Աշնանը ողջ Հայաստանում ՏԻՄ ընտրություններն էին: Դե, բնականաբար, ոչ ոք անմասն չմնաց դրանից: Անգամ 17.am-ի նյութերից շատերն այդ մասին էին: Մեկը գրում էր, որ իրենց գյուղում ասֆալտապատման աշխատանքներ են, ճանապարհներն են լուսավորում, մյուսը, թե իրենց մոտ ոչ մի շարժ չկա: Իսկ ես, այդպես էլ չգրեցի: Ի՞նչ գրեի, է՜: Ինչպես հիշում եմ՝ Աշտարակում վերջին փոփոխությունը հնի տեղում նոր Հայորդյաց տուն կառուցելն էր, այն էլ՝ Եկեղեցու հովանավորությամբ: Մեր գյուղի մասին` էլ չասեմ: Իբր մշակույթի տունն էին վերանորոգել, բայց պարի փորձից հետո ներկերի կեսը թափվեց:

Իսկ դուք ի՞նչ կմտածեիք, եթե հոկտեմբերի կեսին գային ու ասեին, որ սեպտեմբերի 21-ին նվիրված համերգի պիտի գնաք: Այո, այո՝ պիտի, որովհետև նման դեպքերում երկրորդ տարբերակ գրեթե չկա:

Երևի դուք էլ նույնը կմտածեիք, ինչ մենք: Ուղղակի մեր մտքով մի վայրկյանում անցավ մի քանի տարի առաջ Ցեղասպանության օրվան նվիրված միջոցառման անվան տակ մեզ պարսկական ժողովրդական համերգի տանելու փաստը: Մեզ հույս էինք տալիս, որ ազգային երգեր կլինեն: Գոնե Մշո քոչարի կպարենք: Չենք քնի էլի:

Հավաքվեցինք դպրոցի բակում ու սկսվեց փոխադրամիջոց գտնելու գործընացը: Մի կերպ գտանք 7 տեղանոց մեքենա, որը մեզ կողքի գյուղ հասցրեց, այնտեղից էլ Աշտարակ գնացինք: Էլի մի տասը րոպե ոտքով քայլեցինք մինչև Մշակույթի տուն հասնելն ու հիշեցինք անկախությանը նվիրված նախկին համերգները, որոնք սովորաբար սեպտեմբերի 15-ին էին լինում: Ֆուտբոլի դաշտի նման մի վայրում էին լինում, որտեղ նստարանները աստիճաններ էին հիշեցնում, ավելի ճիշտ՝ աստիճաններ էին. կեսը՝ փայտից, կեսը՝ բետոնից:

Փառք Աստծո, մշակույթի տունը բավականին լավ վիճակում էր: Եվ առաջին բանը, որ տեսանք մտնելով դահլիճ՝ երաժշտական գործիքներն էին: Դասընկերներիցս մեկն էլ, օգտագործելով ողջ երևակայությունը՝ հայտարարեց.

-Հաստատ դասական համերգ է լինելու:

-Մենակ քո կազմակերպած դասական համերգում դհոլ ու էլեկտրակիթառ կնվագեն:

-Կամ ռոք է:

Հիշեցի Վանաձորի «Դբա ռոք»-ը:

-Վատ չէր լինի:

-Բայց, Աշտարակո՞ւմ:

-Եկան երաժիշտները: Հա էլի, ռոք է:

Բայց՝ դա-դա-դա-դա՜մ, միայն մի քանի նոտա, ու բեմ են դուրս գալիս Սահակ Սահակյանը (Վարպետը), Դավիթ Ամալյանը, Մրոն ու էլի մի քանիսը:

-Ու՜խ, կպարենք:

-Ոնց եմ ուզում «Պատիվ ունեմ»-ն էլ երգեն:

-Ես էլ ուզում եմ Ամալյանի հետ նկարվեմ:

Վերջինը ես էի: Մոռացա ռոքի հանդեպ ունեցած սերս ու մի վայրկյանում ձուլվեցի «Ձայն մը հնչեց»-ի երաժշտությանը: Հետո պարի շարքին ու չզգացի, թե ինչպես ժամանակն անցավ:

Զարմացած էի և ուրախ: Փաստորեն, մեզ մոտ էլ են էսպիսի համերգներ լինում: Ու կարևորը, որ առջևում ընտրություններ չկան: Պատահում է:

Հ.Գ. Վերջում մի քիչ էլ մեզ գովեմ. համերգի առաջին րոպեներից սկսած՝ մեր խմբի «ռեյտինգն» այնքան բարձրացավ, որ պարտերից, պարելով հասանք բեմի առաջամաս ուղիղ մարզպետարանի աշխատակիցների, մարզպետի ու մյուս հյուրերի առջև: Համերգից հետո էլ մի լավ գովեցին:

Պարապմունքս վերջացրեցի և դուրս եկա, որ քայլելով հասնեմ կանգառ։ Բավականին երկար քայլելու ճանապարհ ունեի։ Մենակ քայլում էի փողոցի մայթով։ Սառը քամուց պաշտպանվելու համար քայլում էի այն մասերով, որտեղ ընկնում էին աշնան ջերմացնող արևի շողերը։ Տիպիկ աշնանային եղանակ էր մեզ մոտ։ Գույնզգույն տերևները քամուց պոկվում ու թափվում էին ցած։ Քայլում էի ու աչքերով փնտրում որևէ կենդանի շունչ: Հանկարծ տերևի խշրտոց լսվեց, շրջվեցի՝ շուն էր, որը ինձ հետ բավականին երկար քայլեց։ Միասին քայլում էինք դեպի կանգառ։ Ամենուր մեզ դիմավորում էին կողպեքով «զարդարված» դռները կամ էլ «Փակ է» գրվածքով խանութները։ Ասես բոլոր մարդիկ վերացել էին։ Անցնում եմ Աշտարակ քաղաքի հրապարակով ու էլի նույնը՝ փակ դռներ, դատարկ փողոցներ…

Բոլորն ասում են, որ մենակությունը լավ բան է, երևի նրանք մենակ չեն մնացել։ Վերջապես հասա կանգառ։ Հույս ունեի, որ կհանդիպեմ համագյուղացիներիցս գոնե մեկին։ Կանգառը դատարկ էր… Նայեցի շունիկին ու ինքս ինձ մտածեցի. «Մեկ է, հետաքրքիր են կենդանիները, մարդկանցից շուտ են մեզ հասկանում»: Հինգ րոպե չանցած ավտոբուսը եկավ։ Մի տեսակ անհավատալի էր, սովորաբար այն միշտ լցված էր մարդկանցով, բայց այսօր, չգիտես էլ ինչի, դատարկ էր։ Ձեռքով շոյեցի շունիկի գլուխը ու նստեցի ավտոբուս։ Ամբողջ ճանապարհին մտածում էի. «Խեղճ շունիկ, մենակ թողեցի, իսկ ինքը մինչև կանգառ ինձ հետ եկավ»:

Թե ու՞ր էին կորել մարդիկ, այդպես էլ չհասկացա։

Բարև, Ձմեռ: Քեզնից առաջ ամա՞ռն էր, լավ չեմ հիշում։ Չէ՛, չէ՛, ինչ-որ այլ եղանակ էր՝ անհասկանալի։ Բարև, Ձմեռ, մի՞թե այսպես շուտ պիտի գայիր։ Իսկ ո՞ւր մնաց քո նախաբանը՝ աշունը։

Աշո՜ւն… Է՜հ… Ինչո՞ւ չեկար այս տարի։ Չէ, չէ սպասիր, ես ապրել եմ քեզ այս տարի մի պահ, երբ 9-ից հինգ էր պակաս, երբ դեռ 700 մետր կար դպրոց հասնելուն, երբ վազում էի հարևան բակի դեղին տերևների միջով ու լսում քո ձայնը։ Ա՜խ, Աշուն, Աշուն․․․ Կներես, ես շտապում էի դպրոց հասնել, բայց դեռ մեկ ամիս կար քո ավարտին, ինչո՞ւ շուտ հեռացար․․․ Սպասիր, ի՞նչ կլինի․․․

Չէ, ես քեզ էլի եմ տեսել, տեսել եմ իմ չապրած օրերում․․․ Աշո՜ւն, Աշո՜ւն․․․ Մյուս տարի ավելի երկար մնա մեզ հետ։ Դուռը ոնց որ թակում են, սպասիր․․․ Բարև, Ձմեռ․․․