Բոլորը փակում են աչքերը, բացում են սևերը, ծանոթանում են, ընտրում են, թե ում են հանելու առաջին գիշերը, երկրորդ գիշերը, երրորդ գիշերը… Փակում են սևերը, բացում է շերիֆը, գտնում է սև խաղացող, փակում է շերիֆը։ Առավոտ…

Առավոտը բարի էր բոլորի համար, բացի լճափցիների, լճափցիները լքում են ճամբարը։

Անգելինա.

-Կկարոտեմ ձեզ շատ։

Հասմիկ.

-Չմոռանաք մեզ, երեխեք…

Գիշեր։ Մաֆիան անցնում է Սոֆիայի կողքով, Արտյոմի, Անիի, Նարեի, Նինայի, Սեյրանի, Անուշի, Հասմիկի, Սուրենի, Դավիթի, Թամարայի, Նվերի, Անգելինայի, Լուսինեի տան մոտով և հեռանում։ Առավոտ։ Մաֆիայի համատեղ գործակցության շնորհիվ ճամբարը լքում են Բելլան ու Կարենը` Ծովազարդից։

Լուսինե.

-Լավ մնացեք, երեխեք։

Սոֆիա.

-Ես կասկածում եմ, որ Նվերը սև խաղացող է։

Անի.

-Համաձայն եմ Սոֆիայի հետ:

-Ո՞վ է համաձայն, որ ճամբարը լքի Նվերը։

Մեկ ձայն, երկու, երեք… Այսպիսով ճամբարը լքում է Նվերը։ Հաջողություն, Նվեր ջան։

Գիշեր, սևերը պարզում են իրենց զենքերը։ Մաֆիան անցնում է Հեղինեի կողքով, Ալբինայի, Անուշի, Շուշանի, Էրիկի, Մայայի, Մանեի, Լաուրայի, Հակոբի, Ռաֆոյի տան մոտով և հեռանում։ Առավոտ…

Առավոտը բարի էր հյուրանոցի աշխատակազմի համար և բարի չէր մեր՝ ճամբարականներիս համար:

Բոլորս վերցնում ենք մեր իրերը և մոտենում ենք ավտոբուսին։ Մաֆիայի՝ ժամանակի, համատեղ գործակցության պատճառով, հետ ենք վերադառնում տուն։ Մի քիչ տխուր, մի քիչ հուզված, բայց գիտակցելով, որ ունենք նոր, հարազատ դարձած քույրեր ու եղբայրներ։ Չնայած ճամբարն ավարտվեց, բայց մենք միշտ միասին ենք լինելու, սրանով ոչինչ չի վերջանում՝ սա դեռ սկիզբն է։

Կարոտել եմ…

Երեկո էր, երբ մեզ հյուր եկավ հայրիկիս ընկերը՝ իր փոքր տղայի ձեռքը բռնած:

Հաճախ փոքրերը չեն կարողանում արտասանել իրենց սեփական անունը. օրինակ ես «թլոշ» էի ու ինքս ինձ Ֆոֆան էի ասում: Այս երեխան նույնպես չէր կարողանում արտասանել իր անունը, բայց հակառակ դրան ինձ նման «թլոշ» չէր: Ուղղակի ուներ իր ստեղծած փոքրիկ աշխարհը:

Նա ուներ շատ գեղեցիկ, խոշոր և կապույտ աչքեր: Իսկ բառե՜րը…

Երբ տեսա, որ արդեն ձանձրանում է հայրիկիս և իր ընկերոջ խոսակցությունից՝ որոշեցի տուն տանել և զբաղեցնել: Ճանապարհին, ի զարմանս ինձ, առաջինը նա խոսեց (չէ՞ որ առաջինը միշտ մեծերն են խոսում).

-Ողջույն, ես Ապերն եմ, իսկ դո՞ւ,-զարմանալի է, և սա ասում է ընդամենը երեք տարեկան երեխան՝ այն էլ գրական հայերենով (սակայն Ապերի իրական անունը Վահրամ է):

-Ախ, Ապե~ր, ես էլ Սոֆյան եմ:

-Չէ՛, դու Աստղիկն ես:

-Աստղի՞կ, ինչի՞:

-Որովհետև բարձրահասակ ես, քեզ նայելուց գլուխս բարձրացնում եմ, համ էլ, որ մթության մեջ ժպտում ես` աստղի պես փայլում ես:

Ի՜նչ հետաքրքիր է, ուրեմն ինձ աստղի նմանեցրին:

Քիչ անց հասանք պատշգամբին, որտեղ տատիկը լվացքն էր փռում:

-Բարև տատիկ, ես Ապերն եմ, բա որտե՞ղ ա պապիկը, ախր, առանց պապիկի տատիկ չի լինում, -վրա հասավ Ապերը:

Տատիկը զարմացած շուռ եկավ, նայեց կապուտաչյա փոքրիկին ու ջերմ ժպիտով ասաց.

-Վա՜յ, բալիկ ջան, պապը ներսում հեռուստացույց ա դիտում:

Ապերը ներս վազեց, հետո հետ նայեց դեպի ինձ ու ասաց.

-Աստղի՜կ, Աստղի՜կ, դուրսը ցուրտ ա, կաթ եմ ուզում:

Ինչ արած, գնացի խոհանոց, ու մինչ ես կաթն էի տաքացնում, Ապերը պապիկի հետ զրույցի էր բռնվել.

-Պապիկ, արդեն ձմեռ ա գալիս, ես էլ նամակ պետք ա գրեմ Ձմեռ Պապին, գիտե՞ս ինչ եմ ուզելու:

-Է՜հ բալիկ ջան, ի՜նչ Ձմեռ Պապ, ես որ քո տարիքին էի՝ սով էր, ու մի կտոր հաց էի ուզում: Ասա տեսնեմ` դո՞ւ ինչ ես ուզում:

-Ես որոշել եմ Ձմեռ Պապ դառնալ, դրա համար էլ խաղալիքներ եմ ուզում ու մորուք, որ մեծանամ, եղնիկները ինձ Լապլանդիա տանեն:

Մինչ Ապերը կաթն էր խմում, եկել էր ժամանակը տուն գնալու, և նա շտապեց, խոստանալով նորից այցելել:

Ապերը իմ տեսած ամենահետաքրքիր երեխան էր:

Ես ապրում եմ Շենգավիթում: Միանշանակ լսած կլինեք իր մասին՝ դեռ պահպանողական ոճով ապրողների, բակային կռիվների, անիմաստ ծեծկռտուքների ու այլ շատ բացասական իրադարձությունների մասին: Սակայն ի՞նչ է, մտածում եք, որ դա իրոք այդպե՞ս է:

Բոլորին թվում է, որ Շենգավիթում ապրող յուրաքանչյուրն ունի բառապաշարի մի ձև, որ կոչվում է «ժարգոն»: Գիտեն, թե «քուչում» նստած տղամարդիկ, բացի բլոտից ուրիշ ոչինչ չգիտեն, ու ամենազարմանալին՝ մտածում են, թե ամեն քայլափոխի անպայման մի սև-սև հագած «թզբեհը» ձեռքին մեկին կգտնեն: Ու երբ, հանկարծակի, մի շրջապատում հպարտ-հպարտ ասում եմ, որ ես Շենգավիթից եմ, ապշած հայացքներ են նետում իմ կողմը: Բայց ախր, իրոք, էդ այդպես չի, է: Եկեք` ձեզ բացեմ մեր տարածաշրջանի փոքրիկ գաղտնիքը:

Այդ «քյարթուները» իրականում մի այլ կարգի գժվելու ընկերներ են: Միշտ նեղին հասնող ու օգնող, ընկերոջը երբեք հուսախաբ չանող, ու անգամ, եթե գիշերվա ժամը երեքին զանգես կանչես, երկու րոպե հետո կողքիդ են՝ մեջքիդ հետևում կանգնած: Ու էս ձեր ասած «քյարթուները» «ինտիլիգենտ» էն կենտրոնցի՝ մենակ լավ օրվա ընկերներից հազար անգամ շնորհալի են: Ու իրենք այսպիսի մի առանձնահատկություն ունեն՝ գիտեն, որ կողքի բակից ես, թե նույն շենքից, մեկ է, անվանում են քեզ ՝ «ախպերս», «ընգերս», «խարեբս»: Իսկ էս վերջինը մենակ յուրահատուկներին են ասում՝ էն «ամենաընկերներին»: Չէ, բայց ասենք, ուշադրություն դարձրե՞լ եք միշտ իրենց կողքին խաղացող կլոր բակի Գևորիկին ու Վոլոդիկին, քառակուսի «հայաթի» Գոռին ու Վազգենին:

Ու ամեն էս բակերում պարտադիր ապրում է մի մարդ՝ կլինի կին, թե տղամարդ, եթե ունենա տարօրինակ տեսք, կամ ոչ սովորական հագուկապ, վերջ, ինքն է, էս բակի հայտնիներից է: Օրինակ՝ միշտ գույնզգույն հագնվող այ էն կինը գիժ Լյուբան է, իսկ այ էն ճաղատը, ինքն իրականում կին է, հա՛, անխելք Վարսիկն է: Էն ծեր պապիները, որ նարդի են խաղում, բակի ճանաչված Սողոմոն ու Մամիկոն եղբայրներն են՝ ասում են իրենք դեռ ամուսնացած չեն: Իսկ էդ «ասում են»-ից էլ էնքան շատ է: Մեկն անցնում է, ու կողքինդ նրա մասին էնքան բան կասի, որ կավարտի նրա տան իտալական կախովի առաստաղից:

Ու այսպես, բոլորն իրար գիտեն՝ մեկը մեկին չի սիրում, մյուսը սիրում է: Էդ կապ չունի, քանի դեռ բակերի «ճժերի» խաղի վրա չի ազդում:

Մեկ-մեկ էսպես նստում եմ մեր այգիներից մեկում (հա, մի զարմացեք, էստեղ շատ գեղեցիկ այգիներ կան) ու մտածում սրա մասին: Հա, ախպերս, էս Շենգավիթն է: