-Արթուր, դպրոցում ընկերներ ունե՞ս:

-Այո, բայց քիչ են:

-Նրանք ավելի շատ մտերի՞մ են քեզ, թե՞ ուղղակի իրենց հետ շփվում ես:

-Կան ոմանք ինձ համարում են իրենց ընկերը, կան ոմանք էլ չեն համարում:

-Ինչպե՞ս ես շփվում քո ընկերների հետ:

-Միայն դպրոցում, ուղղակի զրուցում ենք:

-Իսկ ի՞նչն է քեզ խանգարում, որ դու մտերիմ ընկեր ունենաս:

-Հենց դասարանցիներս, նրանց բնավորությունն ու նրանց անհավատարմությունը:

-Քո մեջ ինչ-որ բան չի՞ խանգարում, որ շփվես նրանց հետ:

-Իմ մե՞ջ… Ես ինքս էլ չգիտեմ:

-Փորձե՞լ ես որևէ մեկի հետ մտերմանալ:

-Այո, շատ եմ փորձել, բայց չի ստացվել:

-Եղե՞լ է որևէ դեպք, որ ինչ-որ մեկին քո մտերիմ ընկերն ես համարել, բայց հետո սխալվել ես:

-Այո, այդպիսի դեպք եղել է մի անգամ: Մեր դասարանից մի տղայի հետ մենք լավ ընկերություն էինք անում, միասին գնում էինք տուն, միասին գնում էինք դպրոց, բայց մի օր նա որոշեց, որ ինձ հետ չպետք է ընկերություն անի, այլ ուրիշների: Այդ օրը մենք վիճեցինք: Նա ինձ հետ չէր խաղում, չէր խոսում, ինձ արհամարհում էր: Ես ասացի, թե` ինչո՞ւ ես ինձ արհամարհում, իսկ նա պատասխանեց, որ ինքն էլ իմ ընկերը չի և ուրիշների հետ է ընկերություն անելու:

-Չե՞ս հիասթափվում, որ քեզ հետ ոչ ոք չի շփվում:

-Հիասթափվում եմ: Չգիտեմ ինչու` չեն ուզում: Մեկ-մեկ թվում է, թե իրենք են մեղավոր, մեկ-մեկ` ես:

-Եղե՞լ են դեպքեր, որ իրար չեք հասկացել:

-Եղել է, որ ինձ ստիպել են անել ինչ-որ բաներ, որոնք ինձ դուր չեն գալիս՝ աղջիկներին նեղացնել: Բայց ես չեմ արել, իրենք ինձնից նեղացել են:

-Հիմա է՞լ ես ուզում որևէ մեկի հետ շփվել:

-Հիմա, այո, կան մի երկու հոգի, ում հետ կուզենայի ընկերություն անել: Ավելի լավ է` երկար փնտրեմ, բայց գտնեմ իսկական ընկեր: Երևի մի օր կգտնեմ:

Տատիկս` Սեդա Փաշյանը, ծնվել է 1948 թվականին, Վրաստանում, Ախալքալաքի շրջանի Ազավրեթ գյուղում:

-Որտե՞ղ ես ուսում ստացել, տատ:
-Ազավրեթ գյուղի միջնակարգ դպրոցում: Դպրոցն ավարտել եմ 1966 թվականին:
-Դպրոցը ավարտելուց հետո բարձրագույն կրթություն ստացե՞լ ես:
-Բարձրագույն կրթություն չեմ ստացել, բայց հեռակա սովորել եմ Էջմիածնի ակումբա-գրադարանային տեխնիկումում և նաև  37  տարի աշխատել եմ Ազավրեթի գյուղական գրադարանում գրադարանավարուհի:
-Ե՞րբ ընդունվեցիր աշխատանքի:
-1967 թվականի մայիսից: Մեր գյուղում  նոր էր բացվել գրադարանը, և ես, միջնակարգ դպրոցի ատեստատը ներկայացնելով գրադարանի տնօրենին, ընդունվեցի որպես գլխավոր գրադարանավարուհի:
-Սիրո՞վ էիր կատարում այդ գործը:
-Դե, քանի որ ես շատ էի սիրում գրքեր ընթերցել, այս գործը ինձ համար ուղղակի հրաշալի էր:
-Հաճա՞խ էին գալիս գիրք ընթերցելու:
-Գյուղի մեծ մարդիկ, աշակերտներ և հատկապես բարձրագույն  սովորող ուսանողներ գրեթե ամբողջ օրը գրադարանում գիրք կարդալով էին զբաղվում:
-Կայի՞ն մարդիկ, ովքեր գալիս և խնդրում էին տալ այնպիսի գրքեր, որոնք հետաքրքրությամբ կընթերցեն:
-Իհարկե կային: Ես նրանց առաջարկում էի իրենց նախասիրություններին համապատասխան գրքեր:
-Երեխաները հաճա՞խ էին գալիս գրադարան:
-Շատ հաճախ:
-Իսկ ի՞նչն է պատճառը, որ մեր օրերի երեխաները պարզապես գիրք չեն ուզում բացել:
- Որովհետև օգտվում են համակարգիչներից, հեռախոսներից և այլ տեղեկատվական տեխնոլոգիաներից: Բայց ես հոգուս խորքում  շատ եմ ափսոսում, որ այսօրվա երիտասարդները ընթերցանության անունն անգամ չեն ուզում լսել:
-Իսկ, եթե հիմա լինեիր գրադարանավարուհի, ի՞նչ քայլեր կձեռնարկեիր այսօրվա երիտասարդներին, այսպես ասած, ճիշտ ուղու վրա դնելու համար:
-Դե  կկազմակերպեի բացօթյա  ընթերցանություն, միջոցառումներ, հետաքրքիր գրքերի քննարկումներ, չէ՞ որ յուրաքանչյուր գիրք իր մեջ ունի բարոյախրատական որևէ իմաստ:
-Իսկ ի՞նչ հիշողություններ ունես այդ 37 տարիներից:
-Մինչև ԽՍՀՄ-ի փլուզումը հրաշալի հիշողություններ ունեմ, քանի որ հաճախ էի գրադարանի ներսում կազմակերպում միջոցառումներ:
-Իսկ ԽՍՀՄի փլուզումից հետո ի՞նչ փոխվեց:
-Դե, մարդկանց հոգսերը շատացան, մարդիկ չէին գալիս գրադարան, աշխատավարձը իջեցրին, և այդպես շարունակ:
-Իսկ այդ 37 տարին  քեզ ի՞նչ տվեց:
-Այդ աշխատանքի շնորհիվ ես գտա իմ ամուսնուն, մենք հինգ աղջիկ ունեցանք, և հենց իմ ընտանիքը տվեց այդ սքանչելի տարիները:
-Քո աշխատանքը գնահատվե՞լ է կառավարության կողմից:
-Երկու մեդալ ունեմ. մեկը՝ 25 տարի  հավատարիմ և լավ աշխատող, որը ես ձեռք բերեցի իմ աշխատանքի շնորհիվ, մյուսն էլ որպես բազմազավակ մայր:

1950-ականներից Աշտարակի տարածաշրջանի գ. Ագարակի բնակիչների բուժսպասարկումն իրականացրել են երկու բուժաշխատողներ՝ մանկաբարձուհի Համեստ Նաշիկյանը և բուժքույր Հռիփսիմե Հարությունյանը։ Նրանց աշխատանքային գործունեությունը կազմեց շուրջ 40 տարի։

1993թ. հիմնադրվում է Ագարակի բուժամբուլատորիան, որը սպասարկում է երեք գյուղի՝ Ագարակի, Աղձքի, Տեղերի բնակիչներին։

1999թ.-ին ԱԱԲՊԾ շրջանակներում Համաշխարհային բանկի ֆինանսավորմամբ, համայնքի ղեկավարի և համայնքի բնակիչ Տեր Հովհաննես քահանա Հովհաննիսյանի աջակցությամբ կառուցվում է ամբուլատորիայի նոր շենքը։

Նոր ամբուլատորիայի շենքը գեղեցկացնում են ոչ միայն արտաքին ճարտարապետությունն ու դիզայնը, այլ բարի ու համբերատար աշխատակազմը, բժիշկ և տնօրեն Արմինե Թադևոսյանի ղեկավարությամբ։ Ամբուլատորիայի ներկա գործունեության մասին առավել ստույգ իմանալու համար հարցազրույց վերցրեցի հենց բժիշկ և տնօրեն Արմինե Թադևոսյանից.

–Բարև ձեզ։ Նախ շնորհակալություն հարցազրույցիս առաջարկը չմերժելու համար։ Կցանկանայի իմանալ, որքա՞ն ժամանակ է, որ աշխատում եք որպես բժշկուհի։

–Ագարակի բժշկական ամբուլատորիայում աշխատում եմ 1993թ.-ի օգոստոսից, սկզբում որպես թերապևտ, իսկ 2002թ.-ից որպես ընտանեկան բժիշկ։ Սպասարկում եմ 3 գյուղ (Ագարակ, Աղձք, Տեղեր), շուրջ 3300 բնակիչ։

–Իսկ քանի՞ հոգուց է կազմված ձեր ներկա աշխատակազմը։ Հե՞շտ է արդյոք նրանց հետ աշխատելը։

–Ներկա մեր աշխատակազմը կազմված է 12 հոգուց, աշխատում ենք որպես մեկ ընտանիք՝ համերաշխ կոլեկտիվ և համագործակցված աշխատանք, այդ պատճառով էլ դժվարություններ չեն առաջանում։

–Ես գիտեմ, որ դուք նաև փոքր երեխաների հետ եք աշխատում, հե՞շտ է նրանց հետ, չէ որ շատ հաճախ կամակոր ու վախկոտ են լինում։

–Երեխաների հետ աշխատելը այդքան էլ հեշտ չէ, քանի որ երեխան իր գանգատը ներկայացնել չի կարող։ Պետք է սկզբում ճիշտ վերաբերվել և սիրել երեխային, այնուհետև զննել և բուժել։ Ես սիրում եմ երեխաների հետ աշխատել։

–Ըստ բնակիչների դիմելիության քանակի, ի՞նչ եք կարծում ապագայում հիվանդությունների աճ կգրանցվի՞, թե՞ ոչ։

–Հիվանդությունների աճ արդեն գրանցվում է (շաքարային դիաբետ, զարկերակային հիպերտենզիա, ուռուցքներ, սրտամկանի ինֆարկտ), սակայն շատ կարևոր է, որ բնակչությունը դիմի կանխարգելիչ նպատակով, ժամանակին հայտնաբերվի հիվանդությունը, որպեսզի խուսափեն հետագա բարդություններից։

–Շնորհակալություն: Իսկ դժվար չէ՞ միևնույն ժամանակ ւևերեք գյուղերի բժշկուհի աշխատելը, և ամբողջ ամբուլատորիանղեկավարելը, և միևնույն ժամանակ հոգատար ու նվիրված մայր լինելը։ 

–Մայր դառնալը՝ դա Աստծո պարգև է։ Իհարկե, դժվար է հոգատար և օրինակելի մայրիկ լինելը, և միևնույն ժամանակ, չթերանալ աշխատանքում, բայց ես ջանում եմ այդպիսին լինել, և կարծում եմ, որ ստացվում է։

–Ասացեք խնդրեմ, ձեր այսքան տարվա բարեսիրտ աշխատանքի շնորհիվ, ինչ՞ պարգևների եք արժանացել։

–Ես ստացել եմ մի շարք պատվոգրեր Արագածոտնի մարզպետի կողմից, ինչպես նաև շնորհակալագիր Առողջապահության նախարարի կողմից, սակայն ամենամեծ պարգևը՝ բնակչության կողմից վաստակած սերն ու հարգանքն է։

–Եվ վերջում, ի՞նչ խորհուրդ կտաք մեզ՝ պատանիներիս, առողջ ու գրագետ ապրելու համար։

–Նախևառաջ, ցանկանում եմ, որ ազնիվ լինեք, մաքուր ձեր խղճի հանդեպ, լավ սովորեք, և ինչ մասնագիտություն էլ որ ընտրելու լինեք, սիրեք ձեր մասնագիտությունը և եղեք որակյալ մասնագետ։

–Շնորհակալ եմ, որ ձեր զբաղված գրաֆիկում ժամանակ հատկացրեցիք ինձ, ինչպես նաև անկեղծ ու հետաքրքիր զրույցի համար։

–Ես եմ շնորհակալ, որ այսպիսի հետաքրքիր հարցազրույց անցկացրեցի խելացի, գրագետ գեղեցկուհու հետ։

Հարցազրույց տատիկիս` Արմենուհի Էքսերջյանի հետ

-Մի քիչ պատմիր քո մանկությունից, տատիկ:

-Ես մեր տան ամենափոքրն եմ և միակ աղջիկը: Ինձնից մեծ երեք եղբայր  ունեմ: Մանկուց ինձ տարբերել են որպես աղջիկ` ավելի ուշադիր էին: Երեք տարեկանից գնացել եմ մանկապարտեզ: Գնացել եմ այն մանկապարտեզը, որտեղ հետո գնացել են իմ թոռնիկները և իմ փոքր դուստրը: Մանկապարտեզը իմ հիշողության մեջ շատ լավ է մնացել` իր հանդեսներով, ամառային արձակուրդներին Ծաղկաձորի ճամբար տանելով: Հետո գնացել եմ մեր թաղամասի դպրոցը` Երևանի Գայի անվան դպրոցը: Լավ եմ սովորել, դպրոցից էլ լավ հիշողություններ ունեմ` դրական: Դպրոցը ավարտելուց հետո գնացել եմ Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի շինարարական ֆակուլտետ: Ավարտել եմ: Այդքան բան, մանկությունը և պատանեկությունը անցկացրել եմ սովորելով:

-Իսկ դու հիշո՞ւմ ես քո տատիկին:

-Իմ տատիկներից մեկը մեզ հետ էր ապրում, իսկ մյուսը` ուրիշ երկրում: Հիշում եմ: Քանի որ իմ ծնողները ժամանակին ներգաղթել են Բուլղարիա, և քառասունվեց  թվին, երբ հայրենադարձություն եղավ, իմ ծնողները եկել են Հայաստան, իսկ մայրիկիս ծնողները  մնացել են Բուլղարիայում: Նրանց հետ հիմնականում նամակագրական էր կապը, և երբեմն գնում էինք հյուր: Դա իմ Արմենուհի տատիկն էր, իսկ մյուս տատիկը ապրում էր մեզ հետ: Շատ լավ տատիկ էր, բարի,  շատ շնորհքով, ամեն ինչ կարողանում էր, համով-համով կերակրում էր: Ես աշխատում եմ շարունակել իրենց ավանդույթները:

-Ինչպիսի՞ն են եղել քո և տատիկիդ հարաբերությունները:

-Ինչպիսին բոլոր տատիկ-թոռնիկների հարաբերությունները:

-Իսկ այդքան տարիներ հետո դու հիմա ինչո՞վ ես նմանվում տատիկիդ:

-Ավելի շատ ես ծնողներիս մեջ եմ նմանություն գտնում: Իմ տատիկ-պապիկի հետ մենք լրիվ ուրիշ սերունդ ենք: Ես ավելի շատ ծնողներիս եմ շարունակում, քիչ հիշողություններ ունեմ: Հիմնականում` հոգատարություն:

-Ինչպիսի՞ զգացումներ ունեիր, երբ առաջին անգամ դարձար տատիկ, և տարբերվո՞ւմ էին այդ զգացումները մյուս անգամներից:

-Որախ էի: Առաջին հերթին դուստրերիս համար, որոնք մայր դարձան, և իմ ցանկությունն էր` օգնել, հենարան լինել իրենց, մեծացնել այդ բալիկներին, պատասխանատվության ինչ որ մաս վերցնել ինձ վրա: Բնականաբար, լավ, դրական, ուրախ:

-Բայց տարբերվո՞ւմ էին այդ զգացումները մյուս անգամներից:

-Չէ, ամեն մեկինն էլ յուրովի նույնն էր. ևս մի փոքրիկ երջանկություն և ուրախություն:

-Ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել քո թոռնիկների հետ:

-Հիմնականում զրուցել, փազլ հավաքել, զբոսնել, ամեն մանկապարտեզ տանել-բերելուց ինչ-որ մի բան պատմել, երգել…

-Ե՞րբ է լինում, որ դու երջանկանում կամ վշտանում ես թոռնիկների համար կամ թոռնիկների պատճառով:

-Ամեն իրենց հաջողության հետ ես երջանկանում եմ, ամեն իրենց վատ արարքից, հիվանդ լինելուց կամ անհաջողությունից տխրում եմ, բայց աշխատում եմ միշտ դրական էմոցիաներով շրջապատեմ իրենց:

-Եվ դու որպես տատիկ ի՞նչ ես մաղթում մյուս տատիկներին:

-Երջանկություն: Թող ամեն տատիկ իր թոռնիկների հաջողություններով ուրախանա և հպարտանա: Իր խնամքի ու չարչարանքի արդյունքը  տեսնի: