Թե երազ ես դու,

Թույլ տուր երազեմ քեզ,

Որ երազանքս կիսատ չմնա։

 

Թե իրական ես դու,

Թույլ տուր, որ դիպչեմ քեզ,

Որ իրականը պատրանք չթվա։

 

Թե մեղեդի ես դու,

Թույլ տուր նվագեմ քեզ,

Որ նոտաներս աներգ չմնան։

 

Ու թե գիրք ես դու,

Թույլ տուր, որ գրեմ քեզ,

Որ իմ տառերը անտեր չմնան։

 

Ո՞վ ես դու՝ ասա,

Գուցե դու գիտես, թե ով է ապրում

քո կիսամաշված դիմակի ներսում…

 

Գուցե բառերն իմ աղքատ են այնքան,

Որ չեն համոզում պատասխանել

այսքան ժամանակ ինձ տանջող հարցին.

«Ո՞վ ես դու…»

Չգիտեմ` լա՞մ, թե՞ ծիծաղեմ։

Մեկ-մեկ ամաչում եմ, որ հայ եմ։ Մեկ-մեկ ափսոսում եմ էն ամբողջ ջանքն ու նեղսրտությունը, որ զգում եմ, մեկ-մեկ ուզում եմ փախնել ամեն ինչից. չլինել, չմտածել, չխոսել ու այլևս չքննարկել, մեր երկրում տիրող քաոսից փախնել։ «Ծիծաղելի է» չէ՞, երևի։

Ժամանակին ինձ չէի պատկերացնում առանց Հայաստանի, առանց Հայկականի, առանց Հայի ու չէի էլ պատկերացնում, որ մի օր կսկսեմ մտածել, որ մեզ տեղն է, ու մի բան էլ քիչ է մեզ, որ սթափվենք, որ ուշքի գանք։ Մենք մեր պետությունը կորցնելուց հետո էլ վախենամ ուշքի չգանք։

Ինձ երբեմն բռնացնում եմ այն մտքի վրա, թե արդյո՞ք արժի ընդհանրապես ապրել Հայաստանում, ինքս ինձ փորձում եմ համոզել, որ ոչ թե արժի, այլ ուղղակի պետք է, հարկավոր է, ու այլ տարբերակ չկա։

Հոգնել եմ շատ բաներից ու հատկապես տիրող քաոսից, որ պարտադրում են չգիտեմ, թե ովքեր, չգիտեմ, թե ինչու։ Մեկ-մեկ մտածում եմ` մենք արժանի՞ ենք մեր ստացած ժառանգությանը, երևի արժանի չենք, քանի որ ոչ կարողացանք ճանաչել այն, հոգ տանել նրան, էլ չեմ խոսում սիրելու մասին։ Քանի որ սերը ինչ որ բանի հանդեպ առաջին հերթին առաջանում է դա ճանաչելուց։ Իսկ մենք, կասեմ, որ մեզ դեռ չենք ճանաչում, հետևաբար նաև չենք էլ սիրում։ Չէ, ինքն իրեն սիրելը եսասիրություն չէ, դա առաջին հերթին ինքնահարգանք է, ինքնաճանաչում, ինքնաբացահայտում։ Բայց մենք լճացել ենք, ու տպավորություն է, որ առաջ գնալու ոչ տեղ ունենք, ոչ էլ այլևս նպատակ։ Ուզում եմ հավատալ, որ դա այդպես չէ։

Մի պահ է գալիս, երբ նայում ես շուրջ բոլորդ ու քո ուղեղի բջիջների հնարավորությունների չափով փորձում վերլուծել` լավ կամ վատ, ճիշտ կամ սխալ։ Մեկ-մեկ էլ մտքերով կիսվել կողքինիդ հետ։ Բայց երբ նկատում ես, որ չեն «լսում», չեն ընկալում, թե ինչ ես ուզում ասել իրականում` էդ ժամանակ խոսելդ էլ չի գալիս։ Մտածում եմ ու հասկանում, որ ինչ որ մեկին, ինչ որ տեսակետ համոզելու ցանկությունս ու պատրաստակամությունս արդեն  սպառվել է։

Երբեմն լռությունը շատ բան է ասում, գոռում, բայց հաճախ լսող չկա, իսկ թե լսում են` չեն էլ հասկանում, իսկ թե հասկանում են` հաճախ ընդամենը ունեցածդ ասելիքի 5-10%ը։

Միգուցե սխալ եմ, միգուցե հասկանում են ամբողջությամբ` տա Աստված։ Խոսքս չի վերաբերվում իհարկե հարազատների նեղ միջավայրին, ովքեր հասկանում են մեր ամեն մի շունչը։

Եվս մի բան եմ հասկացել, շատ կարևոր` որ մեկ տեղին ասած խոսքը շատ հաճախ 1000 ճառից կարող է ավելի կարևոր լինել։

Սա կարդացողին ուղղակի կուզեմ ասել` հավատա ինքդ քեզ։

 

Հազար ինը հարյուր իննսուներեք թվական

Պատը

Արևմուտքում վերջալույսի լուսեղեն հրդեհը կամաց-կամաց սկսեց մարել, ու լճի ալիքների վրա երևաց երիտասարդ տղամարդու խեղդված դին: Մինչ արևը կշրջվեր Գեղամա լեռների հետևը և կամպեր` բոթը հասավ գյուղ: Մինչ դա` մեկ շաբաթ առաջ գյուղապետ Հակոբ Մելիքյանը վաճառելով ունեցվածքի կեսը, ազատեց որդուն ծառայությունից, իսկ ավելի շատ` պատերազմից: Երեք օր անդադար որոտաց երկինքը, ու անձրևը չդադարեց: Հին հյուրանոցի նեղլիկ արահետով գնում էր գյուղապետի ավագ որդու թաղման թափորը: Հյուրանոցից վերև, լեռան փեշերին քամուց ծփում էին կարմիր կակաչները, իսկ անձրևի կաթիլները հոսում էին թերթիկների վրայով: Լսվում էր ողբի ձայնը, որը պտտվում-պտտվում, դիպչում էր ժայռերին ու ետ դառնում, բարձրանում, մխրճվում գագաթները: Քանի այդպիսի ողբեր են լսել լեռները, երևի համարք չունի:

Թաղմանից ամիսներ հետո Հակոբը կրտսեր որդուն արտասահման ուսման ուղարկեց և կնոջ` Սիլվայի հետ սպասեց միակ որդու վերադարձին: Գյուղապետի երբեմնի մեծ ու շքեղ տունը դարձավ լուռ դամբարան: Նախկինի պես այլևս ոչ ոք չէր համարձակվում այցելել նրանց, և նրանք էլ խուսափում էին մարդկանց հետ շփումից, միայն շատ մտերիմ հարազատներն էին երբեմն այցելում, հատկապես Սիլվային, ով ծվարել էր տան մի անկյունում ու ժամերով լուռ հագուստ էր գործում:

Գյուղը լուռ սպասում էր պատերազմի ավարտին և ցանկացած բամբասանք շատ արագ մարում էր կամ փոխակերպվում կարեկցանքի: Պատերազմի ավարտից երկու շաբաթ առաջ բերեցին ձկնորս Արմանի որդու դին: Կրկին գյուղին պատեց խորը վիշտը:  Թաղման արարողությանը մասնակցեցին Հակոբն ու նրա կինը: Արմանն ու Հակոբը մանկության ընկերներ էին և այժմ ավելի քան երբեք հասկանում ու սփոփում էին միմյանց:

Շուտով ավարտվեց պատերազմը` հաղթանակով և գյուղամիջում մեծ սեղան փռվեց: Հավաքվեցին ահել-ջահել, կին-տղամարդ, մի առանձին սեղան երեխաների համար դրվեց ու նշվեց տոնը` մերթ թնդությամբ, մերթ ոտնկայս լռությամբ: Խնջույքի ժամանակ Հակոբը իր դրկից հարևան քանդակագործ Սարգսին խնդրեց մի հուշակոթող կառուցի և վրան փորագրի զոհված տղաների անուն-ազգանունները: Սարգիսը համաձայնվեց և հաջորդ օրվանից անցավ աշխատանքի:

Գյուղում կյանքն անցավ իր առօրեական ռիթմին: Հակոբը վերադարձավ իր աշխատանքին, բայց առաջվա պես այլևս երկար չէր մնում գյուղապետարանում, անդադար բողոքում էր սրտի ծակոցից ու արյան ճնշման տատանումից, շուտ հոգնում էր, աչքերը վատ էին տեսնում, քայլում էր ծանր շնչառությամբ: Կինը` Սիլվան, դժվարությամբ էր դուրս ու ներս անում և երբ ամուսնն որևէ հյուրի հետ էր տուն գալիս` փախնում էր, թաքնվում սենյակում, փակվում ինքն իր մեջ ու այդպես փակվելով անդադար փոքրանում, կնճռոտվում: Երեկոները ձոր էր իջնում, ծաղիկներ հավաքում որդու նկարի դիմաց դնելու համար և այդպես մայրամուտին սև հագած թափառում էր դաշտերում` մեկ ողբում էր բարձրաձայն, մեկ բարձր ծիծաղում, որովհետև ցավեր կան, որոնք խելակորույս ծիծաղի են նման: Գյուղում շշնջում էին, թե գժվել է, բայց բժիշկը պնդում էր, որ որոշ ժամանակ հետո կանցնի:

Շուտով զորացրվեց Սարգսի որդին: Վահրամի տուն մտնելուն պես հայրը գառ մորթեց, հրավիրեց հարազատներին, ընկերներին ու մեծ շուքով նշեց: Սեղանի շուրջ խոսակցություն բացվեց գյուղապետի հանձնարարած հուշակոթողի մասին: Ինչ որ մեկը հարցրեց, թե արդյոք գյուղապետի որդու անունն է՞լ է լինելու այդ հուշակոթողի վրա: Գինովցած Սարգիսը պատասխանեց.

-Ինչու՞ պիտի նրա անունը լինի: Հերը վախկոտի պես փող տվեց, վերևներին կաշառեց` որդուն ազատեց, բերեց նստեցրեց տունը` մոր փեշի տակ, որ ապահով լինի, էն էլ գնաց լողալու` խեղդվեց: Վերևն Աստված կա, ամեն մեկին արժանին տալիս ա, խի՞, մեր երեխեքից ինչո՞վ էր լավը,- ասաց ու խմեց: Մինչև լույս շարունակվեց գինարբուքը, այնինչ ասված խոսքը մի երկու բառով էլ ճոխացվեց ու հասավ գյուղապետին:

Կեսօրին Հակոբը սաստիկ բարկացած գնաց Սարգսի տուն ու դուրս կանչեց: Տղամարդիկ սկսեցին վիճել, հավաքվեցին երկու կողմերի հարազատները, վեճը մեծ կռիվ դարձավ: Նրանց բղավոցներից թնդում էր ամբողջ գյուղը:

-Դու իմ տղուն նոր սառած արյան վրա ինքնահաստատվու՞մ ես: Ձեռդ մի քիչ փող լիներ,  դու էլ կազատեիր, ու բոլորդ կազատեիք: Բա հեր եմ, բա սիրտս ցավում էր երեխուս վրա, գիտես հիմա չի՞ ցավում,- բղավում էր Հակոբը:

Վեճը ավարտվեց այն ժամանակ, երբ Հակոբը սրտի կաթված ստացավ և ուշագնաց եղավ: Նրան շտապ քաղաք տեղափոխեցին: Ոչ ոք չհամարձակվեց Սիլվային ասել, թե ինչ է եղել իրականում: Միայն բարեկամներից մեկը խնդրեց նրան զանգահարի ու տուն կանչի որդուն, որ մոր կողքին ապավեն լինի: Որդին` Արսենը, մեկ ամիս հետո տուն է վերադառնում: Այս անգամ մի նոր վեճ է բռնկվում Վահրամի ու Արսենի մեջ և ավարտվում ծեծկռտուքով: Արսենն ու հայրը սկսեցին քարե պարիսպ շարել իրենց ու Սարգսենց տան միջև: Այնքան երկարեց պարիսպը, որ կարծես գյուղը բաժանեց երկու մասի: Այսուհետև գյուղացիները գյուղի մյուս ծայրը գնալու համար պետք է մեկ փողոց ավել իջնեին կամ բարձրանային: Իհարկե, սա դժգոհություններ առաջացրեց, բայց ոչ ոք ոչինչ չհամարձակվեց ասել: Միայն տարիներ հետո ճանապարհը փակող հատվածը քանդվեց:

Շուտով Արսենը բանակ զորակոչվեց: Սարգիսը հրաժարվեց իր պաշտոնավարումից ու փակվեց տանը: Այդ տարի ձմռանը մահացավ Սիլվան:

Գարնանը, մայիսի իննին գյուղի կենտրոնում դրվեց հուշակոթողը: Դպրոցականները երգեցին ու ասմունքեցին` հիշելով ու գովերգելով նահատակվածների փառքը, փոխարենը պատերազմի մասնակիցները լուռ հառաչեցին: Հուշակոթողը ծածկվեց ծաղիկներով: Գիշերը Հակոբը միայնակ քայլեց դեպի հուշակոթողը, երկար նայեց, լաց եղավ ու կաղալով տուն վերադարձավ: Իր որդու անունը այդպես էլ չգրվեց կոթողին, բայց գուցե գրվեր, եթե տուն չբերեր, կամ նա այժմ տանը լիներ: Հակոբը երբեք էլ չէր իմանա հետո ինչ կարող էր լինել ու այդ մտքով էլ սփոփում էր իրեն:

Արսենը վերադարձավ ու սկսեց գյուղատնտեսությամբ զբաղվել: Արտասահմանում ստացած գիտելիքներով սկսեց մեծ գումարներ աշխատել: Հայրը լուռ հետևում էր որդու հաջողություններին, և երբ Արսենը սիրահարվեց ձկնորս Արմանի դստերը, հայրը տվեց իր օրհնությունը: Արսենն ու Աշխենը ամուսնացան: Այդ տարի ամուսնացավ նաև Վահրամը:

Արսենի ընտանիքում մոտ մեկ տարի հետո ծնվեցին նրանց զույգ որդիները, իսկ երեք տարի հետո նրանց դուստը` Մարիամը: Ծնվեց  նաև Վահրամի միակ որդին` Արամը:

Տարիներ առաջ կառուցված պարիսպի վրա կանաչ մամուռ էր աճել, պատերի հովի տակ վեր էին խոյացել փարթամ եղինջները, որոնց երկու կողմից էլ քաղհան անող չկար:

 

Երկու հազար քսան թվական

Կարմիր կակաչներ

Աշուն էր, մռայլ աշուն: Սարերից իջնող մշուշը գրկում էր գյուղը իր ձեռքեով, իսկ քամին պոկում էր լեռնաքարերի արանքներում աճող կակաչների նուրբ թերթիկները ու քշում ներքև` գերեզմանատուն, ուր մի քանի օր առաջ հողարկավորեցին Վահրամի որդուն` Արամին: Պատերազմ էր:

Կապտավուն սարերի նեղլիկ արահետով քայլում էր Մարիամը երեխան գրկին:

Արամն ու Մարիամը դպրոցական տարիներից միասին էին, ու չնայած ընտանիքների թշնամությանը` մինչ Արամը բանակ կգնար, միասին փախչում ու ամուսնանում են: Փախնելու օրը Արսենը ընտանիքի և մոտ բարեկամների հետ գնում է Վահրամի տուն` պատվով պահանջելու դստերը: Ու չնայած, որ Վահրամն էլ բարկացած էր որդու այդ անմիտ արարքից, հրաժարվում է նրանց առաջարկից, Մարիամն իր հերթին տուն վերադառնալ չէր ցանկանում: Երկար ու հանգիստ զրուցում են Արսենն ու Վահրամը: Զրույցի ավարտին Արսենը Մարիամին ասում է, որ այլևս հայրական տուն իրավունք չունի վերադառնալու:

Ամուսնության օրից սրվում են Արամի մոր ու Մարիամի հարաբերությունները: Առավոտ կանուխ լույս բացվում էր թե չէ, մայրը անասուններին սար քշելու հետ մեկտեղ բողոքում էր հարսից.

-Գործ անել չգիտի,- պատմում էր նա,- որ մի բան էլ խրատում եմ, տղուս աչքին դառնում եմ վատամարդ, ասում է, թե որ էսպես շարունակես, կնգաս կառնեմ կգնամ:

Ամռանը Արամին բանակ տարան: Մարիամն արդեն հղի էր: Փոխվեց Արամի մոր ու Մարիամի հարաբերությունները, հաշտվեցին միմյանց ներկայության հետ, մեկը տանն էր գործ անում, մյուսը` դրսում: Վահրամը անկախ ամեն ինչից, սիրով էր ընդունել հարսին, ու երբ կինն իր ներկայությամբ փորձում էր կշտամբել, նա ասում էր.

- Ախր, դեռ էրեխա է:

-էրեխա է, թող իրա հոր տանը մնար…

Գարնանը, մինչ Արամի բանակ գնալը, Մարիամի հետ փախչում էին, գնում ձորերը, հետո գյուղամեջ իջնում, հավաքում ջահելներին: Նայում էր պատշգամբից Աշխենը դստերը, կարոտում ու ափսոսում. «Ախր, հլը շատ ջահել էր, գնաց ու խալխին կին դառավ, հիմա էլ ոչ գալիս է, ոչ հիշում»:

Սկսվեց պատերազմը:

Առավոտյան հորթին սար քշելիս Աշխենը մոտեցավ Արամի մորը ու կցկտուր հարցրեց.

-Երեխեքը ո՞ նց են, Արամը զանգե՞լ է:

-Երկու օր առաջ ենք խոսել, Աշխեն ջան:

- Ասում են…

-Գիտենք, բայց Աստված մեծ է:

Մեկ ամիս հետո բերեցին Արամին: Սուգն ու վիշտը գյուղ վերադարձավ:  Բարձրահասակ, գանգուր մազերով, սև, խոշոր աչքերով տղա էր Արամը: Գյուղում սկսեցին պատմել բոլոր պատմությունները նրա հետ կապված ու ափսոսել:

Արամի որդին վաղաժամ ծնվեց, ու հույս չէին տալիս, որ կապրի: Ծանր էր նաև Մարիամի առողջական վիճակը: Աշխենն ամուսնուց գաղտնի այցելում էր դստերը, իսկ երբ հիվանդանոցից տուն են վերադառնում Մարիամն ու որդին, այցելում են նաև հայրն ու եղբայները: Այցելությունները դառնում են հազվադեպ: Արսենն իր ձեռքով է օրորոց պատրաստում թոռան համար: Ու թեև մայրը որդու Արմեն անունն էր դրել, տատիկները Արամ էին ասում: Ձմռան սկզբին երկու ընտանիքների տղամարդիկ  քանդում են պատը, որպեսզի գնալ-գալու համար ճանապարհը կարճանա, իսկ գարնան սկզբին նախկին պատի երկայնքով Մարիամը կակաչներ տնկեց:

Աշուն էր, մռայլ աշուն: Արևմուտքում վերջալույսի լուսեղեն հրդեհը կամաց-կամաց սկսեց մարել, ու հին հյուրանոցի նեղլիկ ճանապարհին երևաց Մարիամը` որդուն գրկած, ծաղիկները ձեռքին քայլում էր դեպի գերեզմանատուն: Հյուրանոցի գլխին կռնչյունով պտտվում էին ճայերը: Երեխան մոր գրկից ձեռքերը պարզել ու իր մոտ էր կանչում  թռչուններին:

                            ․․․որովհետև դու նա ես, ում  խաղաղության համար զոհվում են առանց կասկածելու, որովհետև դու նա ես, ում համար կռվի են ելնում առանց հրամանի․․․

Հ․ Գրիգորյան 

-Պա՞պ,- զգույշ բացում եմ սենյակի դուռը,- ա՛յ պապ, չե՞ս գալիս հաց ուտելու։

Պապս դանդաղ կտրում է հայացքը սեղանին թափված թղթերից, մի պահ չտեսնող հայացքով նայում դռան կողմը, հետո ուշքի գալով, դողդոջուն ձայնով արձագանքում է․

-Հը՜, գալիս եմ․․․

Պապս Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան է։ 1939թ․ մեկնել է ռուս-ֆիննական պատերազմ, հետո  սկսվել է հաջորդ պատերազմը, վերադարձել է 1945-ին։ Քիչ է խոսում այդ տարիների մասին։ Միայն «կռիվ» կինոներ նայելիս աչքերում անասելի թախիծ է հայտնվում, ճակատի կնճիռները խորանում են, ու թվում է՝ ուր որ է արցունքներ կհորդեն։ Միայն տարին մեկ անգամ՝ մայիսին, հանում է մեծ տուփի մեջ պահվող իր բոլոր պարգևներն ու զանազան թերթերից կտրված հոդվածները և կրկին անցնում պատերազմի թոհ ու բոհով, պատերազմ, որն ամեն տարի իր արյունոտ թաթով թերթում է պապիս անցած դաժան ճանապարհը։ Անցել է 77 տարի։

Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել։

Մի օր խոսքի մեջ հենց այնպես ասաց, որ 6 տարվա ընթացքում մեկ անգամ է արտասվել․ երջանկությունից, երբ Ստալինգրադի տակ խորհրդային զորքերը ջախջախել են գերմանացիներին։

-Այդ օրը վերջնականապես փակվեց թուրքերի ախորժակը։

Իսկ թուրքերի ախորժակը մենք մեկ անգամ արդեն փակել էինք 1918 թվին Սարդարապատում։

Սարդարապա՜տ․․․ Կենաց-մահու կռիվ, արյունաքամ երկրի վերջին ջանք, թշնամուն դիմագրավելու վերջին ճիգ։ Բնավեր ժողովրդի անհավատալի ու արժանապատիվ հաղթանակ։ Այս խոսքերը գրելիս հպարտությունից մի տեսակ զգաստանում եմ, ուսերս ուղղվում են։

Պապիս ննջարանի պատին է կախված իր հոր նկարը։ Խաչաձև պատրոնաշարով, ճերմակ փափախով, հրացանին հենված՝ կանգնել է նա ձիգ, վճռական ու խիստ հայացքով, իսկ թավ բեղերը նրան տարիքից շատ մեծ են ցույց տալիս, սակայն ընդամենը 21 տարեկան է։

Կնոջն ասել է, որ եթե չգնա, թուրքը գալու է՝ նրան տանի։ Կինը պիտի ընտրություն կատարի։ Ու կատարել է․․․ Իր ձեռքով պատանքի կտորը դրել է ամուսնու ծոցը՝ վստահ լինելով, որ ստույգ մահվան է ուղարկում։ Պատանքի կտորը ծոցում, վերջին հաղորդության նշխարը բերանում՝ հայը հաղթել է՝ սեփական արյամբ վաստակելով ապրելու իրավունքը։

Մայի՜ս, հաղթանակների՜ ամիս․․․ Մեր ընտանիքի համար այն հատկապես կարևոր է եղել նրանով, որ իմ հայրը ևս իր բաժին պատերազմն է անցել։

1988 թվական, արցախյան շարժում, ազատամարտ․․․

Խորհրդային, ապա ադրբեջանական կանոնավոր զորքերի դեմ՝ կամավորներ, գրադի դեմ՝ հրացան ու ավտոմատ․․․

Շուշի՜․․․ իմ (ինչու՞ միայն իմ) հպարտությու՜ն․․․

Ի տարբերություն պապիս ՝ հորս  յուրաքանչյուր օրը ինձ համար այնքան հստակ է, որ կարծես ես էլ եմ եղել իր հետ, մագլցել ժայռերն ի վեր, ու ավտոմատն ուսիս` մասնակցել Շուշիի գրոհին։

Երբ հավաքվում են նրա ընկերները, ես էլ նրանցից մեկն եմ դառնում։ Լսում եմ նրանց պատմությունները, ծիծաղում ուշագնաց լինելու չափ, հատկապես, երբ ծաղրում են միմյանց, հիշում ծիծաղելի պահերը, ու արտասվում եմ, երբ զոհված ընկերներին հիշելիս այս մազ-մորուքով, արդեն ճերմակած մարդիկ արտասվում են, արտասվում են լուռ, ու նրանց արցունքները մոլորվում են կնճիռների ակոսներում, թաքնվում դեմքը ծածկող մազերի թավուտներում։

Սարդարապա՜տ․․․ Բեռլի՜ն․․․ Շուշի՜․․ Հայի գիտակցական մահվամբ կնքված հաղթանակներ․ էլ չեմ խոսում Ավարայրի մասին։

Եղբայրս նոր է վերադարձել հայոց բանակից։ Ծառայել է Արցախում։ Հպարտանում է իր նախնիների հաղթանակներով։ Մեկ-մեկ կախում է կրծքին ցարական Ռուսաստանի, ԽՍՀՄ-ի, ՀՀ-ի մեդալներն ու շքանշանները, պտտվում սենյակում․ երևի իր բաժինն էլ է ուզում ավելացնել․ ինքը ումի՞ց է պակաս. չէ՞ որ ընտանեկան ավանդույթները պետք է շարունակել։

Իսկ ե՞ս, ես․

-Տե՛ր Աստված, խաղաղությու՜ն տուր իմ ժողովրդին, իմ երկրին։ Թող վերջակետ դրվի, այլևս չլինեն պատերազմներ։

Արցախը բեռ չէ, այլ՝ ԱՐԺԵՔ։ Հաղթանակը չի՛ վաճառվում։

Աշխա՛րհ, մարդի՛կ, պատերազմ հրահրողներ, թու՜յլ տվեք ապրել, արարել, ստեղծել․․․ Մի՞թե չհասկացաք, որ «եթե նորից մրրիկ բարձրանա, Մայիսի 9-ով պիտի վերջանա․․․»։

Հացատան երդիկից դուրս են գալիս ծխի տաք քուլաները` օդում տարածելով հացի անուշ բույրը։ Թոնրում արարվում է հայի սեղանը զարդարող հացը` լավաշը։

Մանկահասակ երեխաները շտապում են  ուտելու առաջին հացը (թոնրում թխված առաջին լավաշը, քանի որ թեժ կրակից այրվում է, այդ պատճառով ստանում է դառը համ) լավ իմանալով, որ այն հաստատ դառն է լինելու։ Հացատան դիմաց է գտնվում այն էլեկտրասյունը, որի վրա իրենց բույնն են հյուսել արագիլները, որոնք իրենց կափկափյունով շեղում են երեխաների ուշադրությունը և բերկրանք պարգևում նրանց։ Երեխաները հատկապես ուրախանում են, երբ արագիլներից մեկը իջնում և կեր է հայթայթում տան մոտակայքում գտնվող մարգագետնում։ Երեխաները վազում են դեպի մարգագետին և երփներանգ ծաղիկների վրա հանկարծ նկատում են գույնզգույն թիթեռնիկներին։ Երեխաներից մեկը ասում է.

- Գիտե՞ք, ասում են, որ թիթեռը մեկ օրվա կյանք ունի։
Ու որոշում են բռնել թիթեռնիկներին։ Ի՞նչ կա որ, միևնույն է, նրանք սպասելու էին հայրիկին ու պապիկին, ովքեր տուն էին վերադառնալու կեսգիշերին (դա յուրաքանչյուր աշխատավոր գյուղացու առօրյան է ամռան և աշնան ամիսներին)։ Իսկ մինչ այդ նրանք ուշադիր կհետևեին թիթեռնիկներին, գուցե կարողանային օգնել նրանց, չէ՞ որ նրանցից ոչ մեկը չէր ուզում պատկերացնել երփներանգ ծաղիկներն առանց գույնզգույն թիթեռնիկների։
Գիշերային խաղաղ լռություն է իջել գյուղի վրա, հանգած են բոլոր լույսերը, մարդիկ խաղաղ քուն են մտել։ Լռությունը մերթընդմերթ խախտվում է շների հաչոցով։ Եվ հանկարծ գյուղամիջից լսվում է տրակտորների  ծանոթ հռնդյունը։ Երեխաները սրում են իրենց լսողությունը, և ուրախանում, որ տուն են վերադառնում հայրիկն ու պապիկը, նրանցից երկուսը սկսում են թռչկոտել։ Նրանք համոզված են, որ հայրիկը դաշտի ծաղիկներ է բերելու, ուրախանում են` գուցե դրանցով կարողանան փրկել թիթեռների կյանքը։ Իսկ պապը` ալեզարդ ու տանջված ծերունին, որքան ջերմություն և սեր պիտի  բերի իր հետ` լցնելով իր ավանդական գերդաստանը…

Ափսո ֮ս, թիթեռի կյանքի պես անցավ մեր մանկությունը, հացատան երդիկը փակվեց։ Ծեր էլեկտրասյունը, որի վրա բույն էին հյուսել արագիլները, չդիմացավ ուժեղ քամուն, տապալվեց։ Տրակտորներից մեկի հռնդյունը դադարեց, որովհետև այլևս չկար գերդաստանի նահապետը։
Ծաղիկներն ու թիթեռները մեր մանկական հիշողություններում դարձան այն փարոսները, որոնք  մեր ողջ կյանքում կուղեկցեն մեզ։

Աչքերս փակելիս կոպերիս տակ գալակտիկաներ են կործանվում, բացելիս մաշկս ընդարմանում է՝ աշխարհներ քարուքանդ անելուց հետո վառ լույսին չդիմանալով։ Մատներով փորձում եմ տրորելով դուրս բերել թմրությունը, սեղմումից նոր գալակտիկաներ են առաջանում. այնտեղ ժամանակը հարաբերականորեն արագընթաց է, իրար հաջորդող սկիզբն ու վախճանը չեն հասցնում հերթափոխել, շարունակվում են իրար մեջ։ Այստեղ՝ իմ աշխարհում, սառցալեզվակներից պոկվող ջրի կաթիլի նման օրերը թրմփում են հավերժության մեջ։ Ե՞րբ է աչքերը բացելու այն Մեկը, որի ստեղծած գալակտիկայում ծնվել եմ ես։

Անշարժացած կլանում եմ ողջ շարժունն իմ շուրջը, միամտաբար փորձում եմ գոնե ինչ-որ տեղ պահպանել մի օր վերջնականապես կանգ առնելիք կյանքը։ Ձայները դուրս են գալիս հասկանալիի սահմաններից. երբ պատրաստ եմ լսել կյանքը, ականջներս օրգանից վերափոխվում են մոգական ընկալիչի և ընդունակ եմ դառնում լսել այն միակ մեղեդին, որը արթմնի ժամանակ նոտաների վերածելու կարողություն չի ունենում ոչ մի կոմպոզիտոր։

Քայլում եմ, որ չկորեմ հոսքի մեջ։ Ոտքիս տակ ընկած քարի պատճառով սայթաքում եմ, բայց պահում հավասարակշռությունս։ Վերցնում եմ այն գետնից ու գետը նետում։ Իսկույն մտածում եմ՝ ափսոս էր։ Բայց չէ, գրպանումս ինձ սիրող այլ քարեր կան, դրանք ինձ տապալել չեն փորձել, եկել են ինձ հետ հազար տարբեր վայրերից, որոշները հասել հավաքածուիս՝ իրենց նմանների մեջ մնալով յուրովի տարբեր, մյուսները, որոնց հերթ չի հասել, դեռ գրպանումս են։ Սայթաքելուց հետո արթնացածի նման ամեն ինչ իրենց գույներով են աչքիս երևում։ Ես անմիջապես բաց եմ թողնված իրականության մեջ, բայց զարմանալի արագությամբ գործում է գրավիտացիան, ու ոտքերիս տակ բաբախող հողը ստիպում գիտակցել, որ լուսացույցի կանաչ լույսի տակ անցնել է պետք։

Վերջապես նկատում եմ մարդկանց։ Նրանք այնքան թափանցիկ են թվում, այնքան խոցելի, անցողիկ։ Մի հարված սրտին՝ էլ չկա։ Փողոցն անցնելիս գրպանիս քարերն իրար են զարկվում, ես ակամա շրջվում եմ գետի կողմը՝ ափսոս էր։

Այլևս չեմ վախենում, որ մի օր Մեկը կբացի աչքերը։ Քարերը հիշողություններ պահել գիտեն, հենց նրանք էլ կասեն՝ ափսոս էր։

¹ Իտալիայի հարավում տարածված սնահավատություն

Բռնում եմ բզեզին, պահում ափերիս մեջ, հետո կյանքը գալիս, ձեռքերիցս փախցնում է տզզացող այդ …

Դուք բզեզ տեսել եք, չէ՞։

Ես էլ եմ տեսել, բայց տեսել եմ ձմռանը, այն ժամանակ, երբ միակ շնչավոր էակը, որ կարելի է դրսում բռնել, ձյունն էր։ Նա գալիս էր, նստում գրքիս էջերին ու ինձ շեղում ընթերցանությունիցս։ Բայց գիտե՞ք՝ նա չէր բզզում։ Միակ ձայնը, որ կարող էի ես լսել այդ բզեզիկից, իր տոտիկների՝ գրքիս տառերին բախվելու ձայնն էր։ Ես փորձում էի ազատվել նրանից, փակում էի գիրքս, բայց նա կրծում էր հոգիս, պոկում գրքի թերթերը, շապիկը ու էլի հայտնվում ափիս։

Մեկ֊մեկ նա հասնում էր սրտիս ու  նստում ձախ ձեռքիս ափին, հետո թռչում, գնում նստում էր լուսամուտին ու որ դուրս նայեր, թե չէ, ծառերը կծաղկեին, ես կհիանայի բալենու գեղեցկությամբ, կյանքից դուրս մնացած բզեզիկս կժպտար, ու ես կտեսնեի՝ ինչպես են բակի երեխաները խաղում տզզացող բզեզիկի հետ։

Գարունը խառնվում է ձմռանը, բզեզը՝ կյանքին, իսկ ես էլի մնում եմ ձմռան ու գարնան արանքում…

Ականջներս նման են հորս ականջներին, բայց ինքն ավելի լավ գիտի, թե ոնց լսել աշխարհի ձայնն ու, թե ոնց զտել ավելորդ ինֆորմացիան։ Իսկ կարճատեսության, թափվող մազերի, ուռած աչքերի, անընդհատ ճզմված ճկույթի և հոգնած մարմնի հետևում կանգնած փոշմանում եմ, որ հորիցս ժառանգել եմ մենակ ականջներն ու կախ ընկած կոպերը։ Պա՛պ, քո կոպերն ինչի՞ են կախվել… Միգուցե նրանք է՞լ են աշխարհի անեզր սխալից հոգնել, միգուցե հոգնե՞լ են եզակիների մեջ ամենաեզակիին փնտրելուց, թե՞ հոգնել են, որովհետև չեն կարողացել էդպես էլ «արդարություն» բառի հետ հաշվի նստել։ Պա՜, հավատա, ես էլ չունեմ էս հարցերի պատասխանները ու, չնայած կախված կոպերիս հետ անհաշտությանը, ես մի տեղ նաև երջանիկ եմ, որ կարճատես եմ. մարդկանց ճահճոտ ու գարշահոտ դեմքը չեմ տեսնում։ Պա՜, դու ճիշտ էիր, դու ճիշտ ես. պարզության քողի տակ ապրելն ամենահեշտն է ու հատկապես այն ժամանակ, երբ աշխարհին տված պարզությունս ոչ մի վայրկյան ժպիտի չարժանացավ, դե ես էլ որոշեցի ինձ լցնել էդ պարզությամբ ու ապրել։ Դու ասացիր, որ դժվար ժամանակները մի օր անցնում են, ու գալիս է հայելու դիմաց կանգնելու ժամանակը. Ախր, իմ հայելին կոտրվել է, և ես ստիպված եմ ինձ հորինել, ու ականջներս նմանեցնել քոնին, նկարել կախված կոպերս ու դրանց անկյունը ընդգծող սևաներկը։

Առաջ ես ինձ չէի տեսնում, բայց հիմա շատ բան է փոխվել։ Պապ, հիմա ես սիրում եմ իմ կախված կոպերն ու ոսկեգույն ականջօղերով զարդարված ականջներս, սիրում եմ ընդգծված կոնքերս ու բարձր ծիծաղս։ Պապ, ես սկսել եմ ճանաչել աշխարհը ու հետն անգամ լեզու եմ գտել. նա լացող երեխայի է նման, ում ձայնը կտրելու համար պետք է նրան ասել, որ ինքը լավն է ու ամենասիրունն է, ու էս փորձառությունը ձեռք եմ բերել հիվանդանոցում ` օրական հարյուրավոր երեխաներին շեղելուց, երբ տեսնում են հերթական ներարկիչը. ասում են, որ մոտս լավ է ստացվում, չգիտեմ…

Պապ, ես որոշել եմ գնալ աշխարհով ճամփորդելու ու որոշել եմ ներել մարդկանց ու սիրել սովորեցնել… Հուսամ այս ճանապարհից հետո ուռած կոպերս, բոթասիս պատճառով ամեն օր հերթական անգամ լղճվող ճկույթս և լղոզված սևաներկս ինձ կներեն անփութությանս հետ սեղան նստելու համար։

-Իմ պապան էլ ա փրկվել Եղեռնից,- լսեցի տատիկիս ձայնը, երբ մտա սենյակ,  որտեղ հեռուստացույցով մի հաղորդում էր, և խոսում էր Եղեռնից փրկված պապիկի թոռնուհին:- Դե իրան աղջկա շորերով են պահել, որ թուրքերը ձեռք չտան,- շարունակեց տատիկս:- Իրենց ընտանիքն ու հարևաններից մի քանիսը թաքնվել են իրենց նկուղում,  բայց  թուրքերը բացի տները, մտել են նաև նկուղները ու ստուգել:  Նրանց էլ գտել են, դուրս հանել:

-Իսկ հետո՞,- հարցրեցի ես, չնայած շատ էի լսել այդ պատմությունը:

-Նրա հոր ու եղբոր վիզն են կտրել իր աչքի առաջ,- շարունակեց պատմել տատիկս հուզվելով,- փոքր քրոջն էլ կապել են մոր մեջքից և դեպի Արաքս քշել` սպանելու: Պապաս միշտ ասում էր, որ այդ ժամանակ Արաքսը արյունից ամբողջովին կարմիր ա եղել: Հետո նրան ուժեղ խփել են: Նա հարվածից ընկել ա, և թուրքերը, կարծելով որ նա մահացել ա, այդպես էլ թողել են նրան: Հետո երբ վեր ա կացել, տեսել ա ռուսական զորքը գալիս ա, մտածել ա, թե թուրքերն են: Գնացել ա իրանց նկուղ, որտեղ ուրիշ մարդիկ են դեռ թաքնված եղել, ասել ա, թե թուրքերը կարմիր պոպոզավոր գլխարկներով գալիս են ձիերով: Էդ ժամանակ էլ մարդիկ ասել են, որ դրանք ռուսներն են, ու դուրս են եկել: Ռուսական զորքը փրկել ա նրանց, պապաս հայտնվել ա Ստեփանավանի որբանոցում,- ավարտեց պատմությունը տատիկս և աչքերը սրբեց անձեռոցիկով:

-Նա Մշից էր, չէ՞,- հարցրեցի ես:

-Հա, Մշից էր,- հաստատեց նա:

Մի քանի րոպե տիրած ծանր լռությունը խախտեց տատիկս.

-Պատկերացնու՞մ ես, մարդն իր ազգանունը չիմանա: Դե պապան փոքր ա եղել, իր ազգանունը չի իմացել, հետագայում չգիտեմ, թե ով է նրան ազգանուն տվել: Ես ու երկու քույրս էլ ենք էդ ազգանունով գրվում, բայց չգիտենք, թե մեր իսկական ազգանունն ինչ ա:

Մի քանի րոպե լռելուց հետո ասացի.

-Ամենավատն են ա, որ չենք կարող պարզել, թե ձեր իսկական ազգանունն ինչ պիտի լիներ: Հենց էդ էլ եղել ա թուրքերի նպատակներից մեկը` եթե չկարողանան բնաջնջել, գոնե պատմությունը ջնջեն:

-Ինչքան դաժանություն են տեսել հայերը…- տատիկիս միտքը կտրեց հեռախոսազանգը, և ես դուրս եկա սենյակից` հեռախոսը վերցնելու: Բայց  մտքերս դեռ 1915 թվականում էին, և ես պատկերացնում էի կարմիր Արաքսին նայող մանկահասակ Իլիաս պապիկին:

Հրապարակվել է 2015/04/25