2015թ.-ն էր, համակարգչի առաջ նստած երգեր էի լսում և կարդում օրվա նորությունները, երբ հանկարծ նոր երգ միացավ, որն առաջին անգամ էի լսում. «Դետք» խմբի «Շուշի» երգն էր: Խմբի անունը կարդացի, չհասկացա, թե ինչ է նշանակում: Բառարանում նայեցի ու իմացա, որ դետքը պաշտպանության ու հետախուզության համար զորքից առաջ ուղարկվող փոքրիկ ջոկատն է: Հետո կարդացի նաև, որ խումբը ստեղծվել է 2015 թվականին՝ պրոդյուսեր Արման Ամպի կողմից: Սկսեցի հետևել նրանց յութուբյան ալիքին, իսկ հետո գտա նրանց ֆեյսբուքով:

Խմբի անդամները երեքն էին՝ Արման Պետրոսյանը, Ներսես Ավետիսյանը և Արեգ Շահինյանը, հետո խմբում փոփոխություններ եղան: Այժմ խմբի անդամներն են Արման Պետրոսյանը, Միքայել Մելքումյանը,Վահան Կիրակոսյանը: Ներկա պահին խմբի երեք անդամներն էլ ծառայում են հայոց բանակում:
Որոշեցի մի քանի հարց ուղղել «Դետք» խմբի պրոդյուսեր Արման Ամպին:

-Ինչպե՞ս ընտրվեց խմբի անունը:
-Դետքը հայերենի ամենագեղեցիկ բառերից է, նշանակում է դիտորդների խումբ:

-Իսկ ինչպե՞ս ընտրեցիք խմբի անդամներին:
-Առաջին կազմի տղաներին ընտրել եմ հապճեպ, այնուհետև փոփոխություններ եմ արել կազմում, որպեսզի ստեղծագործական միտքը լինի ամենակարևորը խմբում:

-Հե՞շտ է տարբեր բնավորություն ունեցող տղաների հետ աշխատելը:
-Հեշտ չէ:

Ինձ համար «Դետք» խումբը բացահայտում էր: Նրանց երգերը տարբերվող են, տեսահոլովակները՝ հետաքրքիր: Օրս սկսվում և ավարտվում է «Դետք»-ի երգերով: Երբ որևէ սոցիալական կայքով ուղիղ եթեր էին վարում, միշտ դիտում էի, մեկնաբանում:

Մի օր «Դետք» խմբի ֆեյսբուքյան էջում կարդացի, որ առաջիկայում Սյունիքի մարզում՝ Գորիսում, Սիսիանում և Կապանում համերգներ ունեն: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Այժմ անհամբեր սպասում եմ Գորիսում կայանալիք նրանց համերգին:

2015 թվականն էր, երբ իմացա մի ծրագրի մասին, որը երկու տարի հետո փոխելու էր կյանքս: Խոսքը Ֆլեքս (FLEX- Future Leaders Exchange program) ծրագրի մասին է: Հետո իմացա, որ նախորդ տարիների Ֆլեքս շրջանավարտները ճամբար են կազմակերպում Սիսիան քաղաքում և որոշեցի մասնակցել: Ճամբարում շատ նոր բաներ իմացա Ֆլեքսի մասին և այդ օրվանից անհամբերությամբ սպասում էի, թե երբ պետք է սկսվեն քննությունները, որ մասնակցեմ:

Եկավ շատ սպասված օրը, շատ լարված էի, մտածում էի, որ դժվար կլինի, ու անգամ առաջին փուլը չեմ կարողանա անցնել, բայց հաղթահարեցի:

Երկրորդ փուլն ավելի բարդ էր, բայց հույս ունեի, որ կանցնեմ (առհասարակ՝ ես միշտ հույս ունեմ, թեկուզ շատ չնչին ու փոքր): Հույսերս չարդարացան, որովհետև չկարողացա հաղթահարել երկրորդ փուլը: Հույսերը չարդարանալն ու հուսահատվելը տարբեր բաներ են: Իսկ ես չհուսահատվեցի: Մտադրվեցի, որ մյուս տարի անպայման նորից պետք է մասնակցեմ: Նույն ապրումների միջով անցնելով՝ հաղթահարեցի առաջին փուլը, երկրորդը՝ նույնպես:

Մեկ տարվա ընթացքում ես զգում էի, թե ինչքան եմ հասունացել, զգում էի առաջընթացս: Եվ, ահա, սկսվեցին երկար ու ձիգ հինգ ամիսները, որոնց ավարտից հետո պետք է իմանայի՝ արդյո՞ք ծրագրի հաղթող եմ ճանաչվել, թե՞ ոչ: Այդ ամիսների ընթացքում ամեն րոպե դրա մասին էի մտածում, կարծես ամեն ինչ ինձ հիշեցներ Ֆլեքսի մասին: Տարբեր կերպ էի տրամադրվում ու մտածում. «Սոնա, պատկերացնո՞ւմ ես զանգեն ու ասեն, որ անցել ես»: «Սոնա, իսկ եթե ասեն, որ չես անցել, ուրե՞մն… Ուրեմն մյուս տարի նորից կփորձեմ, կտխրեմ, բայց չեմ հուսահատվի»:

2017 թվականի մարտի 15-ն էր: Օրս հետաքրքիր և ուրախ էր սկսվել: Այդ օրերին անընդհատ զանգի էի սպասում, ամեն մի հեռախոսազանգ լսելիս՝ սիրտս արագ էր աշխատում: Դպրոցում էի, ՆԶՊ-ի ժամն էր, և հանկարծ հեռախոսազանգ եմ ստանում. «091-ով սկսվող համար է, պետք է որ «Ֆլեքսի» համար զանգեն»: Վերցրեցի հեռախոսը. «Սոնա, պատրաստ եղիր, կանցնես՝ շատ լավ, չես անցնի՝ ուրեմն, դա է ճիշտը»:

-Ալո, բարև ձեզ, Սոնայի հե՞տ եմ խոսում:

-Այո:

-Շնորհավորում եմ, դուք դարձել եք «Ֆլեքս» ծրագրի հաղթող:

Չգիտեմ՝ հետս ինչ կատարվեց, արցունքները ակամա գլորվեցին աչքերիցս.

-Սո՞ն, անցե՞լ ես,- բացականչեց Անին:

Գլխով արեցի, բոլոր ընկերներս եկան ու գրկեցին ինձ: Իմ կյանքի ամենահուզիչ պահերից մեկն էր, և ես լաց էի լինում: Կարծես երազ լիներ, մի քանի օր չէի կարողանում ուշքի գալ: Բոլորը շնորհավորում էին, տարբեր հարցեր տալիս:

Հետո սկսվեցին պատրաստությունները, ժողովները, հանդիպումները մյուս հաղթողների հետ: Կարող եմ վստահորեն ասել, որ հիմա մենք մի մեծ ընտանիք ենք, «Ֆլեքսի» հաղթողներից յուրաքանչյուրը մի վառ անհատականություն է, և համոզված եմ, որ ապագայում մեծ հաջողությունների է հասնելու:

Ֆլեքսը այն ծրագրերից մեկն է, որի շնորհիվ ես համոզվեցի, որ արդարությունը, ազնվությունը և տքնաջան աշխատանքը միշտ գնահատվում են, և որ միշտ պետք է հետևես երազանքներիդ՝ դրանք դարձնելով նպատակներ, ու երբեք չհիասթափվես:

Մեկ ամսից ես արդեն ԱՄՆ-ում կլինեմ՝ հեռու Հայաստանից, հարազատներից ու ընկերներից: Մեծ պատասխանատվությամբ եմ մոտենում դրան ու գիտակցում, որ սա կյանքի մի փուլ է լինելու, որը պետք է պատվով հաղթահարեմ: «Դրական տրամադրվենք և համբերատար լինենք»՝ ահա իմ կարգախոսը: Հուսամ, որ այդ կարգախոսը կյանքում ինձ շատ կօգնի:

Իսկ դուք սպասեք իմ հետաքրքիր նյութերին՝ արդեն ԱՄՆ-ից: