Երկու տարի առաջ ես պատկերացում անգամ չունեի 17-ի մասին: Մեկ տարի առաջ ֆեյսբուքյան էջումս սկսեց հայտնվել Կարինեի նկարը, կարմիր գույնով ինչ-որ նշան, ու երբ սեղմում էի Կարինեի նկարի վրա, բացվում էր մի էջ՝ նրա հոդվածներով: Կարդում էի միշտ: Ո՞վ կպատկերացներ, որ մի օր էլ ես իմ հոդվածների էջը բաց կանեմ:
Կարինեն մի երեկո գրեց ինձ՝ ցանկանալով հեռախոսահամարս: Ասաց, որ կարևոր բան ունի ասելու: Սպասում էի: Խոսեցինք: Սկսեց ուրախ պատմել 17–ի, առաջիկա Հրազդանի դասընթացի մասին: Շատ ուրախացա, որոշեցի անպայման մասնակցել: Դե, մտածում էի, որ երեք օրով առօրյաս մի փոքր կփոխվի: Բայց էլի պատկերացում չունեի, որ այդ երեք օրերը ինչ-որ նոր աշխարհի ստեղծման առաջին օրերն էին լինելու: Անցան այդ օրերը, հանդիպեցի ամենաջերմ մարդկանց խմբին, լիովին պատկերացրի 17-ի դերը:
Սկսեցի գրել: Սկզբում չէի հարմարվում իրապատման ժանրին, սովոր էի կախարդական գործողություններով, ճոխ-ճոխ անհասկանալի բառերով շարադրություններ գրելուն: Սկսեցի աշխատել ինձ վրա: Հիմա արդեն ստացվում է գրել աչքի տեսածին ու սրտի զգացածին համապատասխան բաներ: Սկսել եմ շուրջս ավելի ուշադիր նայել, ամեն բան սկսել է հուզել ինձ, անգամ սեղանին հանգրվանած փոշին: Մի կարևոր ձեռքբերում. սկսել եմ ավելի շատ օգտագործել հեռախոսիս հետնախցիկը , և մոռացել եմ անգամ սելֆի կոչվածը: Ֆեյսբուքյան շրջապատս լիովին փոխվել է: Ընկերներիս ցուցակում հայտնվել են բարի, ինտելեկտով հարուստ մարդիկ: Հայտվել եմ նաև լավագույն հարյուր թղթակիցների շարքում: 17-ի թիմը ուժեղ ջերմություն է ինձ փոխանցել, և ես չեմ պատրաստվում այն թողնել ու մի օր կորցնել:

Այո՛, ես նոր թղթակից եմ: Կարծում եմ ՝ կգա մի օր, որ ես էլ կսիրվեմ իմ հոդվածներով: Ես հիմա էլ եմ դա փորձում անել: Մի օր կստացվի սիրվել:
Դե ինչ, սա իմ տասնյոթյան պատմությունն էր: Քեզ համար սա սովորական մի բան է, իսկ ինձ համար ՝ ամենամեծ երջանկությունը:

Ութ ամիս է, ինչ արդեն թղթակցում եմ 17-ին: Լինելով թղթակից, ունեմ առաջին հաջողությունը. դա Սևանի մեդիա ճամբարին մասնակցելն է:

Ապրիլի 15-ն էր, երբ ուշ երեկոյան մտա ֆեյսբուք և տեսա, որ ապրիլի 28-ին լինելու է առաջին մրցանակաբաշխությունը և որպես լավագույն թղթակիցներ հրավիրել են մեզ:

Սկզբից զարմացա, որ ինձ նույնպես լավագույն թղթակից են ճանաչել, մտածեցի՝ երևի պատահաբար են ավելացրել ինձ: Բայց հետո հասկացա որ եթե ավելացրել են ուրեմն գիտեն թե ում են ավելացնում: Գնացի խոհանոց և սկսեցի մայրիկիս հետ խոսել.

-Մա՜մ: Ինձ ամսի 28-ին Երևան են կանչել 17-ից, մրցանակաբաշխություն է լինելու, լավագույն թղթակիցներին կանչել են, ես էլ եմ իրենց մեջ մտնում:

-Համբերի, մինչև ամսի 28-ը շատ ժամանակ կա:

Չհասկացա, թե մայրս ինչ նկատի ուներ: Չհասկացա՝ գնալո՞ւ եմ, թե՞՝ չէ: Գնացի հայրիկի մոտ, ով հեռուստացույց էր դիտում և սկսեցի.

-Պա՜պ: Ինձ ամսի 28-ին Երևան են կանչել 17-ից, մրցանակաբաշխություն է լինելու, լավագույն թղթակիցներին կանչել են, ես էլ եմ իրենց մեջ մտնում:

-Դու հենց ճանաչվես լավագույն թղթակից՝ նոր կմտածենք:

Անցավ մի քանի օր: Արդեն ապրիլի 23-ն է, ինձ զանգահարեց Լուսինեն.

-Նինա ջան, դու արդեն երևի տեղյակ ես, որ ապրիլի 28-ին Երևանում կայանալու է առաջին մրցանակաբաշխությանը, դու որպես լավագույն թղթակից հրավիրված ես:

-Հա, կգամ: Այսօր առավոտյան ծնողներիս հետ խոսել եմ, և նրանք համաձայն են:

Այդ պահին, երբ խոսում էի Լուսինեի հետ, միանգամից հիշեցի ճամբարային օրերը, հիշեցի ընկերներիս: Մտքումս ասացի, որ լավ է, կգնամ և կտեսնեմ իրենց:

Ապրիլի 24-ն էր: Դպրոցից եկա տուն, նստեցի համակարգչիս առաջ և սկսեցի խոսել բարձր-բարձր, իսկ կողքիս նստած էին հայրս, տատիկս և մայրիկս.

-Չորս օրից ճամբարի երեխաներով էլի կհավաքվենք, իրար կտեսնենք, շատ եմ կարոտել:

-Նինա, չես գնալու Երևան ,- մի տեսակ ձայնով ասաց մայրս:

-Ի՞նչ, ո՞նց չեմ գնալու:

-Հա, չենք կարողանում հարմարեցնել: Պապադ էս վիճակում (հայրիկիս ոտքը նոր են վիրահատել), ես պետք է չորս օրով գնամ Ջերմուկ՝ դասընթացների, Զաբելն էլ տանը չի, որ ասեմ՝ մնա պապայիդ մոտ, իսկ դու գնաս:

Տխրեցի: Տխրությունս այնքան շատ էր, որ մի օր լաց եղա: Այնքան էի լաց եղել, որ աչքերս ուռել և կարմրել էին: Այդ օրը ոչ ոքի հետ չէի խոսում: Ծնողներս նույնպես ինձ հարցեր չէին տալիս:

Գիտե՞ք՝ ինչու էի լաց լինում: Քանի որ կարոտս այնքան մեծ էր մեր ճամբարի երեխաների հանդեպ, և վատն այն է, որ այն մարդիկ, ում ասում էի, որ չեմ գալու, ինձանից շատ էին տխրում, քանի որ իրենք էլ ինձ էին շատ կարոտել:

Ապրիլի 28-ին դպրոցից շուտ եկա տուն: Անընդհատ ժամին էի նայում: Նայում էի ժամին, հեռախոսին և Երևան տանող ճանապարհին: Որոշեցի մի փոքր ցրվել, մտածեցի, որ ին- որ բան պատրաստեմ, գուցե ժամանակը անցնի, իսկ իմ մտքերը ցրվեմ: Արդեն 16.35 էր, զանգեցի քույրիկիս: Քույրիկս ասաց, որ իմ նվերները վերցրելէ: Հետո անջատեցի և զանգահարեցի ճամբարի երեխաներից մի քանիսին, սակայն նրանք չէին պատասխանում հեռախոսազանգերին:

Հաջորդ օրը մտա 17.am, նկատեցի, որ բոլորը նյութեր են գրել մրցանակաբաշխության մասին: Կարդում էի և պատկերացնում, թե ինչ է տեղի ունեցել: Կարդում էի և տխրում:

Դե ինչ, չկարողացա մասնակցել մրցանակաբաշխությանը, սակայն եթե հաջորդ տարի կայանա երկրորդը, ամեն ինչ կանեմ, որ մասնակցեմ: Իսկ մինչ այդ պետք է պայքարել լավագույնը լինելու համար:

Վերջերս տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը, ու ես համարվեցի «Ամենանախաձեռնող թղթակից »: Վստահ եմ, պատկերացնում եք` ինչ պարտավորեցնող, ոգևորող է մոտ 1000 թղթակիցներից համարվել ամենանախաձեռնողը : Դե, իսկ մրցանակները … 17-ի թղթակցի քարտ, «Խաբարբզիկի» հատուկ թողարկման շապիկին լավագույն թղթակիցների մեջ կար նաև իմ նկարը, իսկ ներսում ` իմ ամենասիրելի նյութը , անվանական բաժակ, թաբլեթ…

Դե ինչպես շատ թղթակիցներ, ես էլ սկսեցի մտովի հետ քայլել, հիշել՝ ինչպես հանդիպեցի 17-ին, ինչպես այն դարձավ ինձ այսքան հարազատ: Մոտ մեկ տարի առաջ էր, ճամբարում էի, նկատում էի հանգստի ժամերին ընկերներիցս շատերը մի հարմար տեղ էին գտնում, նստում, գրում, ջնջում, էլի գրում, հետո վազում համակարգչի մոտ ու մի քանի օրից ոգևորված ու հպարտորեն ցույց տալիս իրենց նյութը 17-ում: Իսկ մի քանի ժամից հայտարարում էին. «Այսքան մարդ հավանեց, այ այս մասը շատ լավ ստացվեց, ա~, ընկերներս տարածել են, նոր մեկնաբանություն…»,- ու այսպես իմացա 17-ի մասին: Մինչ այդ էլ ես շատ էի սիրում գրել, բայց նյութերս տեսնողներն ու գնահատողները միայն ընկերներս ու հարազատներս էին, նրանցից այն կողմ՝ ոչ ոք, իսկ այժմ իմ նյութերը հասանելի են բոլորին: Առանց ժամանակ կորցնելու 17-ին ուղարկեցի առաջին նյութս. «Աղմկեք իմ սրտում ու հոգում» վերնագրով: Դեռևս ոչ մի մեդիա դասընթացի չէի մասնակցել, և կար որոշ շտկումների կարիք, և 17-ցիները ինձ օգնեցին, որից հետո նյութս բավականին լավ արձագանք ստացավ, ինչը ինձ ավելի ոգևորեց: Երբ ուղարկում էի առաջին նյութս, մտածում էի՝ գուցե լավ չեմ գրել, գուցե ինչ-որ բան այն չէ, բայց չէ, 17-ը ինձ սովորեցրեց հավատալ սեփական ուժերին ու միշտ սովորել: Ճիշտ է, մի քանի նյութերս արդեն 17-ում կային, բայց միայն որոշ ժամանակ անց հասկացա, թե ինչ է նշանակում լինել 17-ի թղթակից: Երբ անկախ քեզնից ինչ-որ հետաքրքիր կամ քեզ հուզող բանի մասին մտածելիս արագ վերցնում ես գրիչ ու թուղթ ու գրում, երբ մի նոր վայրում ես լինում, միանգամից լուսանկարում ես, չէ, ինստագրամի համար չէ, այլ 17-ի:

Ու այս ամենից բացի 17-ը ինձ տվել է նաև «շատ թանկ նվերներ»` ՀՀ տարբեր մարզերից լավ ընկերներ, նրա շնորհիվ ծանոթացել եմ շատ հետաքրքիր մարդկանց հետ, որոնց հետ խոսակցությունը սովորաբար սկսվում է այսպես.

-Բարև, վերջին նյութդ շատ լավն էր,- կամ,- բարև, 17-ից ես, չէ՞:

17-ը միշտ իմ կողքին է, կարծես լավ ընկերը լինի, ամեն ինչ ուզում ես պատմել իրեն, ամեն ինչ: 17-ի հետ դեռ մի երկար ճանապարհ ունեմ անցնելու:

Ես էլ, ինչպես բոլոր պատանի թղթակիցները, անցել եմ նույն ճանապարհը, որն իմ կյանքի կարևորագույն փուլերից մեկն եմ համարում: Ոնց որ երեկ լիներ, բայց արդեն մոտ ութ ամիս է անցել այն օրից, երբ տնօրենը զանգահարեց մայրիկիս և ասաց, որ Մարտունու 2-րդ դպրոցում լրագրողական դասընթացներ են կազմակերպվում, և ինքը որոշել է, որ պետք է մասնակցենք ես ու 9-րդ դասարանցի Աստղիկը: Ես սկզբում դժգոհեցի, ասելով` ինչո՞ւ հենց ես, բայց քանի որ մայրս արդեն խոստացել էր, ստիպված համաձայնեցի: Անկեղծ ասած, մտքովս էլ չէր անցնում, որ այդ օրերը կլինեն կյանքիս ամենաիմաստալից օրերը: Այն ժամանակ չէի ուզում մասնակցել, իսկ վերջում ափսոսում էի, թե ինչու այդքան կարճ տևեց:

Երեք անմոռանալի հետաքրքիր ու բովանդակալից օրեր… Սեմինարներ, գործնական աշխատանքներ, նկարահանումներ: Մի խոսքով` օգտակարը և հաճելին համատեղ:

Մենք կարծես այդ երեք օրը մտել էինք մեզ համար բոլորովին անծանոթ և միաժամանակ շատ հետաքրքիր մի աշխարհ: Եվ շատ ուրախ եմ, որ ես էլ իմ տեղն ունեցա այդ աշխարհում: Այդ օրերի ընթացքում ես ոչ միայն ձեռք բերեցի լավ ընկերներ, ստացա կարևոր գիտելիքներ, այլև սկսեցի հավատալ ուժերիս, դարձա ավելի ինքնավստահ, սովորեցի լսել և սեփական տեսակետս արտահայտել: Դա մի ժամանակահատված էր, որն անհնար էր մոռանալ, և որի համար շնորհակալ եմ «Մանանայի» յուրաքանչյուր անդամի: Նրանց շնորհիվ և նրանց օրինակով ես հասկացա՝ ինչ է նշանակում համախմբված և թիմային աշխատանք, ստացա բազում արժեքավոր խորհուրդներ, սովորեցի ինքնաարտահայտվել: Իսկ ահա մրցանակաբաշխության օրը` տեսնելով «Մանանայի» անկողմնակալ և արդարացի վերաբերմունքը պատանի թղթակիցների հանդեպ, ես էլ ավելի ոգևորվեցի ու հասկացա, որ եթե ավելի ակտիվ լինեմ, շատ ավելի առաջ կգնամ:

Իսկ ինձ համար արդեն հարազատ դարձած «Մանանայի» թիմին ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել հատկապես մարզերի երեխաներին ուշադրության կենտրոնում պահելու համար, և հուսով եմ, որ մենք միասին դեռ երկար ճանապարհ ունենք անցնելու:

Հոդվածիս առաջին մասը կարդացեք որպես օրագրի մի էջ, որը գրված է ինչ որ ժամանակ առաջ:

-Չգիտեմ, որքան ժամանակ էի այդպես սառած նայում դեպի անորոշություն, երբ զգացի, որ ընկերուհիս կանչում է: Պտտվեցի և նրա հայացքից զգացի, որ էլի ուսուցչուհու հարցը ուղղված է ինձ, ու ես էլի անուշադրության պատճառով չեմ լսել նրան (առաջին դեպքը չէր, երբ գլխի շարժումով պատասխանում եմ ուսուցչուհուս այն հարցին, որն իր պատասխանի մեջ թվական էր պահանջում): Այս անուշադիր և անորրշ վիճակը վաղուց չէ ինձ մոտ: Չեք հավատա, բայց հոգնել եմ ամեն ինչից: Ամեն օր արթնանալ, մի կերպ ինձ ստիպելով քայլել դեպի դպրոց տանող այդ երեք հարյուր մետրը, դպրոց մտնելուն պես բարեվել բոլոր-բոլորին, աստիճանների մոտ հավաքվածների միջով այնպես անցնել, որ ինձ չնկատեն, կամ աչքի տակով նայել. արդյո՞ք կա ծանոթ մարդ, բարևե՞լ, թե՞ ոչ, դասերի ընթացքում ընկնել մտածմունքների գիրկը, մինչև կվերջանան դասերը: Դպրոցում վատ չէ, անգամ շատ լավ է, բայց այս անորոշ վիճակին վերջ տալ է պետք: Գիրք կարդալը կամ ֆիլմ դիտելը չի օգնում:

Եվ ահա եկավ այն օրը, երբ պետք է հանդիպեինք նրանց՝ առաջին հայացքից անծանոթ, բայց հարազատ դառնալ խոստացող «Մանանա» թիմին, ովքեր փոխեցին իմ և շատերի կյանքը:

17.am-ը իմ կյանքում մեծ դեր խաղաց: Սկսած վորքշոփերից իմ կյանքում շատ փոփոխություններ տեղի ունեցան շնորհիվ 17.am-ի: Առաջին հերթին ստացա շատ գիտելիքներ, որոնք ինձ պետք եկան և դեռ շատ պետք կգան: Ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, որոնց հետ շփվում եմ մինչ օրս: Օգնեց ապագա մասնագիտությանս ընտրության հարցում: 17.am-ը նման է օրագրի, որտեղ գրառումներ ենք անում և պատմում մեր անցկացրած հետաքրքիր օրերի մասին: Իսկ մեդիաճամբարի ընթացքում ստացած փորձը և գիտելիքները ուղղակի անփոխարինելի են: 17.am-ը մեր երկրորդ ընտանիքն է, որտեղ բոլորս ունենք մեր տեղը: Ինձ դուր է գալիս խմբագրել 17.am-ում, հետևել արդյոք իմ հոդվածը տեղադրե՞լ են, թե՞ ոչ, իսկ երբ տեղադրեն, աշխարհով մեկ լինել և ցույց տալ բոլորին: Դուր է գալիս ամեն գեղեցիկ բան տեսնելուց մտածել, թե արդյո՞ք կլինի գեղեցիկ ֆորոշարք, թե՞ ոչ: Դուր է գալիս ամեն անգամ բաց թողնել վերնագրի տեղը, որպեսզի խմբագրակազմը նորից մի գեղեցիկ վերնագիր ընտրի: Մի խոսքով, շնորհակալ եմ, «Մանանա» թիմ:

Յոթ ամիս առաջ ես մասնակցեցի մի ծրագրի, որը ինձ շատ դուր եկավ: Այն հնարավորություն տվեց ձեռք բերել նոր ընկերներ, հայտնվել նոր շրջապատում, որտեղ լսելի է քո ձայնը, ու դու այդ ամենի մասնիկն ես: Խոսքը Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի մասին է: Չգիտեմ ինչու, ես անսպասելի դադարեցի համագործակցելը: Պատճառը երևի այն էր, որ գնացի արտերկիր: Ինչևէ: Ես երբեք որևէ բանից հետ չեմ կանգնել ու հիմա իմ առջև նպատակ եմ դրել, որ պետք է շարունակեմ:

Այն օրերին, երբ դասընթացներ էին անցկացվում Մարտունիում, մի դեպք տեղի ունեցավ: Երբ ես, Անուշի, Հեղինեի, ընկեր Սիսակի ու Լիլիթի հետ եկա մեր գյուղ՝ ֆոտո անելու, կորցրի իմ հեռախոսը: Դա դեռ ոչինչ, ճանապարհին մի պապիկ ինձնից ժամ է հարցնում, իսկ ես համոզված ասում եմ, թե տանն եմ թողել հեռախոսս ու չգիտեմ: Գալիս եմ տուն ու այնպես ջանասիրաբար որոնում հեռախոսս, որ մի քանի օր մայրս չէր կարողանում իմ քանդուքարափ արածը խելքի բերել: Իսկ հետո զանգեց ընկերս ու իրեն հատուկ ուրախ ձայնով ասաց, որ գտել է այն: Այդքանով վերջացավ այդ խառնաշփոթ օրը:

Հիմա հիշում եմ այդ ամենը, տեսնում իմ ընկերների հաջողությունները և պատրաստ եմ համարձակ ասել, որ կարող եմ դառնալ 17-ի թղթակից, որ կարող եմ բարձրաձայնելով առկա խնդիրների մասին լուծել դրանք: Չէ որ ես Գարիկն եմ: Ոչնչից չվախեցող և ընդունակ:

Հա, դարձա 1 տարեկան: Շնորհավորեք ինձ, ես մեկ տարեկան Մանանայական եմ:Վերջերս տեղի ունեցած մրցանակաբաշխության ժամանակ մեր Արտյոմը մի լավ բան ասաց. «Մանանան» ինձ հանեց իմ չսիրած բանից (դաս պատմել) ու տարավ իմ սիրած դասերին: Աշխարհագրության ժամն էր, երբ եկան մեր դպրոց, ու ես պիտի դաս պատմեի: Իմ հերթն էր (սա մեր մեջ մնա): Ուրախ-զվարթ գնացինք դահլիճ և ուշադրությամբ լսեցի «Մանանայի» գործունեության մասին: Դե ինչպես բոլորը, ներկայացրեցի հայտ, անցա, ուրախացա… Չէ, չէ, շատ ուրախացա: Երկար ճանապարհ եմ անցել «Մանանայի» հետ 1 տարվա ընթացքում: Հիշում եմ` դասընթացի ժամանակ, որ իմացա պիտի ֆոտոխցիկներով գնայինք ֆոտո անելու`ուրախությանս չափ չկար: Ամեն դասից հետո գալիս էի տուն ու ոգևորված պատմում մամային օրս` ինչ արեցինք, ուր գնացինք, ում հետ, ինչով, ինչ կերանք.

-Ի՞նչ ես կերել, բա,-մամայի համար կարևորագույն հարցը:

-Մամ, դե համով բաներ ա: Էսօր շաուրմա էր, սալաթով-բանով, տենց, էլի:

Սա ինձ համար գովազդ չի: Ես «Մանանայից» ստացել եմ այնպիսի վերաբերմունք ու ջերմություն, որը մինչև օրս պահպանված է:

Բա որ մի օր եկան մեր գյուղ, որպեսզի օգնեն ինձ՝ ֆիլմս նկարահանեմ: Հիշում եմ 103 տարեկան տատիկի ֆիլմը նկարելիս ինչքան հավես անցավ ժամանակը: Գնացինք իրենց բակ, ծիրան քաղեցինք, Հովնանին ասում էինք.

-Հեսա, էս ճյուղի վրա շատ կա, սրանից քաղի:

Այդ ամառ ես համարվեցի ակտիվ թղթակից և գնացի ճամբար: Հիմա էլ`գրելիս հիշում ու կարոտում եմ այդ օրերը: «Մանանայի» շնորհիվ հիմա ունեմ այնպիսի ընկերներ, ովքեր կարճ ժամանակում դարձան մտերիմ, ինչու չէ, նաև թանկ: «Մանանան» դա Մանեն է, ում հետ մի սենյակում էինք մնում ու ամեն առավոտ կռվում մազերը արագ կարգի բերելու համար:

-Սոն, ստեղ լավ ա՞, հըլը նայի՝ որտեղ հարթ չի:

-Ման, լավ ա, լավ ա, արի գնանք ճաշարան, էլի, սոված եմ:

Լիդուշը` «Փոքրիկ իշխանի» հավատարիմը, Միլենան, ով իր խելացիությամբ միշտ հիացրել է ինձ, Սերոժը, ում ամբողջ հոգով հարգում եմ, Անին` ֆուտբոլի գիտակը, Հասմիկը`մեր համով շատախոսը, Բաղանիսից համեստ Դավիթը, վերջերս մտերմացա Կարինեի` ամբողջ սրտով «ջան» ասողի հետ, Նանեն, Սեդան՝ բարի ու ընկերասեր, ովքեր ինձ ուղղակի գրում են`իմանան`ոնց եմ: Լիլիթը Գրիգորյան,Արտյոմը, Հովոն, ում իր ազնվության համար գնահատում եմ: Մնացած բոլոր-բոլորը ինձ համար առաջնահերթ «Մանանայից» են, նոր միայն՝ Վահե, Արաքս, Անահիտ, Զարա…

1 տարի, 365 օր, չգիտեմ`քանի ժամ…

Լավ հիշում եմ. 2016 թվականի հունիսի 6-ն էր: Մեր համայնքում այդ օրը միջոցառում կար՝ նվիրված երեխաների միջազգային օրվան: Այն արդեն ավարտվել էր, երբ անծանոթ համարից զանգեց մեկը (կարծեմ Լուսինե Կարապետյանը) և երկար խոսեց, բայց միայն մի քանի բանն եմ հստակ հիշում: Ասում էր, որ Դսեղից իրենք թղթակից չունեն և կցանկանային, որ մեզ մոտից էլ լինեն ու, կարծեմ ինձ և Խառատյան Սուսաննային՝ համադասարանցուս, ֆեյսբուքով նամակ էին ուղարկել, որ սեմինար ունեն Լուռու պատանիների համար և ցանկանում են նաև մենք մասնակցենք: Թարսի պես ես այդ սեմինարի օրերին Երևանում էի լինելու: Դրա համար՝ պահը չկորցնելով, Ղուլինյան Անիի հետ խոսեցի: Եվ քանի որ չէի կարող մասնակցել, Անիին առաջարկեցի: Ճիշտն ասած, հիմա բարի նախանձով եմ լցված, որ Անին այդպիսի լավ հնարավորություն է ունեցել, դարձել է լավագույն թղթակից, մասնակցել մեդիա ճամբարի, Պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխության մրցանակակիր:

Ժամանակն անցավ, Անին դարձավ թղթակից, բայց մի օր էլ սկսեցի նորից հետաքրքրվել 17-ով, բայց արդեն որպես պատանի լրագրողների կայքով, այլ ոչ թե սեմինար կազմակերպած որևէ «կառույցի»: Իմացա, որ ես էլ կարող եմ թղթակցել: Ճիշտն ասած, մեկնարկը այդքան էլ լավ չտվեցի: Չէր ստացվում լրագրողական տեսանկյունից նյութ գրելս, բայց դե՜ ոնց ասում են. «Անհնարին ոչինչ չկա, ցանկություն է պետք»:

Չստացված նյութիցս հետո հոկտեմբերին գրեցի առաջին հաջողված նյութս: Մեծ բավականություն ստացա, երբ տեսա իմ նյութը հրապարակված:

Իսկ երբ «Մանանայի» առաջին մրցանակաբաշխության ժամանակ բեմի վրա տեսա ընկերուհուս՝ Անիին, լցվեցի բարի նախանձով և որոշեցի, որ մյուս տարի ես էլ կգտնվեմ իր կողքին՝ հաղթահարած այս անտանելի ծուլությունը: Ու այդ ժամանակ հպարտ կասեմ, որ 17.am-ի անդամ եմ, լիարժե՛ք անդամ:

-Ըհն, էս էլ կամերային երաժշտության տունը։

Ասացի ես, ու Հասմիկի հետ անցանք առաջ։ Մի քանի 17-ցիներ էին կանգնած, գնացինք ու միացանք նրանց։ Մի քանի րոպեից արդեն մոտ 100 թղթակիցներ կային։ Նրանցից յուրաքանչյուրին նայելիս աչքիս առաջ էին գալիս նրանց 17․am-ի դիմանկարները։ Իհարկե, նրանցից ոչ բոլորին հիշեցի, դե դա բնական էր։ Թղթակիցներից շատերի հետ ծանոթ չեմ, բայց ինձ թվում է, դեռ շատ առիթներ կլինեն նրանց հետ շփվելու։

Սկսվեց այդքան սպասված պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը։ Դահլիճում քար լռություն էր։ Անկեղծ կարող եմ ասել, որ ամեն ինչ շատ լավ էր կազմակերպված։

Ահա, արդեն պետք է հնչեին 100 ամենաակտիվ ու խոստումնալից թղթակիցների անունները։ Չգիտեմ այդ պահին ինչ էի զգում։ Մեկ սպասում էի անուն ազգանունս լսելուն, մեկ՝ չէ։

-Անի Շահբազյան…

Զարմացած հայացք գցեցի բեմ։ Հա էլի, ես եմ, իմ նկարն ա։ Չեմ կարող բացատրել այդ միլիվայրկյանների զգացողությունս։ Միանգամից ժպիտ հայտնվեց դեմքիս։ 8 ամսական թղթակից, ով արդեն ունի պատանի թղթակցի վկայական, ով ընդգրկված է 100 ամենաակտիվ թղթակիցների մեջ։ Էլ ի՞նչ է պետք քեզ երջանիկ ու գնահատված զգալու համար։ Դե, իհարկե, ես այսքանով չեմ բավարարվի և հետագա մրցանակաբաշխություններին միգուցե դառնամ մրցանակակիր։ Սա 17․am-ի իմ առաջին, բայց ոչ վերջին հաջողությունն է։ Ամեն ինչ առջևում է։

Հ․Գ․ Շատ շնորհակալ եմ ինքնատիպ նվերների համար։ 17-ից մի մասունք, որը միշտ ինձ մոտ կմնա։