Ազատ տարածք Կոտայք

Կիրակին եկեղեցու բակում

2016/08/14 Գայանե Ավագյան

-Գայա՜, մի բան եմ մտածել՝ արի գնանք եկեղեցի` համ ֆոտոշարք կանենք, համ էլ հարցազրույց կվերցնենք,-այսպես սկսվեց մեր հերթական ֆեյսբուքյան նամակագրությունը: Դե, բնականաբար, համաձայնության եկանք ու գնացինք մեր համատեղ աշխատանքը կատարելու: Որեշեցինք գնալ Աբովյանի սուրբ Ստեփանոս եկեղեցի, որը կառուցվել է 19-րդ դարում Էլար գյուղի բարձունքին: Եկեղեցու հոգևոր հովիվը Տեր Մաշտոց քահանան է: Անհամբեր սպասում էինք, թե երբ ենք գնալու, բայց երկուսս էլ մի պահ մտածեցինք . «Կարո՞ղ ա եկեղեցում քիչ մարդ լինի, հիմա բոլորը նորակառույց եկեղեցին են գնում, ախր»: Խոսքը մեր քաղաքում գտնվող Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու մասին է, որը կառուցվել է 2013 թվականին: Բայց մեր մտավախությունները վերացան, երբ մտանք եկեղեցու բակ: Իմ ու Արմանի աչքերի փայլին պետք է նայեիք, երբ տեսանք, որ ամբողջ բակը երեխաներով լի է:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Տեսնելով, որ նկարներ ենք նկարում, հերթով մոտենում էին մեզ ու խնդրում, որ իրենց էլ նկարենք: Մթնոլորտն այնքա՜ն աշխույժ էր, բայց միևնույն ժամանակ, այնքա՜ն խաղաղ: Նայելով մանուկների աչուկներին, հասկանում էինք, թե որքան հանգիստ ու ապահով են զգում իրենց:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Բոլորի հետ մեկիկ-մեկիկ ծանոթացանք, աջ ու ձախ մեր անունն էր լսվում. «Արմ, Գայ, մեզ էլի նկարեք»:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Դե պատկերացրեք մեր ուրախության չափը, էլ ի՞նչ է պետք լուսանկար անողին: Բոլորին նկարեցինք, երբ Պատարագը վերջացավ, երեխեքը ծնողներին ասում էին. «Մամ, գիտես չէ՞, ինձ լիքը նկարել էն, բա»:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Մեր դեմքից ժպիտը չէր իջնում, եկեղեցում մնացինք այնքան ժամանակ, միչև բոլորը գնացին: Մի աղջնակի էլ մենք ճանապարհեցինք:

Իսկ փոքրիկներից մեկի խոսքերը ողջ կյանքում չենք մոռանա. «Ես ինձ եկեղեցում կարծես դրախտում եմ զգում»:

Հարցազրույց, Հետաքրքիր մարդիկ, Մշակույթ Սյունիք

Ինչո՞ւ են տխուր մեր ուրախությունները

2016/08/14 Անի Ասրյան

Ես ապրում եմ Սյունիքի մարզի Դարբաս գյուղում: Մեր գյուղի շրջակայքում շատ են սրբավայրերը և եկեղեցիները: Ես դրանց մասին զրուցեցի Մաշենկա և Պարիկոս տատիկների հետ: Նրանք պատմեցին յոթ եկեղեցիներից երկուսի պատմությունը, որոնք ժամանակի ընթացքում մարդու կողմից վերածվեցին ավերակների: Ահա այն եկեղեցու պատմությունը, որը գտնվում է գյուղի ծայրամասում:

-Պարիկոս տատի, քանի՞ տարի է` ապրում եք գյուղում:

-22 թվի ծնված եմ, հաշվի էլի (94 տարեկան):

-Այդ ընթացքում այցելե՞լ եք եկեղեցի:

-Հա քացալ եմ, բա հինչ եմ ըրալ: Ժղովուրդը հվաքվըմ ին, քինըմ: Էն վախտը մեռալներին եկեղեցըմ ին տինըմ: Մեծ աղջիկ եմ իլալ՝ յոթա –ութ տարեկան, եկեղեցըմը պանեն պիժանմ իլալ: Հի՞նչ են է ասըմ` հիշըմ չեմ:

-Նշխարք:

-Հա, էտա վեր կա ՝ նշխարք: Պիրավ, վեր տինի պերանմըս, ծեռքին թխեցի, եր ինգավ տափին: Հերս վեր տեսավ, ասեց, թա` Պարիկոս, խե՞ թհենց ըրեցիր: Ասեցի` կամ տու պիտի տաս, կամ ալ` ես տինեմ: Թաշնա չէ` ուրան թողալու չեմ: Տերտերը եր կցավ, ասեց` սաղ ժղովուրդը թողըմ են, տու թողում չես: Թհենց հունց կիլի՞: Ես ալ ասամ` ես թողալու չեմ: Եդավ, թա` քեզ չար ստանան ալ չի մոտ կենա:

-Ի՞նչ նպատակով եք այցելել եկեղեցի այդ դեպքում: Արդյո՞ք սրբավայրը ձեզ երջանկացնում էր:

-Դե քինացալեմ, էլի: Ժողովուրդը քացալ են, ես ալ նհետնին: Դե որպես հինգեր: Սաղ քիմ ին, շամ ին վառըմ (մոմ), ուրախանըմ, էն վախտ լափ-լավ էր:

-Ինչպիսի՞ ապրումներ ունեցաք, երբ մեկ օր գնացիք և տեսաք, որ այն վերածվել է ավերակների:

-Բոլորի համար ցավ ա իլա: Բա եկեղեցին կքանդե՞ն: Պարտիականնին հրաման են տվալ, վեր քանդեն, տանց աշխատողնին ալ քանդալ են: Քանդիլան եդը ահագին քացալ եմ խոխորցը նհետ:

-Իսկ այս 10 տարիների ընթացքում այցելե՞լ եք:

-Մհեկ կարըմ չեմ այցելեմ բոստանս, մնաց` այցելեմ նեղ:

-Իսկ ովքե՞ր այն վերածեցին ավերակների:

-Փոչ մնացած Մակիչը, մին ալ Ստեփանը:

-Ի՞նչ եք կարծում, այժմ նրանց խիղճը հանգիստ է:

-Մհեկ սաղ են, վեր խիղճերնին հանգիստ իլի:

Ավելացնեմ, որ այս եկեղեցու խորանում է գտնվում Տեր Մկրտիչ քահանա Մարտիրոսյանի աճյունը:

Երկրորդ եկեղեցին գտնվում է գյուղի միջնամասում: Այս եկեղեցու մասին էլ զրուցեցի Մաշենկա տատիկի հետ:

-Ձեր կարծիքով, ի՞նչն է պատճառը, որ երբ գյուղում կառուցվեց Ս.Ստեփանոս եկեղեցին, ոմանք մոռացան 7 եկեղեցիների մասին:

-Ես էտ հո՞ւնց կարամ ասեմ: Աման մարդ մի ձև ա մեկնաբանըմ: Ես հիշըմ եմ, աման ռես կողկավ անցկենալիս ասըմ իմ` աշխարքին խաղաղություն:

-Իսկ երբ խնդրանք էիք հղում Աստծուն, դրանք կատարվո՞ւմ էին:

-Չէ, կատարվալ չի: Ասալ եմ` այ խաչ, Մայիսիս շատ կպահես (Մայիս Միրզոյան, զոհվել է ապրիլյան քառօրյա պատերազմում ), բայց պահե՞ց: Մայիսիցս հեդո էլ Աստծուն ոչ մի պան ասալ չեմ, միգուցե Մայիսս ապրեր, իմ հավատն ալ կորչիլ չէր:

Այսքանն էլ բավական է իմ տխրության պատճառը հասկանալու համար: Ամեն անգամ եկեղեցիների կողքով անցնելիս մեծ ցավ եմ ապրում, երբ տեսնում եմ երկուսից երեք մոմ է վառված եղել, և դրանց վրա էլ ամիսներով փոշի է կուտակվել: Դեռ մանկուց տատս սովորեցրել է. «Հագուստի նորն է լավ, ընկերոջ՝ հինը», դե սա էլ այդպիսի մի բան է: Եթե ունենք նորակառույց եկեղեցի, ապա դա չի նշանակում, որ պետք է հները մոռացության մատնել: Միայն այն, որ եկեղեցիներից պահպանվել են մի քանի խաչքարեր, դա էլ բավական է Աստծո շունչը զգալու համար:

Պահպանե՛ք հինը, երջանկացե՛ք նորով:

Իմ գրադարակը, Մշակույթ Գեղարքունիք

Կարդա՞լ, թե՞ չկարդալ

2016/08/14 Նելլի Խաչատրյան

- Ի՞նչ ես կարդում:

-«Ցախ Մեմեդ»:

-Ի՞նչ, «Փետ Մուհամե՞դ»… Թո՞ւրք ա:

-Դե տենց մի բան,- մեղավոր տոնով պատասխանում եմ մորս:

-Է, ուրիշ բան կարդա, թուրքերի հետ գործ չունես:

Այն ամենը, ինչ կապված է թուրքերի կամ ադրբեջանցիների հետ, մորս համար վատն է, բայց դա էլ արդարացված է, նա Արծվաշենից է: Հայրս էլ արդեն 23 տարուց ավել զինվորական է:

Բայց այդ կարծիքից զատ լսում եմ նաև ուրիշ կարծիքներ.

-Հա, դե թուրք ա` թուրք ա: Եթե հետաքրքիր ա` կարդա, ի՞նչ կապ ունի գրողը ինչ ազգ ա:

Հոգուս խորքում մորս կարծիքի հետ համաձայնելով մտածում եմ. «Ճիշտ ա, ի՞նչ կապ ունի` ինչ ազգ ա… Եթե իհարկե թուրք չի»:

Այսպիսով Համլետի հայտնի մենախոսությունը ինձ համար ևս բարդ հարց դարձավ: «Կարդա՞լ, թե՞ չկարդալ, այս է խնդիրը…»:

Սկզբունքներիս դեմ գնալով որոշեցի գիրքը ավարտին հասցնել: Ինչո՞ւ սկզբունքներիս դեմ գնալով, քանի որ միշտ բարկացել ու չեմ հասկացել այն մարդկանց, ովքեր, օրինակ, թուրքական սերիալներ կամ ֆիլմեր նայելուց բացի մի բան էլ սկսում են գովազդել ու տարածել դրանք համացանցով: Ամեն դեպքում մտքումս ինձ արդարացնում էի` ասելով, որ գիրքը ֆիլմ չէ, ոչ էլ ծախվող ապրանք, կարդում եմ, որ տեսնեմ` գրողը իր ժողովրդին ինչպես է ներկայացնում:

Երևի թե ճիշտ կլինի նախ մի փոքր ներկայացնեմ գրքի սյուժեն: Դժվար չէ գուշակել, որ գիրքը հենց Ցախ Մեմեդի մասին է, ով իրենց և այլ 5 գյուղերի տեր Աբդի Աղայի ձեռքից շատ տանջանքներ տեսնելով, սիրած աղջկա հետ փախչում է, հետո ինչ-ինչ հանգամանքների բերումով դառնում ավազակ…Ավելի ճիշտ «ազնիվ» ավազակ, ումից շատերն են վախենում, և ում նպատակը Աբդի աղային սպանելն էր, որպեսզի ազատի իր համագյուղացիներին տանջանքներից:

Հետաքրքիր է, որ գրքի միակ ամբողջովին դրական կերպարը Հաթչեն է՝ Մեմեդի սիրելին: Գրքում տեսնում ես, որ երկրում ավազակները դարձել են նրանց ապրելակերպի անբաժանելի մասը, գյուղերի կառավարիչները դաժան են, իսկ գյուղացիները իրենց մեջ ամփոփում են ինչ-որ տեղ ազնվություն և բարություն, որոնք վախի քողի տակ կտրուկ փոխվում են չարության ու եսասիրության:

Ինչպես ինձ էր հետաքրքիր, նյութը ընթերցողին էլ երևի կհետաքրքրի, թե գրքում հայերի մասին ինչ որ ակնարկ կա՞, թե՝ ոչ: 336 էջի վերջին պարբերություն. «Այն հողերը, որ վերջին անգամ իր ձեռքն էր վերցրել Ալի Սաֆայի բեյը, սահմանակից էին Կարադութ գյուղին: Հողերի կեսից ավելին մնացել էին հայերի գնալուց հետո: Մնացած մասը բռնությամբ ու խարդախություններով խլել էր գյուղացիներից»: Մայրս լսեր՝ էլի կասեր.

-Չեն էլ ասում հայերին դուրս անելուց հետո, ասում են` հայերի գնալուց հետո…

Չեմ ափսոսում, որ կարդացի, բայց եթե հանկարծ որոշեք Յաշար Քեմալի «Ցախ Մեմեդը» մտցնել ձեր գրքացանկի մեջ, չմոռանաք այն տեղավորել ցանկի այն դիրքում, որ լինի մեր հայ գրողների ստեղծագործություններից հետո:

Իմ գյուղը Շիրակ

Երանի

2016/08/14 Դավիթ Այվազյան

Ամառային արձակուրդների սկզբում արդեն պլանավորել էի, թե ինչպես եմ այն անցկացնելու: Դրա մեջ նաև մտնում էր այն, որ պետք է գնայի գյուղ ու մի քանի օր մնայի տատիկիս հետ:

Մի խոսքով, գնացի գյուղ, գյուղի անունը Ախուրիկ է: Ասեմ, որ շատ ուշ-ուշ էի գնում գյուղ, բայց այդուհանդերձ, ինձ այնտեղ բոլորը ճանաչում են: Ես միշտ զարմացել եմ, որ գյուղում բոլորը մեկը մյուսին ճանաչում են, սկսած 4 տարեկան երեխաներից մինչև ծերերը: Այդ օրերի ընթացքում ընկերս ինձ խնդրեց, որ իրեն օգնեմ` բեռնել խոտի տուկերը մեքենայի վրա: Չմերժեցի նրա խնդրանքը և գնացի օգնելու: Բեռնելուց հետո մեքենան խոտը պետք է տեղափոխեր այլ գյուղացու տուն, որը գտնվում էր մոտավորապես 2000մ հեռավորության վրա: Նստեցինք մեքենան և ճամփա ընկանք: Ճանապարհին հասանք մի նեղ արանք, որտեղ ծառի հաստ ճյուղերը թափվել էին ներքև և փակել ճանապարհը: Հարևաններից մեկն էլ իր մեծ մեքենան էր այդ նեղ արանքում կանգնեցրել, բայց տերը տանը չէր: Որոշեցինք մեքենան հրելով հանել այդ արանքից, որպեսզի ճանապարհը բացվի: Պետք է հրեինք մի 30 մետր: Ես, ընկերս և նրա հորեղբայրը չկարողացանք հրել, և արդեն հուսահատ որոշեցինք սպասել մեքենայի տիրոջը, բայց հանկարծ օգնության հասավ հարևաններից մեկը (մոտավորապես 60 տարեկան): Սակայն էլի բան դուրս չեկավ: Հետո միացավ մյուս հարևանը` կրկին նրա տարիքին: Սկսեցինք հրել արդեն մի քիչ ավելի լավ: Հետո դուրս եկան նրանց կանայք, հարսները:

Երբ արդեն սկսել էինք հեշտ հրել, եկավ մեքենայի տերը, և ոչ թե նստեց մեքենան, այլ սկսեց մեզ հետ հրել: Ի վերջո բեռնատարի անցնելու համար տեղ բացեցինք: Շնորհակալություն հայտնեցինք հարևաններին ու շարունակեցինք ճանապարհ: Մեկ ժամ անց ավարտեցինք գործը, ու ես դուրս եկա ընկերոջս տնից, որպեսզի վերադառնամ տատիկիս մոտ: Այնքան հպարտ էի քայլում գյուղով, այնքան լավ էի ինձ զգում, որ քայլում եմ մի գյուղով, որտեղ իսկապես կա բարեկամություն, կար ընկերասիրություն և, վերջապես, կա միասնականություն: Քայլում էի դեպի տուն, ինքս ինձ ասելով. «Ախ, երանի ողջ հայ ազգը լիներ այսպես: Երանի ողջ Հայաստանը լիներ այսպիսին, և այդ ժամանակ մենք իրոք կլինեինք անպարտելի»:

Ինչն է ինձ հուզում Արարատ

Որտեղից սկսել

2016/08/14 Անգելինա Կարապետյան

Երեկ երեկոյան ընկերուհիներով զրուցում էինք, ու հանկարծ նրանցից մեկը հարց տվեց.
-Երեխեք, այ օրինակ, որ լինեիք ամենակարող, ի՞նչ կանեիք, ինչ կփոխեիք էս կյանքում:

Ընկերուհիներիցս ամենքը տվեցին պատասխաններ հօգուտ իրենց:

-Այ, եթե ես լինեի ամենակարող, բոլոր վարսավիրանոցներն ու մոլերը կառնեի, մի մեծ տուն կառնեի ու ինձ համար կյանք կանեի: Ոնց որ ասում են. կյանքը` ուրախ, ապրուստը` ձրի,-ասաց նրանցից մեկը:

-Չէ, ես կթողնեի, Հայաստանից կգնայի,- ասաց մյուսը:

Մինչ նրանք կասեին իրենց կարծիքները, ես, նայելով աստղերին, ընկել էի երազանքների գիրկն ու պատկերացնում էի դրախտային Հայաստան:

-Երեխեք, նայեք հլը, Անգելն արդեն իրեն ամենակարող ա պատկերացնում: Լավ, դե ասա` տեսնենք դու ի՞նչ կանես, որ ամենակարող լինես:

-Դե եթե ռեալ նայենք քո ասածին, ապա ոչինչ էլ չեմ կարող անել, որովհետև ամենակարող միայն Աստված է: Իսկ եթե պատկերացմամբ, կբարելավեի Հայաստանի տնտեսությունն ու արդյունաբերությունը: Այնպես կանեի, որ Հայաստանը հարուստ լիներ ոսկու, քարածխի և նավթի հսկայական պաշարներով:

Խիստ հսկողություն կսահմանեի «բնություն-մարդ» հարաբերությունների վրա: Ոչ թե, որ հիմա գրած ա`«Աղբ թափելը տուգանվում է` 30000 դրամ», բայց երբ այդ տարածքին նայում ես, մտածում ես 30 մլն-ի աղբ է թափված, ու նման է աղբանոցի: Հետո էլ մարդիկ ասում են. «Գնանք` բնության գրկում հանգստանանք»: Բնությո՞ւն եք թողել, որ մի հատ էլ գնաք հանգստանաք:

Այնպես կանեի, որ ոչ մի ընտանիք քաղցած չմնա, այղ պատճառով աշխատատեղերը կավելացնեի: Հացը կդարձնեի անվճար, բայց մյուս մթերքների գները 1-2%-ով կավելացնեի:

Կրթությունը խիստ կերպով կհսկեի, որ ոչ մեկը չհամարձակվի կաշառք տա ու վերցնի, որպեսզի ոչ ոք չկարողանա առանց գիտելիքների ընդունվի և դեռ մի բան էլ, գերազանցությամբ դպրոց ու բուհ ավարտի, առանց ոչ մի բան իմանալու աշխատանքի ընդունվի ու, գումարած դրան, մարդկանց կյանքեր խլի:

-Լավ Անգել, հերիք ա:

-Չէ, թողեք` շարունակեմ: Ուր էի հասել: Հա, հիշեցի: Երեխաներին ու մեծահասակներին ով տարավ մանկատուն կամ ծերանոց, ազատազրկվում ա 5 տարով:

Հայոց բանակում զինատեսակների թիվը կշատացնեի, որ պետք եղած ժամանակ, առանց զոհերի թշնամուն հետ մղենք:

Հլը, մի րոպե, շատ առաջ գնացի: Մինչև այս ամենը իրականացնելը, կառավարությանը կփոխեմ: Ոչ թե հիմիկվա պես, որ մի բաժակ ջուրն իրենք միանգամից են խմում, իսվ ժողովրդին կաթիլներ էլ չի հասնում:

Դե, կարծում եմ այսքանից հետո կկրկնապատկվեր նաև բնակչության թիվը, կվերանար արտագաղթողների թիվը, ու անգամ մարդիկ կսկսեն ներգաղթել Հայաստան` բարեկեցիկ ապրելու: Երբ այսքանն անեի, նոր կանցնեի ձեր վարսավիրանսցներին ու մոլերին:

Երբ լռություն տիրեց, դարձյալ ընկա մտքերի մեջ: Բայց մի՞թե այս ամենն անելու համար ամենակարող պետք է լինել:

Ամենօրյա կյանք Արարատ

Ձգված պարապմունք

2016/08/14 Մանե Մինասյան

Երբ մոտ 15 օր պարապմունքի չես գնում, հետո գնալը` մի տեսակ դժվար է լինում: Սկզբի 30 րոպեն մի կերպ դիմացա: Հաջորդ 30-ը` չհասկացա ոնց անցավ: Դրան հաջորդող 30-ը` ստիպված էի լսել: Դե, նոր դաս էր`չլսելու իրավունք չունեի: Իսկ այ, վերջին 30 րոպեն, իրոք, ծանր էր…

Դա այն պահն է, երբ անընդհատ, մեխանիկորեն ձեռքդ դեպի հեռախոսն է գնում, իսկ «նա» ժամը չի էլ փոխում:

Հերթական անգամ ձեռքս տանելով հեռախոսին, հանկարծ, պատուհանի գոգին տեսա նոր ծաղկած ծաղիկը: Առաջին անգամ էի տեսնում այդպիսի ծաղիկ, ու այն ինձ շատ հետաքրքրեց:

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Ուսուցչուհիս զգաց, որ ուշադրությունս շեղվել է դեպի ծաղիկն ու սկսեց նրա մասին խոսել.

-Շա~տ սիրուն է, չէ՞: Առաջին անգամ է ծաղկում: Մի քանի տարի առաջ աշակերտներիցս մեկն է նվիրել:

Ուսուցչուհին պատմում էր, իսկ ես`անկեղծ ասած, չէի լսում, որովհետև մոտեցել և ուսումնասիրում էի «անծանոթուհուն»: Նայում էի ու մտածում. «Կարող ա` բնական չի՞: Թե՞ բացված կիվի ա: Կամ էլ վագրի կաշվի՞ց ա, եսի՞մ…»

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Այսպես` մտածելով ծաղկի մասին, հիշեցի, որ պարապմունքի եմ ու նորից հանեցի հեռախոսը, որն արդեն ցույց էր տալիս 19:45… Այսինքն մնացել է 15 րոպե: Նկարեցի գեղեցկուհուն ու վերադարձա պարապմունքից:

Այդպես էլ անունը չիմացա… Գուցե դո՞ւք գիտեք:

Մեդիա ճամբարներ

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Մեր «չաթը» դեռ երկար կշարունակվի

2016/08/13 Սոնա Մխիթարյան

Ես համալրում եմ այն երջանիկների շարքերը, որոնց բախտ է վիճակվել մասնակցել մեդիա ճամբարին: Ֆեյսբուքում ճամբարի մասնակիցների համար մի խումբ էր բացվել «Մանանայի» կողմից: Ես բոլոր մասնակիցներին ընկերանալու հայտ ուղարկեցի: Մենք «չաթ» բացեցինք և սկսեցինք շփվել: Դա ընդամենը վիրտուալ շփում էր, բայց ես հասցրի շատերի հետ մտերմանալ. Մանեի, Արտյոմի, դե Հովոյին վաղուց գիտեի, էլի «Մանանայի» շնորհիվ:Ինչպես գիտենք՝ ամեն օր 17.am-ում նոր նյութեր են տեղադրվում, և ես գրեթե բոլորը կարդում եմ: Շատ եմ հավանել Հռիփսիմե Վարդանյանի «Միապաղաղության դեմ» հոդվածը: Հոդվածը կարդալիս իմ մեջ ցանկություն առաջացավ հանդիպել նրան: Մեդիա ճամբարում հանդիպեցինք, բայց նախքան հանդիպելն էլ հասցրել էինք մտերմանալ: Մեր նամակները մեկը կարդա՝ կմտածի, թե հազար տարվա ծանոթներ ենք: Բայց չէ, մենք ընդամենը երեք օրվա ծանոթ ենք:

Հասնելով «Մանանայի» բակ՝ ես հեռվից ծանոթ դեմքեր էի փնտրում: Ո՜ւխ, վերջապես գտա:

-Դու Արտյոմն ես, չէ՞:

-Իյա, Սոն ջան, բարև:

-Բարև, հազար բարի:

Իրար գտանք, ուրախ-զվարթ շփվեցինք: Եկավ ժամանակը, երբ պետք է շարժվեինք: Տեղավորվեցինք, և սկսվեց…

«Չաթը» շարունակվում է, մեր «չաթը» դեռ երկար կշարունակվի:

Մեդիա ճամբարներ Արարատ

Դիլիջանյան առաջին քննարկում

2016/08/13 Մանե Մինասյան

Ճաշարանից վազում ենք կոնֆերանս դահլիճ` առաջին քննարկմանը:

Քննարկման ընթացքում ծանոթանում ենք մեր ապագա անելիքներին, լրացնում հայտ, ու անցնում առաջ:

Լուսինեն առաջարկում է ծանոթանալ հինգ մատի սկզբունքով:

-Հինգ մատի սկզբո՞ւնք: Դա ո՞րն ա,- բոլորս այս հարցը տվեցինք միանգամից:

Շրջանաձև նստում ենք, մեջտեղում կանգնում է Լուսինեն ու ափը պարզում:

-Ափի ներսում անուն-ազգանուն, բութը տարիքն ա, ցուցամատը`մասնագիտությունը, միջնամատը`ինչն ենք ամենից շատ սիրում, մատնեմատը` զայրույթի պատճառ, և վերջապես ճկույթի տակ թաքնված է հարցը՝ եթե գնայիք ուրիշ մոլորակ, ի՞նչ երեք իր կտանեիք մեզ հետ:

Սկսում ենք խաղը, մարտահրավեր նետելով միմյանց՝ ներկայացնում ենք մեզ:

Տասը հոգուց հետո բոլորն ուրիշ մոլորակ իրենց հետ արդեն ջուր էին տանում, դե, շատ ծարավ էինք:

Վերջապես մեր ջուրը տեղ է հասնում:

Ջրից հետո այս անգամ արդեն լսվում է Լիլիթի ձայնը.

-Շապիկներ չե՞ք ուզում:

Բոլորս ստանում ենք այդքան սպասված 17-ի շապիկները:

Մեզանից ոմանք այնքան անհամբերությամբ էին սպասում այդ շապիկներին, որ չհամբերեցին ու տեղում փորձեցին, մի մասն էլ վազեց սենյակ՝ հագնելու:

Ես էլ, անկեղծ ասած, առաջին ճամբարի նկարներին հետևելով, նախանձում ու շատ էի ուզում այդ շապիկից ունենալ:

Ու~խ, գնամ փորձեմ:

Մեդիա ճամբարներ Արագածոտն

Դիլիջանի մեդիա ճամբարի օրագիր. օր առաջին

2016/08/13 Վիոլետա Մկրտչյան

Երկար ու հոգնեցնող ճանապարհից հետո վերջապես հասանք Դիլիջանի «Իմպուլս» հյուրանոց: Ավտոբուսից իջանք, և վարորդը սկսեց իրերը բեռնախցիկից հանել: Մեր մի մասը շատ հոգնած էր, մի մասն էլ՝ քաղցած: Մենք տեղավորվեցինք հյուրանոցի դիմաց գտնվող նստարաններին: Ծանոթացա Միլենայի հետ: Շփվեցինք՝ չիմանալով, որ ամեն ինչ այդքան արագ կփոխվեր, և մենք կմտերմանայինք րոպեների ընթացքում: Ու այդտեղից էլ սկսվեցին մեր բուռն քննարկումները ու ծանոթությունը: Նստեցինք, պատմեցինք մեր մասին: Փաստորեն շատ ընդհանուր գծեր ունեինք ու լավ հասկացանք իրար: Նա դարձավ իմ սենյակակիցը: Այնպես ստացվեց, որ բոլորը համարյա տեղավորվեցին, և վերջում մենք մնացինք ու իրար հետ գնացինք մեր երկտեղանոց համարը: Սենյակը շատ հարմարավետ էր, գրեթե բոլոր հարմարություններով ապահովված: Հագուստը, ամեն ինչը դասավորեցինք իրենց տեղերում, ու շտապեցինք ճաշարան. ճաշի ժամն էր: Ուշացել էինք, բոլորը կարծես մեզ էին սպասում: Անսովոր էր այդպես ճաշելը: Մեր սեղանը ուրախ սեղաններից մեկն էր: Հաճելի մթնոլորտ էր, և շրջապատված էինք սիրելի մարդկանցով: Վերջացրեցինք ու գնացինք մեր առաջին դասին: «Մանանայի» անձնակազմը մեզ ծանոթացրեց այն ամենին, ինչով պետք է զբաղվեինք ճամբարի ընթացքում: Առանց վայրկյան իսկ կորցնելու անցանք գործի, ու մոռացանք ամեն ինչ:

Մեդիա ճամբարներ Արարատ

Առաջին անգամ Դիլիջանի մեդիա ճամբարում

2016/08/13 Հռիփսիմե Վարդանյան

-Մա~մ, այ մա~մ:

-Ասա,- պատասխանեց մայրիկս այգուց:

-Լիլիթն էր զանգել «Մանանայից», ասաց, որ ընդգրկվել եմ «Մանանայի» երկրորդ մեդիա ճամբարին: Ասաց՝ առաջինը պարտադիր ծնողի համաձայնությունն ա պետք: Կգնամ, չէ՞:

-Ես չգիտեմ, զանգիր պապայիդ: Եթե թողնի, ես էլ կթողնեմ:

Զանգ հայրիկին… ՈՒռա~, գնում եմ մեդիա ճամբար:

Սա իմ առաջին ճամբարն է, որին մասնակցում եմ ընդհանրապես: Մայրիկս միշտ վախեցել է ինձ մենակ տանից հեռու թողնել, սակայն սկսած Արտաշատյան դասընթացներից՝ «Մանանայի» անձնակազմը մայրիկիս վստահություն էր ներշնչել: Համաձայնությունը ստացա, հիմա պետք է իրերս հավաքեմ: Իրարանցում, խառնաշփոթ, Արմագեդոն… Այս բառերով կարելի է նկարագրել, թե ինչ էր կատարվում մեր տանը ճամբարին նախորդող մի քանի օրը:

Մի կերպ իրերս հավաքելով՝ ուղևորվեցինք Երևան: Մեզ այնտեղ արդեն սպասում Էին ծանոթ մարդիկ: Շնորհիվ մեր Մանեի՝ մենք Ֆեյսբուքում ունեինք չաթ, որով շփվում էինք մինչև ճամբարը: Եվ ինձ համար նորություն չէր տեսնելը երեխաներից մի քանիսին:

Հյուրանոցում արդեն ծանոթացա մյուս երեխաների հետ: Ընկերացա գրեթե բոլորի հետ: Ում հետ դեռ չեմ ընկերացել, ուրեմն ժամանակը չի հերիքել: Ծանոթությունը Լուսինեի մեթոդով հնարավորություն տվեց իմանալ նրանց անունները, ում չէի ճանաչում: Ժամը մոտավորապես 22:00-ից մինչև 00:00 մեր ժամանցի ժամն էր: Խաղացինք տարբեր խաղեր, երգեցինք Լիդուշի հետ: Մի խոսքով, Դիլիջանի մեդիա ճամբարի առաջին օրը անցավ հոյակապ: