-Ան, ի՞նչ կա Հոկտեմբերյան, ի՞նչ ես անում:

-Ուֆ, էնքան անկապ ա, բան չկա անելու, ավելի ճիշտ կա, բայց շատերի մոտ ցանկություն չկա: Ուր նայում ես` տխուր են, չեն ժպտում կամ լիքը հավես բաներ անտեսում են, կամ շատ հետաքրքիր մարդու կողքով անցնելուց անգամ խփում են ուսին: Էնքան եմ ուզում սաղ ուրախ լինեն, նկատեն էն ամենը, ինչը շատ հետաքրքիր ա ու իրանց կյանքին լիքը գույն կտա:

-Իսկ դո՞ւ:

-Գիտե՞ս իմ ցանկությունն  էնքան մեծ էր, որ գտա իմ աշխարհը ու շաբաթվա մեջ 3 օր 2 ժամով կտրվում եմ մոխրագույնից: Ու գիտե՞ս էդ որտեղ ա, մեր քաղաքում՝ մի փոքր սենյակում՝ մարզասրահում: Գիտե՞ս, բոլորը էնքան լավն են այդտեղ, առողջ են ապրում, ժպտում են, ծիծաղում են ու ամենահավեսը՝ ծանոթանում են իրար հետ ու սկսում են շփվել ու ամենակարևորը՝ ժպտալ:

-Ան, ծանոթանալ ու շփվել միշտ ու ամեն տեղ էլ կարաս, հեչ պարտադիր չի, որ գնաս սպորտի, նոր ծանոթանաս ու ժպտաս:

-Մի հատ բան ասեմ. մեր մարզասրահում մի տղա կա, մենք էնքան հավես ենք խոսում իրար հետ, ծիծաղում ենք, պահ կա մի փոքր տխրում ենք, ու էս պատմության ամենահավեսը գիտե՞ս որն ա, որ ոչ ես իր անունը գիտեմ, ոչ էլ ինքը` իմը: Ու վերջերս եմ իմացել, որ Հայկավան գյուղից ա: Ու էդ միակ բանն ա, որ ես իր մասին գիտեմ, ու էդքանը ինձ բավական ա, որ մենք իրար տեսնենք ու ժպտանք: Հիմա կմտածես` սրահում մենակ ես ու ի՞նքն ենք, չէ՞: Էնքան մարդ կա… Ուզո՞ւմ ես` ամենահետաքրքիր բանը ասեմ:

-Իհարկե՜, ասա, արդեն սկսեց հետաքրքրել:

-Մեր խմբում ամենամեծը մի պապիկ ա՝ 75 տարեկան, ինքը «շորտիկ» ա հագնում ու տուկի թելով կապում ա, որ չընկնի վրայից: Մենք էդ պապիկին ասում ենք «կինդեր սյուրպրիզ», որովհետև ամեն անգամ, երբ ինքը նոր վարժություն ա անում, իր ինչ-որ մի տեղը սկսում ա ցավալ, ու նոր հիվանդություններ ա բացահայտվում: Բայց ինքը շարունակում ա ժպտալ: Հասկանո՞ւմ ես, ինքն էլ ա ուզում ժպտալ, դրա համար էլ մեզ հետ ա: Մարզասրահում բոլորս իրար օգնում ենք, օրինակ՝ եթե հոգնեմ, տխուր նստեմ, հերթով մոտենում են ու հարցնում` ինչ ա պատահել: Ու քո կարծիքով, դա ժպտալու առիթ չի՞:

Բայց, ցավոք, էդ հավես աշխարհը պրծնում ա, երբ ոտքդ դուրս ես դնում մարզասրահից: Դռնից դուրս ես գալիս, ու առաջին հենց պատահած մարդը արագ-արագ հոնքերը կիտած քայլում ա, ու չես հասկանում ո՞ւր են շտապում: Բան չունեմ ասելու, դանդաղ առաջ շարժվելն էլ ճիշտ չի, բայց դանդաղ քայլելը հրաշք ա, քանի որ կարողանում ես գտնել գոնե մի ուրախ դեմք ու նայելով իրեն՝ դու էլ ես ժպտում, իսկ արագ քայլելով անտեսում ես, մի բան էլ` հարվածում ես մարդու ուսին ու անցնում:

Մեր մարզասրահում հիմնական մասն ունի ինչ-որ հիվանդություն, ու պատկերացնո՞ւմ ես, այնտեղ մենք մոռանում ենք մեր խնդիրներն ու անընդհատ տանջող ցավերը ու ծիծաղում:

Հիմա արձակուրդներ են… Ես տանն եմ ու ամեն առավոտ արթնանում եմ ստեղնաշարի տկտկոցից:  Վեր եմ կենում  ու տեսնում, որ եղբայրս էլի տանկեր օնլայն է խաղում: Մի ահագին կռվում ենք: Հետո գալիս են նրա ընկերները, նրանք նույնպես այդ խաղի գերիներից են: Նստում են ու ժամերով խաղում: Քանի որ իմ կարծիքով դա հիվանդություն է, ես ամեն օր քարոզներ եմ կարդում:

Հաջորդ առավոտ աթնանում եմ ավելի բարձր ձայներից: Պարզվում է քույրս էլ է որոշել միանալ գերիների շարքին:

-Հիմա էլ դո՞ւ:

-Ես նոր եմ սովորում…

-Լա՜վ, էլի…

Այսօր ես էլ որոշեցի խաղալ, ուզում  եմ հասկանալ, թե այդ ինչ է, որ այդքան սիրում է եղբայրս:

Խաղում եմ… Իմ տանկի վրա կրակում են, ու այն անընդհատ պայթում է:

Եղբայրս ծիծաղում է ինձ վրա ու կանչում տանկի գերի:

Հ.Գ. Այդ խաղն ինձ դուր չեկավ, և ես էլի կռվելու եմ նրանց հետ, երբ նորից սկսեն խաղալ:

Իրար հասկանալու համար շատ բառեր պետք չեն: Պետք է ընկղմվես հայացքի մեջ, սուզվես ներսը: Ոնց Տերյանն էր գրում. «Ձեռքդ կբռնեմ, ցավդ կըմբռնեմ…»: Բռնես ձեռքն ու զգաս ներսի տիեզերքը. Անէ, անգո, անկյանք, բայց լիքը տիեզերքը:

Պիտի ձեռքդ գցես մտքին ու քեզ անջատելով կիսատությունդ լրացնես մոտ լինելով:

Մենք կիսատ ենք: Մեր ամեն ինչը կիսատ է: Մեր կարդացած գրքերն էլ են կիսատ, մեր նայած ֆիլմերը, մեր թաքուն կամ բացահայտ սերերը: Մեր մտքերը, լսած երգերը: Լրիվության համար պիտի տիրապետես մոտ լինելու արվեստին:
-Էլ մի՛ օգտագործի «երբեք», «միշտ» ու «հավերժ» բառերը: Երբեքը երբեք չի, միշտը միշտ չի, հավերժն էլ հավերժ չի…դրանք էլ են կիսատ,- Գևն էր ասում:

-Կհետևեմ խորհրդիդ: Դու բառերին մի նայի, իմաստին նայի: Հայերը սովոր են բառերից կախվել:

-Ես նախ մարդ եմ. ազգը կապ չունի, իսկ բառերը ստեղծված են իմաստի համար:

-Իրար հասկանալու համար բառեր պետք չեն:

-Որ աչքերիս նայեիր, կարող ա առանց դրանց էլ հասկանայի, չաթում աչքեր չկան:

-Չաթում աչքեր չկան, բայց կա ներշնչանք, կապվածություն՝ իրար քաշող:

-Մենք մո՞տ ենք:

-Ի՞նչ ես կարծում:

-Երևի…

-Ուրեմն մոտ ենք:

-Ինչի՞ մասին գրեմ:

-Մոտ լինելու արվեստի…

Երևի բոլոր հասակակիցներս էլ մտածել են այս հարցի շուրջ: Կփորձեմ հակիրճ ձևակերպել կարծիքս: Նախ` մենք այն սերունդն ենք, որը չէր նստում տանն ու հեռուստացույցի կամ էլ համակարգչի առաջ, ժամերով «քրքրում» այն: Ճիշտ է` շատ ու շատ ենք խոսել դրա մասին, շատ ու շատ մարդիկ են ասել այս նույն խոսքերը, թե բա մեր «վախտով» սենց էր, բայց փաստը մնում է փաստ, որ մենք չենք փոխվում, ու երևի չենք էլ կարողանում փոխվել: Ինտերնետն ու հեռուստացույցը դարձել են բոլորիս օրվա մի մասնիկը: Հենց արթնանում ենք բոլորս «զոմբիացած» ձեռքը տանում ենք դեպի հեռախոսը` զուտ պատճառաբանելով.

-Մա՛մ, դե ժամ էի նայում:

Հասակակիցներս կհաստատեն ասածս: Ասեմ ավելին, քթի տակ կժպտան` հիշելով այդ պատկերը կողքից: Ու գիտե՞ք, իրոք ծիծաղելի է: Այսպես ուրեմն, պատկերացրեք մի օր զարթնում եք ու հեռախոսը ձեր սենյակում չէ, տանն ինտերնետ չկա, իսկ հեռուստացույցի մասին խոսելն անգամ անիմաստ է:

Ինձ ճիշտ հասկացեք, հա՛, ես էլ եմ սենց, բայց այստեղ Մամիկոնյանի խոսքը տեղին չէ, այստեղ «գիտակցված մահն» ավելի շուտ հիմարություն է:

Ժողովու՛րդ, մենք այն սերունդն ենք, որ դուրս էինք իջնում ու «ռեզին» խաղում` կապ չուներ տղա, աղջիկ: Մենք ուրախ էինք. մինչև գիշերվա  տասնմեկը «պախկվոցի» ու «հալամուլա» էինք խաղում, ու միշտ այնպես էր ստացվում, որ վերջին «պախկվողները» տանն էին «պախկվում»: Այ, այսպիսինն էինք մենք, որ դրսում խաղալիս մեկ էլ մի ծանոթ ձայնով կիսաջարդված ֆուրգոն էր մոտենում, ու սաղս սկսում էինք գոռալ.

-Մա՛մ, ա՛յ մամ, հարյուր դրամ «քցի», էլի` բամբակ առնեմ:

-Ա՛յ տղա, էրեկ չե՞ս կերել:

-Ա~, դե հիմի սաղ առնում են, ես չառնե՞մ:

-Լավ, սպասի՛:

Ժողովու՛րդ, այ էս էինք մենք,  ու հաստատ դա ավելի լավ է,  քան այսօրվա սմայլիկներն ու վիրտուալ խոսակցությունները: Կամ այն, որ էլի ամբողջ շենքի երեխաներով սկսում էինք գոռալ ու փող ուզել.

-Հիմա ինչի՞ համար, տղա՛ ջան:

-Տղերքով գնում ենք «կոմպնոց»:

Այդ «կոմպնոց»-ը դարձել էր մեր փոքր ժամանակվա խաղատունը: Ամբողջ շենքի տղաներով ամեն չորեքշաբթի օրը գնում էինք “Medal of honor” խաղալու: Չգիտեմ, հիմա դեմքս լուսավորվում է ժպիտից, որովհետև դա ավելի լավն էր: Չգիտես ինչու, մի տեսակ ավելի շատ էիր վստահում մարդկանց այդ ժամանակ:

Մենք այն սերունդն ենք, որն արդեն առանց ամաչելու կարողանում է  տանն ասել, որ սիրում է ինչ-որ մեկին, իսկ  երեսունից երեսունհինգ տարի առաջ այ դա էր «կատաստրոֆա». «Ո՞նց թե, իմ աղջիկը տասնվեց տարեկանում «սիրած» ունենա: Ոչ մի դեպքում, մտքիցդ հանի…»: Բայց նաև մենք այն սերունդն ենք, որը դեռ ստեղծագործում է, որը դեռ իր մտքերը, թեկուզ հեռախոսի մեջ, գրում է: Մենք այն սերունդն ենք, որն ունի 17.am: Ճիշտն ասած, չեմ պատկերացնում, թե գալիք սերունդը կմտածի՞ դրա մասին: Կամ լավ, ասենք` մտածեց, ի՞նչ պետք է գրի: Երևի այսպես

-Հիշու՞մ եք, սիրելի՛ ինտերնետակիցներ, թե ինչպես մենք նշեցինք iPhone10-ի գալուստը մեր վիրտուալ աշխարհ:

-Այո˜, սիրելի՛ ցանցային ադմինիստրատոր:

Հոդվածիս մեջ չակերտավոր բառերը շատ եղան. դա է ցավալին: Հիմա քչերը գիտեն, թե «պախկվոցին» ինչ է: Չեմ ուզում, որ երեխաների բառապաշարից դուրս գան այդ բառերը, բայց դուրս են գալիս` տեղը զիջելով shopping, TV, keyboard, browser  կամ նմանատիպ բառերին:

Երեկ քայլում էի փողոցով և տեսա երկու փոքրիկ երեխաների, որոնք վազվզում էին խոտերի վրայով, ձեռքերով կպչում հողին, փակում աչքերը և վայելում այդ ակնթարթը, իսկ նրանցից մեկը կանգնել էր խոտերի վրա ու դեմքը ուղղել արևին:  

Նրանց տեսնելով մի պահ նույնիսկ մոռացա, թե որտեղ եմ, և թե ուր եմ գնում: Այնքան հազվագյուտ ու հոգեհարազատ տեսարան էր, որ կարծես մանկությունիցս էր ինձ հյուր եկել: Մի քիչ հետո վերադարձա իրականություն ու սկսեցի մտածել: Ես զգում էի, թե որքան ենք մենք՝ մարդիկս, տարիքի հետ դառնում անտարբեր ամեն հնի ու առհասարակ, ամեն ինչի նկատմամբ: Մենք դեռ ունենք փոխվելու հնարավորություն և ժամանակ, դեռ կարող ենք լինել երեխաների նման մաքուր, անկեղծ և հետաքրքրասեր: Մենք ենք մեր ընտրության տերը և իհարկե մենք  բոլորս էլ համարյա ամեն օր կանգնում ենք  բարդ ընտրության  առաջ: Եվ հենց այդ որոշումներից է կազմված մեր կյանքը: Ոմանք անընդհատ դժգոհում են կյանքից, մյուսները ամեն տեսակի դժվարություները հաղթահարում են ժպիտով և լավատեսորեն տրամադրված, մյուսները հուզվում են, մնացածն էլ ընկճվում և հետ են նահանջում: Բայց ինչքան վատ տրամադրվենք, դժգոհենք, դաժանանանք ու նեղվենք, այնքան դժվար կլինի մեզ և այն մարդկանց համար, ովքեր մեզ սիրում են, մեզանով հպարտանում և առհասարակ բոլոր նրանց համար, ովքեր մեզ շրջապատում են: Կյանքում լինում են պահեր, երբ մահը այքան շատ է օդում, որ կյանքը խեղդվում է: Այդ պատճռով կյանքին պետք է նայել լավատեսորեն, վայելել նրա մատուցած անակնկալները՝  թե լավ, թե վատ, չհիշել տխուր պահերը, հիանալ արևածագով և մայրամուտով, գիշերային երկնքով, լուսնի հմայքով, արևի ջերմությամբ,  ինչպես դա անում են երեխաները: Նրանք այնքա՜ն ամուր են տպվել հիշաղությանս մեջ, որ նրանց էլ երբեք չեմ մոռանա: Եվ միթե մենք՝ մարդիկս չենք կարող ապրել այս պահով՝ թրջվել անձրևի տակ, խաղալ փոքրերի հետ, պառկել ձյան վրա և հրեշտակ պատկերել, ճանապարհորդել և կյանքը զգալ:  Նայել մի փոքրիկի դեմքին, ժպտալ ու պատասխան ժպիտ ստանալ, մեծերին օգնել, մանկության գիրկը ընկնել, առաջին անգամ հրավառություն տեսած երեխայի նման զարմանալ, սիրահարվել, ինքնաթիռ նստել:
Պետք է  փորձել ամեն ինչում տեսնել միայն բարին, լուսավորը և այն ամենալավը, ինչը կյանքը դարձնում է անկրկնելի ու յուրօրինակ: Երևի պետք է աշխարհին նայել երեխաների աչքերով:

Նկատե՞լ եք, թե ժամանակներն ինչպես են փոխում մարդկանց, նույնիսկ ժպիտներն ու դեմքերն են փոխվում… Ասում են` այս ամենը զգալու և հասկանալու համար, որոշ ժամանակ պետք է բացակայես այն վայրից, որտեղ ապրում ես: Ես ունեի այդ «հնարավորությունը»` զգալու և համեմատելու:

Այն, ինչ տեսնում եմ հիմա` մեկ տարի անց…

Նախքան տուն վերադառնալը, ընկերներիցս միշտ լսում էի, որ Հայաստանում պայմաններն ավելի են վատացել, որ մարդիկ ավելի տխուր են, որ խնդիրներն ավելացել են: Լսում էի, բայց նաև մտածում, որ մենք` հայերս, ամեն ինչ չափազանցնելու հակում ունենք: Հիմա եկել եմ Հայաստան ու հասկանում եմ, թե ինչի մասին էին խոսում ընկերներս…Տեսնում եմ, որ մարդիկ չեն փոխվել, բայց անվերջանալի խնդիրները չեն թողնում, որ նրանք ազատ շնչեն ու փոքր-ինչ անհոգ ապրեն…

Օրեր առաջ զրուցում էի ամենամոտ ընկերուհուս հետ ու պատմում, որ հայերի համեմատ, ամերիկացիներն ավելի «բոյով-ջանով» են: Ընկերուհիս, առանց երկար-բարակ մտածելու, ասաց.

-Է~հ , Լի~լ ջան, ըստեղ պրոբլեմները վերևից կսեղմեն մարդկանց, ըդոր համար էլ չեն բոյովնա…

Էդ պահին ուշադրություն չդարձրի նրա ասածին, բայց հետո այդ միտքը դարձավ իմ օրվա դարձվածքը… Երևի նա ճիշտ է, բայց ինչպես ղարաբաղցիներն են ասում` գյուդըմ չըմ…

Մտածում եմ, կամ, ավելի ճիշտ, համոզված եմ, որ խնդիրներ ամեն տեղ էլ կան, ու դրանց պատճառով Հայաստանը լքելը` թողնել-հեռանալը` հարցի լուծում չէ: Սա մե’ր տունն է, մենք էստե’ղ ենք մեզ ՀԱՅ զգում, մեզ էստե’ղ են հավասարը հավասարի աչքով նայում: Բայց մենք չենք սովորել և չենք տիրապետում ամենակարևոր արվեստին… Չենք գնահատում մեր ունեցածը…

Բալքի դյուզն ալ տի ա…

Շնչե՛ք, մարդիկ: Զգո՞ւմ եք: Զգո՞ւմ  եք, թե կյանքն ինչ միապաղաղ է դարձել: Ասում են, կյանքը սահմաններ չունի, բայց մարդիկ են այն սահմանափակում: Մարդիկ ձգտում են ամեն ինչ «քառակուսի» դարձնել:
Իսկ  ինչո՞ւ: Եթե կարելի է լինել «ուղիղ»-ի նման անսահմանափակ, ապա ինչո՞ւ լինել «հատված», որն ունի թե՛սկիզբ, թե՛ վերջ:

Ուղղակի փորձե՛ք նոր շունչ տալ կյանքին: Փորձե՛ք ուրիշ օդ շնչել : Պետք չէ ամենուրեք թթվածին փնտրել: Ուրիշ շնչելու բան գտե՛ք, մարդիկ: Դա շատ հեշտ է: Ուղղակի նայեք ձեր շուրջը ուրիշ աչքերով: Պարզապես դուրս հանեք ձեզ կապանքներից: Թույլ մի՛ տվեք, որ կյանքն իր օրենքներով իշխի ձեզ, դուք ինքներդ նոր օրենքներ մտցրեք կյանքի օրենսգրքում ու ստիպեք, որ ինքը ենթարկվի ձեր օրենքներին: Պարզապես փորձեք ուրիշ լինել ու կզգաք ուրիշ լինելու քաղցրությունը: Մի ձգտեք լինել բոլորի նման: Նմանությունը ձանձրույթ է առաջացնում:

Ուղղակի շնչե՛ք կյանքը: Թողե՛ք, որ այն թափանցի ձեր հոգու ամենահեռու հատվածներն ու ողողի լույսով ձեր էությունը: Նոր գույներ վերցրե՛ք ու ներկե՛ք ինքներդ ձեզ՝ վառ ու լուսավոր գույներ: Ձգտե՛ք  բարուն, ու թու՛յլ տվեք , որ  այն ձեր մեջ հաղթի չարին:

Երբեմն պետք է ապրել կյանքը: Դա այն է, ինչ մենք մոռանում ենք անել: Մոռանում ենք, որ կյանքն ապրելու համար է: Ու առհասարակ, շատ ենք մոռանում ու շուտ-շուտ:

Մեկ-մեկ մեղր կերե՛ք ու հիշեք չմոռանալ ապրել…

Ինձ հուզող հարցերից մեկը մասնագիտության ընտրությունն է. շատ դժվար և ճակատագրական հարց։ Սակայն մի բան հաստատ գիտեմ` ի՞նչ մասնագիտություն էլ ընտրես, պետք է լավ մասնագետ լինես։ Այս տարիքում շատ բարդ է միայնակ ընտրություն կատարելը։

Երբ շատ փոքր էի, ուզում էի խաղալիք գտնող դառնալ։ Չէ, չէ, արդեն մեծ եմ ու գիտեմ, որ նման մասնագիտություն չկա։ Առաջին հայացքից ծիծաղելի է, չէ՞։ Ես ուզում էի, որ ոչ մի երեխա չտխրի, երբ իր խաղալիքը կորցնի։ Ես կգտնեի ու կվերադարձնեի։ Հետո, երբ մի քիչ մեծացա, ուզում էի պիցցա սարքող դառնալ, որ ամեն օր պիցցա ուտեի։ Երբ արդեն հինգերորդ դասարանում էի, ուսուցչուհիս ասաց, որ ես շատ լավ ու խիստ ուսուցչուհի կլինեմ։ Ինձ շատ դուր եկավ այդ գաղափարը. ատամհատիկիս էլ գիրք էի վերցրել: Սակայն մայրիկս ուսուցչուհի է, և ես տեսնում եմ, թե ինչ դժվար և պատասխանատու գործ է։ Մայրս նույնպես խորհուրդ չի տալիս։

Հիմա ծնողներս խորհուրդ են տալիս բժշկուհի դառնալ։ Ես նույնպես շատ եմ ուզում։ Վերջերս հայրիկս իրեն վատ էր զգում, տարել էինք բժշկի մոտ։ Նրան պիտի վիրահատեին։ Լավ էր, որ մեր ծանոթներից մեկը լավ բժշկի գիտեր և մեզ խորհուրդ տվեց դիմել նրան։ Ես էլ ավելի շատ եմ ուզում բժշկուհի դառնալ այդ դեպքից հետո, որ կարողանամ բուժել ծնողներիս և ընդհանրապես բոլորին։

Մի ընկերուհի ունեմ, որը Ֆրանսիական համալսարանում է սովորում, և ուզում է դառնալ ֆինանսիստ։ Ես տեսնում եմ, թե նա ինչքան խելացի է և դրա հետ մեկտեղ շատ է տանջվում` օր ու գիշեր։ Եվ ես, քանի որ սիրում եմ նաև բանկային գործ և ֆինանսներ, հիմա խճճվել եմ. բժշկուհի՞, թե՞… Դժվար է։

Գնացել էի, որ իմանամ, թե արդյոք հաղթե՞լ եմ իմ ու շտեմարանի անզիջում պայքարում: Կարճ ասած,  ուզում էի իմանալ` ընդունվե՞լ եմ, թե՞ ոչ: Եվ ահա, անցնում եմ գետնանցումով և, հանկարծ մտքերով տարված` նկատեցի տարօրինակ գրություն. «Save Armenian football»: Լավ է, որ փոխել էի ակնոցս, թե չէ բաց կթողնեի իմ սրտից բխող այդ հիասքանչ գրությունը: Եվ տեսնելով դա` ակամա մտածեցի, թե ինչո՞ւ է մեր ֆուտբոլը գտնվում նման ողբալի վիճակում: Կարծում եմ, որ պատճառը այն վերաբերմունքն է, որը կա ֆուտբոլի նկատմամբ մեր բարձր ատյանների մոտ: Թիմը, որը գտնվում էր հոյակապ մարզավիճակում և կարող էր խաղալ EURO 2012-ում, իրավունք չունի նման խայտառակ ձևով հանդես գալ հետագայում: 

Ես ուզում եմ համեմատել մեր երկիրը համաշխարհային ֆուտբոլային դարբնոց համարվող Եվրոպայի  հետ, որտեղ ֆուտբոլի ֆեդերացիայում աշխատում են ֆուտբոլի նախկին լեգենդներ: Իսկ մեր մոտ այդ ամենը վստահված է բանից բոլորովին անտեղյակ անձանց, որոնք իրենց սխալ և անմիտ որոշումներով վերացնում են առանց այդ էլ կարմիր գիրք ուղևորվող հայկական ֆուտբոլը, որը հասցրել է իր պատմության ընթացքում ունենալ բազմաթիվ փառահեղ դրվագներ: Հիշենք լեգենդար «Արարատ 73»-ը, որը կարողացավ դառնալ ԽՍՀՄ չեմպիոն և գավաթակիր, իսկ հաջորդ տարի Եվրոպայի Չեմպիոնների Լիգայի քառորդ եզրափակչում երևանյան հանդիպման ժամանակ կարողացավ հաղթել գործող չեմպիոն Բավարիային, սակայն, ցավոք, Մյունխենում մերոնք պարտվեցին 2:0 հաշվով, այդ պատճառով էլ երևանյան 1:0 հաշիվը չբավարարեց առաջ շարժվելու համար:

Եվ ահա հիմա, երբ մենք ունենք Եվրոպայի լավագույն փլեյմեյքերներից մեկին՝ Հենրիխ Մխիթարյանին, մենք պարտավոր ենք առավել ուշադիր լինել Ֆոտբոլի նկատմամբ:

Մոտենում է աշխարհի առաջնությունը և կադրային փոփոխությունները չէին խանգարի մեր ֆուտբոլին: Ուզում եմ, որ շատանան աշխատասեր ֆուտբոլիստները, որպեսզի ես էլ իմ թոռների մոտ գլուխ գովեմ, որ տեսել եմ մեր հավաքականի հրաշք սերնդի խաղը: