Երեկ պատմության դասին ուսուցչուհիս պատմեց մեր գյուղացի, Հայրենական պատերազմի մասնակից Գեղամ պապիկի մասին: Նշեց, որ նա մինչև վերջերս ողջ էր: Գեղամ պապիկը դասընկերոջս պապիկն է: Նա շատ էր մեզ պատմել իր պապիկի մասին: Ինձ այդ պատմությունները վաղուց էին հետաքրքրել: Որոշեցի ավելի շատ տեղեկություններ հավաքել նրա մասին:
Շտապեցի մեր դպրոցի փոխտնօրենի մոտ, որը նույնպես հերոս պապիկի թոռնուհին է:
Մենք երկար զրուցեցինք, և նա պատմեց լուսավոր հիշողություններ:
-Պապիկս ուտող-խմող մարդ էր, սիրում էր ընկերական շրջապատը: Հերթական օրերից մեկն էր, երբ խնջույք էր կազմակերպել: Այդ օրը լավ խմած էր, վերցրել էր իր թուրը ու սպառնում էր, որ կթռցնի բոլորի գլուխը: Ընկերներից մեկն էլ ասաց՝ քեզ Շաբալդա՞ ես կարծում (Շաբալդան իրենց գյուղի ազդեցիկ մարդկանցից է եղել): Ու այդ օրվանից նրան կոչեցին Շաբալդա: Պապիկս իր ծնունդը նշում էր մայիսի 9-ին, ասում էր, որ այդ օրը ինքը երկրորդ անգամ է ծնվել, քանի որ հայրենական պատերազմն ավարտվել է:
-Նա սիրո՞ւմ էր խոսել պատերազմի մասին:
-Եթե սթափ էր, չէր սիրում, բայց երբ փոքր-ինչ գինովցած էր լինում, կխոսեր երկար ու առանց դադարի:
Ես ընկեր Ազատյանի դեմքին թախծոտ ժպիտ նկատեցի և ավելի մեծ հետաքրքրությամբ տվեցի հաջորդ հարցս.
-Ինչո՞վ էին հետաքրքիր այդ պատմությունները:
-Գիտե՞ս ինչով էին հետաքրքիր, նա խոսում էր ոչ թե իր մասին, այլ պատերազմի ու խաղաղության, մարդկության ապագայի, երիտասարդության ու կրթության, գեղեցկության ու մաքրության մասին: 
Պապիկս պատմում էր. «1944 թվականի հունիսի 19-ին այն զորամասը, որտեղ կռվում էի ես, հրաման էր ստացել ազատագրել Ուկրաինայի քաղաքներից մեկը՝ Դրոգոբիչը:
Արդեն 6 ամիս էր, ինչ խորհրդային զորքերը չէին կարողանում ճեղքել գերմանական ահռելի ուժերի ամրությունը: Եվ ահա մերոնք լրացուցիչ զենք ու զինամթերք ստացան: Առաջին հերթին՝ «կատյուշաները», որոնց մերոնք առաջինը գործի դրեցին և գրավեցին քաղաքը»:
-Իր հայրենասիրությունը արդյոք փոխանցվե՞լ է իր ժառանգներին:
-Միշտ ենք լսել պապիկիս զրույցները և տեսել նրա հանդեպ հասարակության սերն ու հարգանքը, ինչպես նաև՝ իր կողմից կատարված նախաձեռնություներն ու աշխատանքները: Մենք բոլորս հպարտ ենք, որ կարող ենք կոչվել «Շաբալդայի հետնորդներ», քանի որ նրանից սերված բոլոր սերունդները ձգտում են լինել հայրենասեր, օրինապահ, աշխատասեր և հասարակության մեջ գտնել այն տեղը, որին արժանի է հայ մարդը և քաղաքացին:
-Ունե՞ր մի այնպիսի արտահայտություն, որ կրկնում էր անընդհատ:
-Միշտ ասում էր՝ օ՜ֆ, օ՜ֆ, իսկ մենք արդեն գիտեինք, թե ինչ էր թաքնված այդ խոսքի տակ:
Կարծես ասում էր. «Ոչինչ չունեմ ասելու, բայց իմացեք, որ դուք պատասխանատու եք ձեր յուրաքանչյուր քայլի համար»:
-Ընկե՛ր Ազատյան, ի վերջո այդ թուրը ի՞նչ նշանակություն ուներ իր համար:
-Այդ թուրը մինչև այժմ կախված է պապիկիս տան պատից: Նա միշտ հպարտանում էր և ոգևորված պնդում, որ թուրն է իրեն ուժ ու զորություն տալիս: Մենք հավատացել ենք նրան ու այժմ էլ ուզում ենք հավատացած լինել, որ պապիկիս լուսավոր հոգին՝ որպես պահապան հրեշտակ, մեզ է հսկում ու ավետում բարին:
Մեր աշխարհագրության ուսուցչուհին՝ ընկեր Երեմյանը, մի օր դասարան մտավ ու մեզ հարցրեց.
Աշխարհագրության դասագիրքը մնաց գրասեղանիս, երևի մի քիչ էլ «նեղացավ», քանի որ համակարգիչն էր հետազոտական աշխատանքիս գլխավոր աղբյուրը: Ընկերներիս հետ օրեցօր նոր նյութեր, հետաքրքիր փաստեր էինք գտնում: Եվ մաթեմատիկական բանաձևումով ստացվեց.
Իմ սիրելի ընկեր Երեմյանին անակնկալ էի խոստացել: Որոշել էի չինարեն կամ ճապոներեն սովորել, գոնե՝ շատ քիչ, որ բացման խոսքս տպավորիչ լիներ: Դա էլ ստացվեց համակարգչի, բազում կայքերի ընձեռած անսահմանափակ հնարավորությունների շնորհիվ:
Պարտադրված ոչինչ չես անի: Ընկեր Երեմյանը չպարտադրեց մեզ անգիր սովորել դասագրքի զուտ գիտական տեղեկությունները, բայց մենք սովորեցինք ավելին:
Ես Ռուզաննան եմ, այդքան էլ չեմ սիրում անունս, բայց արդեն համակերպվել եմ: Մտերիմերս ինձ գիտեն որպես փոփոխական, բարդ, բարի և միշտ քնի պակաս զգացող մարդու: Մեկ շաբաթվա մեջ որոշում եմ տասից ավելի մասնագիտություն, որոնք կցանկանայի սովորել: Արդեն ընտրել եմ երկուսը՝ լրագրություն և ատամնաբուժություն, որոնց մեջ նույնպես պետք է կողմնորոշվեմ: 
Ես Թամարան եմ, սիրում եմ, երբ ինձ անվանում են Վրաստանի թագուհու անունով՝ Թամար թեև ինձ անվանել են ոչ թե նրա, այլ տատիկիս անունով: Շատ ինքնավստահ եմ և, միաժամանակ, շուտ կոտրվող: Ճիշտ է, արդեն բավականին հասուն մարդ եմ, բայց դեռ ինքս չեմ ճանաչում իմ բնավորությունը և ինձ նոր եմ բացահայտում: