Ինչ լավ է, որ գարնանային արձակուրդները այս տարի չեղյալ համարվեցին:
Դե, ձեզ համար չգիտեմ, բայց ինձ համար ուղղակի հիանալի է, որովհետեւ ազատվեցի գյուղ գնալու պարտականությունից: Չգիտեմ, հիշո՞ւմ եք, թե չէ, բայց ես իմ նյութերից մեկում նշել էի, որ ձանձրանում եմ գյուղում:
Մի քանի օր առաջ զանգահարել էր պապիկս.
-Բարև, բալ ջան, ի՞նչխ ես:
-Բարև, պապ ջան, շատ լավ եմ, դու սա:
-Լավ եմ, լավ եմ, կարոտցել եմ:
-Հա՜, ես էլ եմ կարոտցել:
-Դասերդ ի՞նչխ են, գարնանային արձակուրդից ձեն-ձուն չկա՞:
-Կա, պապ ջան:
-Հա, դե սա` եբ կերևաք:
-Չէ, պապ, չկպավ, չեմ գա:
-Ի՞նչխ թե:
-Արձակուրդ չկա, հանել են:
-Նայե, հլը: Ինչեր կհորինե, ինչ է` չգա գյուղ, միամ պապին տեսնի:
-Պապ, չեմ հորինե, տամ` տնեցիքին հարցնե՞ս:
-Ի՞նչխ եղավ, օր անցած տարիներին միշտ կար. իսկ հմի տարի չկա:
-Պապ, էս գրիպների մասին իմացար, չէ՞:
-Հա, բը չիմացա՞, ամիսըմ արձակուրդ տվին` սուտ գրիպ ձևացար, միամ չեկար գյուղ` պապիդ տեսնեիր:
-Լավ, պապ, ըտիկ հեչ: Կարևոր չէ, որ չեմ եկել, կարևորը` ես գրիպ չկպա: Հըմի նայե, էդ արձակուրդների տեղը բըդի լրացնենք: Ըդուր համար շաբաթ օրերին դասի ենք, պլյուս` գարնանային արձակուրդներն էլ հետը:
-Է, բալա, մտքիդ տեղ էղնի:
-Չէ, լուրջ, ես էլ գուզեմ գամ, ահագին վախտ չեմ եկել,- լեզուս կծելով ասացի ես:
-Լավ, լավ, հլը տուր տնեցիքին, նայեմ` ինչ կա-չկա, ինչ կենեն:
-Լավ, դե մինչ մյուս տարի… Է… կըսեմ` մյուս տարի մինչ… Ըըըը… Լավ, հեչ:
Լավ է որ արդարացում ունեցա, այն էլ` իրականությանը համապատասխանող արդարացում:
Համակարգիչը հանգեցնում է նաև պարապության, երբ մարդ իր համար տանը նստած կարող է անել ամեն ինչ. սնունդ պատվիրել, ցանկացած ֆիլմը դիտել, անգամ աշխատել, սովորել, բայց այդպես նստելով հետաքրքիր է, այդ գիտելիքը որտե՞ղ են օգտագործելու:
Մուղդուսյան արվեստի կենտրոնում 2015 թվականի նոյեմբերից գործում է նաև «Նաիրյան» վոկալ անսամբլը:
-Հիմա քանի՞ հոգի կա երգչախմբում:
-Հետագայում, ի՞ նչ ծրագրեր ունեք: 
Երկու տարի առաջ մեզ դպրոցում հանձնարարություն տվեցին, որ զինվորների համար նամակներ գրենք: Նամակը գրեցի շատ հպարտությամբ և ոգևորված, քանի որ գրում էի հայ զինվորի համար: Նամակներից լավագույնները ուղարկվեցին զորամասեր, իմ նամակն էլ էր ընդգրկված այդ լավագույնների շարքում: Նամակի կրկնօրինակը պահեցի, մտածեցի, որ մի օր պետք կգա: Եվ հենց այսօր ինձ պետք եկավ, որոշեցի նյութս գրել նամակի մասին: Նամակում գրված էր. «Ողջույն, սիրելի զինվոր: Թև ես քեզ չեմ ճանաչում, սակայն անգամ կոչումդ լսելիս, ես էլ եմ համակվում հպարտությամբ, համոզված եմ ինչպես և դու: Հայրենիքը պաշտպանելը, անշուշ՛տ, սուրբ և պատվավոր գործ է: Գիտեմ, որ կարոտած կլինես տանդ, ընտանիքիդ անդամներին, ծննդավայրդ, միգուցե և սիրածդ էակին, սակայն պարտքդ համբերությամբ կատարում ես հայրենիքիդ նկատմամբ: Չէ որ հայրենիք կոչվածն էլ հենց այդ ամենն են՝ միասին վերցրած: 
