դիրքի ես բերում, որ էլ չանջատվի, մեկ էլ փռշտում ես ու վերջ, լիցքավորիչը նորից «ցնդում է» (5-րդ մարտկոցի լիցքավորիչն եմ արդեն «ուտում»)։

Բայց մարդիկ էլ կան՝ հրաշալի «անտիսթրես» են: Նայում ես՝ էնքան անկեղծ են ժպտում, էնքան կյանքով լիքն են, քեֆդ գալիս է։ Բա չէ՝ դատարկ ու ոչինչ չասող հայացքովները։

Հ. Գ. Երևի նկատած կլինեք, որ մի քիչ պասիվացել եմ: Գիտե՞ք, ինտուիցիաս ինձ հուշում է, որ նյութերս չեն կարդում, գրելու հավեսս էլ է փախնում, ու էլի նյարդայնանում եմ։ Շատ դժվար է արևածաղիկը կեղևազրկել ու հավաքել, բայց հեշտ է էդ ամբողջը միանգամից ուտել, նույնն էլ նյութերի հարցում է։ Դժվար է միլիոնավոր էջերից հավաքել ամենալավ ստացված նախադասությունները, խմբագրել ու գրել, բայց հեշտ է չկարդալը։ Ասածս ինչ է՝ գնամ արևածաղիկ չրթեմ, մինչև կարդաք ու կարծիքներ հայտնեք։

Բարև: Ինչո՞ւ ես այդքան բողոքում: Կարծես բողոքի գիրք լինես: Բողոքում ես, որ կյանքն անհետաքրքիր է, որ այն այնքան անգույն է, որ եթե երկար մտածես, իմաստը կկորցնի:

Բայց, ախր, դու շատ սխալ ես, ինչպե՞ս կարելի է կյանքը համարել անիմաստ: Էդ դեպքում մենք չէինք զարգանա: Հա, մի բան էլ. կյանքն իմաստավորողը նստած է հենց համակարգչի առաջ ու հիմա կարդում է այն, ինչ ես մտածում եմ:

Դուք խոսում եք այն մասին, որ ընդամենը 14-15 տարեկան եք, բայց ոչ մի բանի հավես չունեք: Ախր ինչո՞ւ, է: Ճիշտն ասեք, որ տնից դուրս եք գալիս, ձեր գլխում էլ են, չէ՞, նոր ու շատ խառնափնթոր մտքեր ծնվում, բայց հենց ինչ-որ մեկի հետ կիսվում եք, ասում է, թե բա՝ ոնց, չէ, չես կարող, չի լինի, անիմաստ է: Ուֆ, էդ վերջին բառն ինձ հունից հանում է: Ես տանել չեմ կարողանում այն պատանիներին, ովքեր օգտագործում են այդ բառը շատ հաճախ: Ամեն ինչի մեջ էլ իմաստ կա, ուղղակի տվյալ «ամեն ինչի» մեջ եղած իմաստին մի քիչ մեր ձեռքում եղած կախարդական փոշուց է հարկավոր, որ վերածվի գլուխգործոցի, որ բոլորը հասկանան, որ դու կարողացար, ու իմաստ կար:

Այո, ես արդեն տասնյոթ տարի է, ինչ ապրում եմ այս մոլորակի վրա, բայց այդ հետաքրքիր ու արագընթաց տարիների ընթացքում չեմ ասել, թե՝ անիմաստ է, անիմաստ են, անիմաստ էր:

Ախր, այնքան հետաքրքիր բաներ կան, ինչո՞ւ ես ուզում ամեն ինչ «չոր» անել ու հետո բողոքել, որ իմաստ չուներ: Իսկ դու իմաստավորի՛ր: Ես ամեն ինչից փորձում եմ լավը դուրս պոկել, իսկ իմաստը հենց լավի մեջ է, չէ՞: Դու էլ փորձիր: Ու հա, քիչ բողոքիր, ձանձրացնում ես:

Սկսիր ավելի շատ գնահատել, անգամ էն ժպիտը, որ ավտոբուսի միջից մի պատահական երիտասարդ պարգևեց քեզ, կամ որ պատահական մեկը հրեց ուսդ ու հաճելի ձայնով ասաց «կներեք»: Տես, ինչ հաճելի ասաց, ինչ գեղեցիկ ժպտաց:

Գնահատիր ամեն ինչ, բայց անկեղծ: Կյանքն այնքան իմաստ է իր մեջ պարունակում, որ մեկ-մեկ ինձ թվում է, թե ուր որ է, ինչ-որ տեղից կյանքը «կպատռվի» ու իմաստը կսկսի թափվել:

Իմաստավորիր կյանքս հենց այս պահից, հա, ու մի բան էլ. քիչ բողոքիր:

Մի քանի տարի առաջ, երբ սկսեցի մտածել համայնքիս ու նրա խնդիրների մասին, հասկացա, որ առաջնային խնդիրը երիտասարդների ներգրավման պակասն է քաղաքի զարգացման հարցում: Այդ ժամանակից երազանք էր կարծես՝ համայնքում լինել մեկը, ով կհամախմբի մի շարք երիտասարդների, ու կլինի քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իր իրավունքը իրականացնող վառ օրինակ:

Շատ չանցած երազանքս փորձեցի մոդելավորել ու հստակ հասկացա, թե ինչ եմ ուզում ու ինչպես պետք է նպատակիս հասնեմ: Ցանկանում էի ստեղծել երիտասարդական ավագանի, որը իրական ավագանու հետ համատեղ կգործի, վեր կհանի ու կփորձի լուծումներ տալ քաղաքի խնդիրներին: Ամենակարևորը բոլորին իրազեկելն է այն մասին, որ ունենք քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իրավունք, ինչն էլ պատճառ դարձավ info-կանգառներ ստեղծելու գաղափարին:

Նպատակիս շուրջը մտածելու համար երկար ժամանակ չպահանջվեց: Գարնանը տեսա ՄԱԿ-ի հայաստանյան ասոցիացիայի հայտարարությունը Կոտայքի մարզի երիտասարդների համար: Կազմակերպվելու էր դասընթաց այն երիտասարդների համար, ովքեր ցանկանում էին լուծել որևէ խնդիր իրենց համայնքում, սակայն բոլոր 25 մասնակիցներից պետք է ընտրվեին երեքը և խմբով աշխատեին որևէ համայնքում: Այդ երեքից մեկը լինելու ցանկությունը շա՜տ մեծ էր: Եվ, շատ չանցած, ես այդ խմբում էի՝ Կոտայքի մարզի նախաձեռնող ակտիվ խմբում, որը հետագայում անվանվեց ԱՐՄԱՏ: Խմբում ինձ հետ են Կարոն և Շուշանը: Լինել խումբ և աշխատանքը կատարել խմբով. ես դա վայելում եմ նրանց հետ: Այսօր կարող եմ ասել, որ ԱՐՄԱՏ-ը՝ Կարոն և Շուշանը, իմ ձեռքը բռնած քայլում են դեպի նպատակ: Նպատակ, որը ունեցել ենք երեքս:

-Այսօր ուզում եմ նստել կողքիդ և անկեղծանալ մի քիչ,- ասաց ծանոթներիցս մեկը և սկսեց պատմել իր պատմությունը:
-Տարիներ են անցել այն օրվանից, ու տարիներ առաջ էլի աշուն էր, բայց տարբերվող:

Աշուն էր ամենուր, ու թաց մայթերին տերևներ էին թափվում: Թափվում էին այնպես, ինչպես այսօր: Անձրևում էր, անձրևում էր անդադար, անվերջ, անընդմեջ: Կամ նրան կամ ինձ հակառակ՝ անձրևը շարունակում էր գալ: Տերևները շարունակում էին թափվել: Անձրևի առաջին կաթիլն ընկավ թարթիչներիս, երկրորդը՝ այտիս, երրորդին խանգարեց արդեն բացված անձրևանոցս: Տեսա մի աղջկա, որը քայլում էր առանց անձրևանոցի, կարծես անտարբերության էր նա մատնել և՛ քամուն, և՛ անձրևին, գուցե նաև աշնա՞նը: Շարունակում էի քայլել մի քիչ մտամոլոր, մի քիչ տխուր:
Աշուն էր ինձ ծանոթ այգում: Մի դեղին տերևի հաջողվել էր ընկնել մոխրագույն վերարկուիս գլխարկի մեջ, իսկ մյուս տերևն ընկել էր նրա մազերին: Ես քայլում էի նրա հետևից:
Մենք շարունակ քայլում էինք իրարից մի քանի մետր հեռավորության վրա, այգին դատարկվել էր, երևի միայն ես և նա չէինք նայել ժամին, և ես չեմ կարող հստակ ասել՝ անձրևը կտրվել էր, թե ոչ: Նրա մեջ մի բան կար՝ գրավող, դեպի իրեն ձգող, և ես անկարող էի անտարբեր ձևանալ: Եվ գուցե հենց ա՞յն էր, որ առաջին անգամ էի հանդիպում անձրևի սիրահարի: Նրա անունը չեմ ուզում տալ, դա ոչինչ չի փոխի, և այս աշունը նրան չի բերի հետ:
Մոտեցա նրան. բարևեցի, ի ուրախություն ինձ՝ ժլատություն չարեց և պատասխանեց բարևիս:
-Քո աչքերում փայլ կա, դու սիրահարվա՞ծ ես:
-Ես միշտ էլ սիրահարված եմ:
-Եվ ո՞վ է այդ բախտավորը:
-Աշունը:
«Ա՜յ քեզ աղջիկ, տես թե ինչ պատասխան տվեց՝ անսպասելի և դիպուկ»,- մտքումս ասացի ես և մինչ կցանկանայի ռոմանտիկ տղա ձևանալ՝ նրան կորցրի տեսադաշտից: Այ քեզ անհաջողություն, ընդամենը մեկ վայրկյան թեքեցի հայացքս, և նա գնաց: Միգուցե դա իմ երևակայությո՞ւնն էր, բայց, ախր, հո երա՞զ չէի տեսնում, իրական էր, դիմացս կանգնած էր, խոսում էր հետս: Մի պահ կանգ առա, հավաքեցի մտքերս: Գիտե՞ս՝ հիշում եմ, այսօրվա պես անձրև էր գալիս, տարվել էի նրանով և չէի զգում անձրևի կաթիլների հարվածները…
Սկսեցի այգում փնտրել իմ անծանոթուհուն և գտա նստարաններից մեկին նստած: Ինչ-որ թղթեր կային ձեռքին, նա գրում էր, բայց չգիտեմ՝ ինչ: Նորից մոտեցա, նստեցի կողքին, մի հայացք գցեց դեպի իմ կողմը, բայց ոչինչ չասաց: Ես էլ լռեցի:
Հետո գնացինք տարբեր ուղղություններով: Միշտ հույս էի փայփայում նրան տեսնելու, ամեն անձրևոտ օր քայլում էի այդ այգում: Երևի սիրահարվել էի, երևի կյանքումս առաջին անգամն էր: Բայց ախր նա ասաց, որ աշնանն է սիրահարված: Նրա այդ խոսքից մի տարօրինակ ժպիտ էր դեմքիս հայտնվում:
Աշուն էր, հիմա էլ է աշուն, բայց այս աշունը ո՛չ իմն է, և ո՛չ էլ նրանը: Նա՞ է բացակայել իմ աշուններում, թե՞ ես երբեք տեղ չեմ ունեցել նրա անձրևոտ օրերում, չգիտեմ:
Միայն մի ճշմարտություն կա. անցել են տարիներ, և ես նրան չեմ տեսել: Գիտե՞ս՝ եթե մի օր ինձ ասեն, որ աչքերումս փայլ կա, և լինի ինչ-որ մեկը, որ ինձ հարցնի՝ սիրահարված եմ, թե ոչ, ես կասեմ, որ սիրահարված եմ աշնան սիրահարին…

«Fly me to the moon»-ը քթիս տակ երգելով՝ ուտում եմ հերթական մանդարինը։ Մանդարինի հոտը ասոցացնում երևույթների, երևույթները՝ մարդկանց ու հիշողությունների հետ։ Աշուն է։ Երևի մի փոքր բնական մելանխոլիկ տրամադրությունը ստիպում է անհաշիվ թեյեր պատրաստել ու խմել դրանք, մինչև կսառեն: Կամ մինչև ինքներս կսառենք։ Դե, երբեմն մենք էլ ենք սառում։ Իրար տեսնելն ու չբարևելը դարձնում ենք սովորություն, զանգերին չպատասխանելը՝ բնավորություն: Հետո էլ բողոքում ենք, որ ֆեյսբուքն ու ինստագրամը բոլորիս դարձրել են ռոբոտ ու հեռու են պահում իրարից՝ ցրելով ուրիշ մոլորակներ։ Չէ, հաստատ չէ։ Ախր, մենք ենք մեզ աքսորում մեր ընկերներից, ծանոթ ու անծանոթ մարդկանցից ու ինքներս մեզնից։ Քամիները պահում ենք ներսում ու ջերմություն որոնում թեյի գոլորշիներում, գրքերի տողերում ու մարդկանց խոսքերի տողատակերում։ Թող լուսինները մնան երգերում։ Կամ էլ լուսնին հասնելու փոխաբերությունը դառնա երջանկության, սիրո ու հրճվանքի համար օգտագործվողը։ Մանդարինն ու թեյը հերիք են, չէ՞. աշուն է: