Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Օրվա վերջում, հոգնած ու ահագին քայլած, դժվար է հիշել, թե երբ և ինչպես էր սկսվել այս երկար օրը։ Այստեղ օրվա ընթացքում ահագին բան ենք հասցնում անել և հետ չենք մնում մեր ծրագրից։ Օրը, ինչպես միշտ, սկսվում է ժամը 10-ին՝ որքշոփով կամ զեկույցով։ Այսօր ծրագրավորողների խումբը, որը աշխատելու է մեզ հետ, ներկայացնում էր իրենց գաղափարները, արդեն ստեղծած հավելվածները։ Քանի որ մեր ծրագիրը հենց մեդիային, նոր տեխնոլոգիաներին է վերաբերում, ծրագրավորողների՝ App Camper-ների 5-րոպեանոց զեկույցները բավականին հետաքրքիր էին բոլորի համար։ Երևի հենց դրանցից էլ մի քիչ պատմեմ։

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Մանուել Կրաուսը մտածել է հետաքրքիր հավելված՝ մեսենջերի տեսքով։ Մեր ժամանակներում մարդիկ շատ զբաղված են, ինչը հանգեցնում է անդադար սթրեսի, նյարդային լարվածության, դեպրեսիայի, իսկ հոգեբանների ծառայությունները բավականին թանկ արժեն։ Հենց այս փաստն էլ դրդել է Մանուելին ստեղծելու Pocket Coach-ը՝ հավելված, որտեղ դու չաթ ես անում քո, այսպես ասած, գրպանի հոգեբանի հետ։ Ռոբոտը խորհուրդներ է տալիս սթրեսի, լարվածության դեմ պայքարելու համար, կան կոնկրետ վարժություններ, որոնք առաջարկվում են։

Ատամների հետ կապված պրոբլեմներ ունենում են գրեթե բոլորը, սակայն հաճախ ստոմատոլոգի ծառայությունները նույնպես թանկ արժեն։ Դրան զուգահեռ, ատամնաբույժ ուսանողները ստիպված են ունենալ փորձ․ համալսարանը պահանջում է աշխատել իրական հիվանդների հետ, բայց չի հոգում ուսանողի՝ հիվանդ գտնելու կամ որևէ կլինիկայում աշխատելու հարցը։ Հենց այս դեպքի համար էլ Մարիոն ստեղծել է հավելված ստոմատոլոգ ուսանողների և հիվանդների համար։ Այստեղ նրանք ընտրում են քաղաքը, պրոբլեմը և կապ են հաստատում իրար հետ։

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Յակոբի Ready to go հավելվածը ստեղծված է վազորդների համար։ Գուգլի քարտեզները, իհարկե, շատ լավ են մտածված, սակայն դրանք ցույց չեն տալիս վազելու համար ամենալավ ուղիները, օրինակ՝ անտառի արահետները։ Այս հավելվածի միջոցով կարելի է իմանալ բոլոր ամենահարմար վազուղիների մասին, ինչպես նաև կապ հաստատել այդ վազորդների հետ, խորհրդակցել միմյանց հետ, ինչպես նաև քաջալերել այն մարդկանց, ովքեր նոր են ուզում սկսել վազել և մոտիվացիայի կարիք ունեն։

Մարկուսի Kubo հավելվածը ձեզ շատ դուր կգա։ Այս հավելվածում կան մի քանի ռեստորաններ, փաբեր (այն շարունակելու է զարգանալ և համալրվել նոր ցանկով), որտեղ յուրաքանչյուր պատվիրած ուտելիքի համար ստանում ես միավորներ։ Մենյուի մեջ այստեղ կարող եք գտնել նաև ամեն ինչի արժեքը միավորների տեսքով։ Բավարար միավորներ ունենալու դեպքում դուք կարող եք միավորներով, այսինքն՝ ձրի գնել ձեր ցանկացած ուտելիքը։ Սա նաև լավ մարքեթինգային քայլ է ռեստորանների, սրճարանների համար, որոնք հենց իրենք են շահագրգռված հայտնվելու այս հավելվածում։

Մաթեմատիկան հաճախ դպրոցականների կողմից ամենաչսիրված առարկան է, և հիմնականում այն պատճառով, որ երեխաները չեն հասկանում սովորական բանաձևերը՝ թե ինչը որտեղից և ինչպես ստացվեց։ Հենց սա էլ Անդրեայի գաղափարի հիմքն էր ստեղծելու այնպիսի հավելված, որը կօգնի աշակերտներին և ուսանողներին հասկանալ մաթեմատիկայի հիմունքները, կբացատրի ամեն ինչ մանրամասնորեն։ You shall pass հավելվածը կլինի բոլոր աշակերտների կողքին՝ մաթեմատիկայից գլուխ հանելու գործում։

Իսկ եթե քո ընկերները չեն լսում նույն երաժշտությունը, ինչ դու, Պատրիկի My favs հավելվածը կօգնի քեզ հանդիպել քո սիրած խմբերի, երաժիշտների մյուս ունկնդիրների ու երկրպագուների հետ։ Հավելվածը ստեղծված է նաև համերգների կազմակերպիչների համար, քանի որ նրանց համար նույնպես կարող է շատ օգտակար ինֆորմացիա լինել այն, թե որ քաղաքում որ խմբերի երկրպագուներն են ավելի շատ։

Ներկայացվեցին նաև հավելվածներ, որոնք օգնում են պահպանել բնությունը, օրինակ՝ տալիս են ամենօրյա առաջադրանքներ՝ դարձնելու մեր շրջապատը ավելի մաքուր և կյանքը՝ ավելի առողջ։

Այս հետաքրքիր գաղափարների և ծրագրավորողների հետ մենք աշխատելու ենք շուտով։ Այսօր բաժանվեցինք խմբերի, և ամեն խումբը հարցազրույց է ունենալու մի ծրագրավորողի հետ։ Հարցազրույցները կանենք վաղը։

Իսկ օրվա երկրորդ որքշոփն անցավ քննարկման տեսքով։ Ամիր Զոնիչի հետ քննարկեցինք մեդիան առաջ և այսօր, վերլուծեցինք նոր տեխնոլոգիաների, և հատկապես՝ բջջային հեռախոսների մեծ դերը այսօրվա մեդիա ոլորտում։

Այսպիսով շարունակվում են մեր հետաքրքիր օրերը հեծանվորդների քաղաք Զալցբուրգում՝ լի նոր տպավորություններով։

Օրեր առաջ Կալավանում էր հյուրընկալվում մեր շատ սիրելի հեղափոխական տատին՝ Լեյլա տատին: Նրան մեզ մոտ՝ Կալավան էր հրավիրել Վահե Դարբինյանն իր հյուրատանը ՝ «Huga Hous»- ում հանգստանալու: Նրանց Դպրաբակ գյուղից դիմավորել էր «Time land» հիմնադրամի տնօրեն Ռոբերտ Ղուկասյանը:

Գյուղում նրանց դիմավորեցինք մեծ սիրով, փուչիկներով, քաղցրավենիքով: Ուրախ, ժպտերես, էներգիայով լի մի տատիկ, որի աչքերը, կարծես հեքիաթի հերոսուհու աչքեր լինեն, իսկ ձեռքերը նուրբ ու փափուկ:

Տատիկն անչափ ուրախացել էր, ճաշելուց հետո գնաց հանգստանալու: Ի դեպ, մոռացա նշել, որ նա միայնակ չէր, եկել էր իր ազգականի հետ:

Երեկոյան մենք՝ ես, քույրիկս և հարսիկս որոշեցինք այցելել տատիկին:

-Բարև Ձեզ:

-Վա՜յ, բարև Ձեզ, համեցեք նստեք:

-Ինչպե՞ս եք, տատի ջան:

-Լավ եմ, ապրեք, երեխեք ջան: Եկել եք նկարվե՞ք, եկեք, եկեք՝ նկարվենք:

-Ճիշտն ասած, տատի ջան, եկել ենք Ձեզ հետ ծանոթանալու և մի փոքր զրուցելու, բայց անպայման կնկարվենք:

Նստեցինք, երկա՜ր-երկա՜ր զրուցեցինք: Տատիկը մեզ պատմեց դրվագներ իր կյանքից, նաև պատմեց, թե ինչպես է մասնակցել Թավշյա հեղափոխությանը, ժամեր շարունակ կանգնել Հանրապետության հրապարակում:

Տատիկը լսողության հետ մի փոքր խնդիր ուներ, քանի որ փոքր ժամանակ պատվաստում էին արել, և նա զրկվել էր լսողությունից: Երկարատև բուժումների հետևանքով լսողությունը փոքրիշատե վերականգնվել էր:

Մենք երեխաներով տատիկի համար «Դուխովը» երգեցինք, ուրախ ծափ էր տալիս, ոգևորում, նաև հպարտանում, որ նման փոքրիկ գյուղում այսքան հայրենասեր երեխաներ կան:

Մենք էլ մեր հերթին ենք շնորհակալ, թե Լեյլա տատիկին, թե նրա պես հարյուրավոր մարդկանց, ովքեր ոտքի կանգնեցին՝ մտածելով մեր վաղվա օրվա մասին:

Լուսանկարը` Անուշ Դավթյանի

Չնայած «վեր կաց»-ը 8:30 էր, մեր սենյակում բոլորը 7:30-ից արթուն նստած էին, զրուցում էին։

Ես սուսուփուս կարդում էի, երեխեքը մեկընդմեջ հարցնում էին.
-Ընկե՛ր Անուշ, բոթա՞ս հագնենք, թե՞ չստիկ։
-Ընկե՛ր Անուշ, մազերս սպես հավաքած սիրո՞ւն է։
-Բա հիմա ո՞ւր ենք իջնելու։
-Լվացվենք, հետո՞ մարզանք, թե՞ հակառակը։
Ու նման լիքը-լիքը շատ-շատ հարցեր, որոնց բոլորի պատասխաններն անպայման պիտի ունենար ընկեր Անուշը։

Օրվա հերթապահ ջոկատն առաջինն էր՝ իմը։ Ավելի շատ երևի հնարավոր չէր վազել էդ երեխեքի հետևից, քան ես արեցի։ 12 հոգի են, մենակ երկուսը չէին ուզում գործ անել։ Մնացածից, եթե մեկին բան չտաս, պոչի նման ման են գալու, էնքան են ասելու «Բա ե՞ս ինչ անեմ», մինչև որ մի գործ չտաս։
Մեզնից հասնում էր մաքրել էն ննջարանը, որում քնում ենք, խոհանոցը՝ ոտքից գլուխ, միջանցքները, մեծ դահլիճը, գրադարանն ու դասասենյակը։ Կոնկրետ ես պիտի նշանակեի էդ բոլոր մաքրողներին, կանգնեի իրենց գլխին, որ գործից «չթռնեն»։
Որ շատ երկար չպատմեմ, ուղղակի ասեմ՝ մի ժամ ու մի քիչ ավելի վազել եմ ճամբարի տարածքով, գործ եմ տվել բոլորին, հերթով հետևել եմ ու ստուգել (ապրեն խոհանոց մաքրողները, ի դեպ, փոշիները սրբելու տեղը խառնել էին, պատուհան էին մաքրում երեխեքս)։ Մի քանիսին սովորեցնում էի ավել անել. չհավանեցին։ Բայց փոշիները շատ հավեսով էին սրբում։

Էսքան մաքրելուց ու սրբելուց բացի՝ ամեն հաց ուտելուց 15 րոպե առաջ ու վերջացնելուց 15 րոպե հետո օրվա հերթապահ ջոկատից 2 հոգի իրենց ջոկատավարի հետ մնում են խոհանոցում։ Սկզբում դնում են ուտելիքը, հետո՝ հավաքում ափսեները, մաքրում սեղաններն ու գետինը։ Հա, մի բան էլ, ետճաշիկը բաժանում է օրվա հերթապահ ջոկատավարը, չգիտես ինչու։
Խոհանոցը ճաշարանից մի պատ է բաժանում՝ երկու բացովի պատուհաններով։ Պատուհանը ծեծում ենք, խոհարարները ներսից բացում են, ճաշը տալիս, հետո մենք շարում ենք սեղաններին։
Ետճաշիկը, «վիձիծե լի», էնքան բարդ բան է, որ ջոկատավարը պիտի բաժանի։ Պլաստմասսայից ափսե, վրան երկու հատ թխվածքաբլիթ, երկու կոնֆետ ու մի վաֆլի։ Մի խոսքով։

Հա, մեկ էլ կշռվելու եմ տարել ջոկատիս էսօր, բուժզննման մյուս մասն էլ հետո կանցնեմ։ Էդ կշռվելը մի պատմություն էր։ Երեխեքը չգիտեին՝ ինչի համար են գնում, մտածում էին՝ սրսկվելու։ Հուզվել էին, նեղվել, ջոկատավարներից մեկն էլ, փոխանակ հանգստացնի, ասում էր.
-Հա, մե՜ծ ասեղով սրսկելու են ձեզ, չէ՞,- ու ինձ է նայում, որ ասեմ՝ հա։ Թո  բա թե։
Մյուսն էլ ավելացնում է՝ հա՜, մախաթ ասեղով։ Խեղճ երեխեքը քիչ էր մնում լացեին։ Լավ է, շուտ ասացին, որ ուղղակի կշռելու են։

Ընդհանրապես, կոպիտ են երեխեքի հետ։ Վիլենան՝ ջոկատավարներից մեկը, դպրոցում ֆիզկուլտուրայի ուսուցչուհի է աշխատում։ Սուլիչը հետն է բերել, տեռոր է անում իր ջոկատում, երբ բոլորս իրար հետ ենք, մեզ մոտ էլ։ Էս աղջիկը թե էդ ոնց է գոռում, էլ սուս։ Ձայնը լավն է, երգում է սիրուն, բայց որ սկսեց գոռալ, կչկչոց է դառնում անտանելի։ Իսկ ինքը գոռում է ամեն ազատ պահի։

Մյուս ջոկատավարը՝ Անին, ոչ ձայն է հանում, ոչ էլ։ Մեկ-մեկ տեղի-անտեղի գոռգռում է, ավելի շատ, ձևական։ Էխ, թերանում եք, ընկե՛ր Անի։

Ես չեմ կարողանում գոռալ իրենց վրա։ Նախ, ձայնս չի լսվում, հետո էլ ամենամեծ երեխաներից 7 տարով եմ մեծ, իմ բոյի մարդիկ են (ես չինար չեմ), իրենց վրա գոռամ, անիմաստ կլինի, չեն էլ լսի։ Ես հանգիստ եմ խոսում, բացատրելով, ընկերական, որ ճնշված չզգան իրենց։ «Ստռախ գանյատ» անելու չենք եկել։

Լուսանկարը` Անուշ Դավթյանի

Տնօրենն էլ, օյ, խիստ է շատ։ Շատ է գոռգոռում։ Իր ճամբարում իր կանոններն է թելադրում, բան չասացի, բայց երեխա են, դե, էդքան խիստ չի կարելի։ Էսօր, լավ է, ծնունդ ունեինք, թե չէ՝ ուզում էր պատժել բոլորին՝ երեկոյան պարերից զրկելով։ Ինձ թվում էր՝ գոնե թխվածք կունենանք, գոնե մի կտոր, բայց չէ։ Մենակ շրջանով կանգնեցինք, «Տարեդարձ է այսօր» երգեցինք։ Վերջ։

Վայ, հա, էսօր «Թամզարա» պարն էինք սովորեցնում։ Էդ էլ ուրիշ պատմություն էր։ Մտել էի շարքի մեջ, որ կողքից նայեն քայլերին, հեշտ սովորեն։ Մյուս ջոկատից Ռուբենի հետ ծանոթացա։ Հրաշք երեխա։ Էնքան բան գիտի, էնքա՜ն էներգիա ունի։
Բողոքում էր, որ անհետաքրքիր պարեր ենք սովորեցնում, սրտով չէր, շատ էր նեղվել։
Իրիկունը, որ լատինո միացավ, փորձում էի ջոկատիս աղջիկներին պարացնել, որ չամաչեն, գան կենտրոն, անկապ շարժվեն թեկուզ երգի տակ. կարևորը՝ մասնակցեն, չքաշվեն։ Էս Ռուբենը ծաղկեց, ակտիվացավ, դահլիճի մեջտեղը սկսեց պարել։ Եկել է՝ հետս պարի։ Բալետի, բրեյքդանսի շարժումներ է ցույց տալիս։ Մի քիչ գովեցի, ուրախացավ։

Շրջանով կանգնել էինք, որ տնօրենը, էլի ու էլի խոսի էս երեխեքի վրա։ Ռուբենը կողքիս էր։ Սկզբում բողոքում էր, որ մանկական գաղութ է եկել։ Բայց հետո ասաց՝ եկող տարի էլ կգա ու խնդրեց, որ ես էլ գամ։ Հետո նեղացավ, թե ինչի իրենց ջոկատը չեն ընտրել, առաջիններին եմ վերցրել։ Դեհ, էդպես ստացվեց։ (Գլուխ չեմ գովում, բայց էլի են ասել, որ լավ կլիներ ես լինեի իրենց ջոկատավարը. կոկորդ ճղելով չի, վախեցնելով չի):

Մի խոսքով՝ չեմ ընդունում էս վերաբերմունքը, որ հաշվի չեն առնում երեխաների անհատականությունը: Երեխաներն էլ շատ տարբեր են, տարբեր մոտեցում է պետք։ Լացողի կողքով անտարբեր անցնելը կամ՝ «ոչինչ, մի՛ լացիր» ասելը չի օգնել ու չի էլ օգնելու։

Իսկ էսքանից հետո գիշերը ժողով անել ու ասել՝ երեխեքի վրա աշխատեք չգոռալ, խոսեք հետները, տեսեք՝ ինչ հետաքրքիր բաներ կպատմեն, էդ ուղղակի երկերեսանիություն է թվում։
Հա, էս գյուղը՝ Եղնաջուրը, Վրաստանի ու Թուրքիայի հետ սահմանակից է։ Չիվիլլի նախկին անունն էլ թուրքական էր։ Մեզ առաջին օրը հաշվառեցին, որ իմանամ, թե քանի հոգու նկատի ունենան իմ պաշտպանության տակ։

Էսօր էսքանը, սահմանից բարևներ։

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Հունիսի 25 ին իմացա, որ երկու օրից ճամբար պիտի գնամ: Շատ ուրախացա, անհամբեր սպասում էի: Խոսքս 1994թ-ին հիմնադրված Փամբակի Արամյան ճամբարի մասին է: 1998թ.-ին Փամբակ գյուղի թույլտվությամբ ճամբարի շենքը վերակառուցվել է և անվանվել է Փամբակի ճամբար: ԱՄՆ-ի ԵՄՔԱ-ն Արամյան ընտանիքի օգնությամբ ապահովել է անհրաժեշտ ֆինանսավորում Փամբակի ճամբարի ամբողջական վերակառուցման և ընդլայնման համար, որն էլ ավարտվել է 2012 թվականի սկզբին և վերանվանվել է Վանաձորի ԵՄՔԱ-ի Արամյան ճամբար: Ճամբարը նախատեսված է 7 – 16 տարեկան երեխաների համար և ունի 40 երեխա հյուրընկալելու հնարավորություն: Այն երիտասարդներին ծառայող համայնքային կազմակերպություն է, որը տեղական կարողությունները հարստացնելով և դրանց վրա հիմնվելով, հանրության մեջ սերմանում է դրական փոփոխություն՝ կրթության, շահերի պաշտպանության և ուղղակի ծառայությունների միջոցով՝ ուղղված առողջ մարմնի, մտքի և հոգու զարգացմանը:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

«Վորլդ Վիժն» կազմակերպության շնորհիվ ես և Աննա Գասպարյանը համալրեցինք 40 երեխաների շարքերը:

Ճամբարում եմ: Առաջին օրը մի տեսակ չէր անցնում, անկեղծ ասած.այն չէր, ինչին սպասում էի, բայց առաջին տպավորությունը երբեմն խաբուսիկ է լինում… Իմ դեպքում երբեմնը մեղմ է ասված: Առաջին տպավորություններս երբեք չեն համապատասխանում իրականությանը:

Ինչևէ, ճամբարային վեց օրերը, չհաշված առաջին տպավորության առաջին օրը, դարձան ամենաուրախ ու միաժամանակ, ամենահուզիչ, ամենաանմոռաց օրերը, որոնք միշտ հիշելու եմ, սկսած ամենասիրելի ջոկատավարներից: Կուզենայի խոսքս ուղղել ընկեր Ֆելիքսին: Չեմ ստի, սկզբում Ձեզ չէի սիրում, մի տեսակ «յոլա» չէինք գնում իրար հետ, նույն կերպ ընկեր Լևոնի հետ… Ընկեր Լևոնին հասցրեցի սիրել շատ:

Հիշո՞ւմ եք, երբ ասացի, որ թղթակցում եմ 17.am կայքին, մոտեցաք ու սեղմեցիք ձեռքս: Հիմա, նույն 17-ի շնորհիվ ասում եմ, որ շատ եմ սիրում բոլորիդ. ընկեր Սոսին, Արմինեին ու մյուսներին: Հուսով եմ, երբևէ նորից կհանդիպենք:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Ճամբարային ամենամեծ ձեռքբերումներս եղան նոր ընկերներս: Կարոտում եմ ամեն անգամ ճաշարան մտնելն ու սեղանների վրա անունս փնտրելը: Ես մեծ ոգևորությամբ ու հետաքրքրությամբ էի սպասում, թե ում կողքին եմ նստելու: Ու ամեն անգամ նոր դեմքեր, նոր ընկերներ: Խոսքը մեր մեջ, երբ հասա տուն, բնազդաբար անունս էի փնտրում սեղանի վրա:

Հիշում եմ խարույկն ու քնապարկով գիշերը դրսում անցկացնելը, ու ինչպես դարձանք մոծակների զոհ: Ինչպես ասում են՝ ընկերովի մահը հարսանիք է, իսկ մեր հարսանիքին կիթառահար էլ կար, ով իր նվագով ստիպում էր բացել բերանդ ու բոլորին հավասար երգել՝ հաշվի չառնելով բացարձակ բաղաձայն լինելուդ փաստը: Հիշում եմ էն բոլոր առավոտները, որոնք սկսվում էին ռոք երաժշտությամբ, ու հեչ կապ չունի, որ առավոտները մահճակալիցդ խելագարի նման վեր էիր թռչում:

Իսկ իբրև վերջաբան՝ երանի նրանց, ովքեր պիտի հյուրընկալվեն Վանաձորի YMCA ճամբարում մեզանից հետո:

Ուզում եմ առաջին հերթին շնորհակալություն հայտնել «Վորլդ Վիժն» կազմակերպությանը Սուրեն Օհանջանյանի գլխավորությամբ: Ձեզ եմ պարտական YMCA ճամբարում գտնվելուս համար:

Շնորհակալ եմ մեր բոլոր ջոկատավարներին, առաջին հերթին, մեզ YMCA արժեքներով դաստիարակելու համար. հոգատարություն, ազնվություն, հարգանք, պատասխանատվություն: Սրանք արժեքներ են, որոնք մեզ պետք են գալու ամբողջ կյանքի ընթացքում:

Շնորհակալություն՝ յուրաքանչյուրիս առանձնահատուկ մոտեցում ցուցաբերելու, մեզնից մեկը լինելու համար.

Հ.Գ. Էն, որ նույնիսկ Վանաձորի բարբառն է տպավորվել: «Կարոտիլ տեմ, ազիզնե՜ր»:

Դեռևս շաբաթներ առաջ տեղի ունեցավ  «Ավրորա» մարդասիրական նախաձեռնությունը, որի այս տարվա դափնեկիրն էր ակտիվիստ, իրավաբան Չո Լա Աուն:

Պատմել ու խոսել «Ավրորայի» նպատակների, հիմնադիրների, անցյալի, ներկայի ու ապագայի մասին, նրա մասը կազմող մարդկանց ջանասիրության ու պատրաստակամության մասին, կարելի է անվերջ: Սակայն տեղեկությունը, որ մենք լսում ու կարդում ենք՝ կարող ենք անել միշտ, բայց այսօր ուզում եմ պատմել այն աշխատանքի ու մարդկանց մասին, որոնք «կուլիսների հետևում են»:

2018 թվականի մարտ ամիսն էր, երբ Facebook սոցցանցի հարթակում տեսա հայտարարություն, որ կարող եմ դիմել ու միգուցե դառնալ «Ավրորայի» մի մասը որպես կամավոր: Լրացնելով դիմում-հայտը, անհամբեր սպասում էի արդյունքներին:

Մայիս ամիսն էր, երբ արդեն  հուսալքված էի, որ չեմ ընտրվել ու չեմ «հաղթահարել» հայտադիմումը: Ինչևէ, տխրեցի, քանի որ ինձ համար դա իսկապես մեծ փորձառություն կլիներ, նոր ծանոթությունների ու ձեռքբերումների կարևոր հնարավորություն:

Եվս մի քանի օր սպասելուց հետո հասկացա, որ հուսալքությունս տեղին չէր, և ես հրավիրված եմ հարցազրույցի: Շատ լարված և հուզված էի, սակայն այնտեղ տեսնելով կամավորների համակարգող Մարիա Ալոյանին, զգալով նրա անմիջականությունն ու մարդամոտությունը՝  լարվածությունն անմիջապես անհետացավ: Առցանց փոքրիկ թեստ, և այսպիսով, դարձա ամենաբարի ու կարևոր նախաձեռնության կամավոր:

Սկզբում վախենում էի, որ չկարողանամ արդարացնել, սակայն տեսնելով այդքան բարի ու ժպտացող դեմքեր, ովքեր ամեն կերպ փորձում են քեզ օգնել ամեն հարցում, որոնք առաջանում էին կամավորության օրերին, ներսից արդեն ուսումնասիրելով «Ավրորայի» գործունեությունը, պատմությունն ու հենց այս տարվա դափնեկրի կատարած աշխատանքը, ով կյանքի գնով պայքարել է մի ամբողջ ազգի, նրանց բարեկեցության ու իրավունքների համար, հասկանում էի, որ իսկապես, մարդկությունը դեռ չի «մահացել» ու կարծես թե, չի էլ «մահանալու» այսպիսի մարդկանց շներհիվ:

Ինչ խոսք, արդեն պարզ է, որ ծանոթացա բազմաթիվ խելացի ու տաղանդավոր մարդկանց հետ: Ամենակարևոր բաներից մեկն այն էր, որ նոր փորձ ու գիտելիքներ ձեռք բերեցի, որն առաջիկայում օգտագործելն անխուսափելի է:

Անվանս հետ կապված շատ հաճախ էր լինում, որ լսում էի մեկ Դայանա մեկ էլ Դիանա: Դա արդեն սովորական էր դարձել ինձ համար, ամեն Դ տառով սկսվող անվան հետ ես կենտրոնանում էի….  Միգուցե, էլի՞ շփոթմունք է.

Հա, ի դեպ, հաճելի էր այնտեղ տեսնել 17.am-ցիների, թե ինչպես դա ստացվեց…. Ինչպես միշտ «հայու գենին» բնորոշ ձևով՝ «Ձեր դեմքն ինձ ծանոթ է» արտահայտությամբ:

-Բարև Դայան, լա՞վ է անցնում: Սկզբից շատ էիր վախենում, հիմա, ոնց հասկանում եմ, ամեն բան լավ է: Բայց քանի դեռ ազատ ժամանակ ունենք, մի բան եմ ուզում հարցնել: Հենց առաջին օրվանից ինձ թվում էր՝ մենք միմյանց ճանաչում ենք: Միգուցե… Հըմմ… Դու, 17-ի՞ց ես…

Իմ այո պատասխանից անմիջապես հետո, նա միանգամից հիշեց հենց առաջին նյութս՝ Ապրիլյան պատերազմի մասնակից զինվորի մասին: Մենք փոքր ինչ «քչփչալուց», այդ օրերի մեր փորձն ու գործը միմյանց հետ կիսելուց հետո անցանք գործի՝ օգնելու մյուսներին:

Կամավորության ընթացքում հանդիպած դեպքերն ու դեմքերն անհնար է երբևէ մոռանալ։ Ես համարվում էի հյուրանոցի թիմի անդամ: Այնքան հաճելի էր, մեծ ճանաչում ունեցող մարդկանց, ովքեր «բարության տիտղոս ունեն»,  տեսնել մոտիկից: Այն վերաբերմունքը, որ ստանում էր ցանկացած կամավոր հյուրերի կողմից, իսկապես հաճելի էր, և մանավանդ, հենց դափնեկիրների կողմից: Չէ՞ որ նրանք էլ հենց կամավորական աշխատանքի շնորհիվ են հասել այդչափ հարգանքի ու սիրո:  Անչափ տպավորիչ էր հյուրերից մեկի խոսքը. «Դուք գիտեք, որ գտնվում եք այնտեղ, որտեղ ձեզ համար լուսավոր ճանապարհ է կերտվում, և օգնելով մյուսներին, օգնում եք ինքներդ ձեզ ու ձեր ապագային»:

Ամենագեղեցիկ օրերից մեկը Մատենադարանի բակում էր։ Կամավորները պետք է մեծ պատվով ընդունեին երեք տարիների դափնեկիր դարձած անձանց,  և իհարկե, հիմնադիրներին։

Այդ օրն ամենաանմոռանալին էր, երբ ծանոթանում ու ճանաչում ես մեկը մյուսից խելացի ու բարի մարդկանց հետ։ Միակ խանգարող հանգամանքը, իհարկե՝ կիզիչ արևն էր։ Ինչևէ, մենք դիմանում էինք անգամ արևին։ Այդ օրը կամավորներն ավելի ու ավելի լավ ճանաչեցին միմյանց, քանի որ ազատ ժամանակն ավելի շատ էր: Միմյանց հետ խոսելով մեր ապագա նպատակներից, թե ինչն է մեզ համար առաջնային, փոխանակելով միմյանց հետ մեր սիրելի գրքերն ու ֆիլմերը, երգերն ու նախասիրությունները՝  անչափ տպավորիչ էր դառնում այն փաստը, որ կամավորների մեծ մասն ունեն նույն ճաշակը, իսկ աշխարհայացքների նմանությունը շատ ակներև էր՝ ցանկացած քննարկած հարցի շուրջ խոսելիս:

Կամավորությունը գաղափար է, իսկ «Ավրորա»-ն բացառիկ հնարավորություն էր ինձ համար ու շատ մեծ ուժ՝ նոր գաղափարների առաջացման:

Սա լավագույն միջոցներից մեկն էր ինձ համար՝ բացահայտել ինքս ինձ, հարմարվողականությունս ու ճկունությունս տարբեր բնավորության, մշակույթների ու տարբեր լեզուներով խոսող մարդկանց հետ շփման մեջ:

Ցանկացած կամավոր պարտավոր էր ամեն ինչ անել ժպիտով…  Ողողված լինել ժպիտներով. դա ամենահաճելի «պարտադրանքն» էր կամավորության օրերին:

Ու ո՞վ կարող է ասել, մի օր էլ կամավորներից ինչ-որ մեկը չի՞ դառնա դափնեկիր, կամ էլ բարեգործ՝ ներշնչվելով հենց այս նախաձեռնությունից։