Ani Ghulinyan

Հին ու նոր ընկերները

Ասում են, եթե բախտը առանձնապես բարեհաճ է մարդու նկատմամբ և ուզում է շնորհել նրան կյանքի մեծագույն երջանկությունը, նրան հավատարիմ ընկերներ է տալիս: Լավ ու հավատարիմ ընկերների պակաս ես երբեք չեմ ունեցել, ուրեմն կյանքը առանձնապես բարեհաճ է ինձ հետ:

Եթե մեկը ձեզ ասի, որ հեռավորությունը կարող է ցանկացած ընկերություն կամաց-կամաց քանդել, նրան կասեք, որ խնդիրը երևի իր մեջ է:
Երկու-երեք տարի առաջ իմ ընկերների աշխարհագրությունը ավելի սահմանափակ ու փոքր էր, քան այսօր: Այն ընդլայնել են հազար ու մի դասընթացները, սեմինարները, ճամբարներն ու իհարկե, 17-ը:
Ճամբարներից ու երկարատև դասընթացներից հետո ֆեյսբուքում ընկերների թվի պրոգրեսիվ աճ է նկատվում, հետո ոմանք սկսում են այլևս չգրել, կամ դու չես գրում, ոմանք հեռանում են այնպես, ինչպես եկել էին`արագ ու աննկատ, շատերն էլ միշտ ներկա են, բայց միայն ֆեյսբուքի պատին: Հետո մնում են միայն նրանք, ովքեր երբեք չեն հավանում քո նոր սանրվածքը, երկրպագում են քո չսիրած ֆուտբոլային թիմին, զանգում են ամենաանհարմար պահերին, որոնց նեղանալու պատճառը երբեք հայտնի չի լինում: Դա այն մարդն է, ով միշտ քեզնից նոր պատմվածներ է պահանջում, և նա, ով երբեք mail-ով ժամանակին չի ուղարկում նկարները:
Ընկերները գալիս ու գնում են, փոխվում են միջավայրները, մարդիկ, մտածելակերպերը, հին ընկերները ուրիշ նոր ընկերներ են գտնում, բայց ով հաստատ որոշել է մնալ, քշես էլ՝ չի գնա:
Իմ ոչ մի ընկերության համար ես չեմ զղջացել, չէ որ մեր կյանքում եղած բոլոր մարդկանցից մի նոր բան կարելի է սովորել, ամեն մարդու հետ անցկացրած ժամերը դպրոց են, այն էլ ամենալավ` կյանքի դպրոցը:
Ընկերություն ասվածին ես մի քիչ այլ կերպ եմ նայում, ինձ համար լավ ընկերությունը ձևավորվում է այն ժամանակ, երբ հասուն մարդիկ իրար հետ շփվելուց հաճույք են ստանում, ունենում են ընդհանուր շատ քիչ գծեր, բայց կարևորը, հասկանում են իրար ու նաև իրար փոխելու ձգտումներ չունեն:
Ասում են նաև, որ լավ ընկեր ունենալու համար նախ ինքդ պիտի լավը լինես: Ես չգիտեմ՝ ինչպես են լավ ընկեր լինում, բայց իմ բոլոր ընկերները անշուշտ շատ լավ գիտեն:

Վերաբացվել է Արագածի գրադարանը

Արագած համայնքում, երկար ընդմիջումից հետո, վերաբացվեց Դերենիկ Դեմիրճյանի անվան թիվ 1 միջնակարգ դպրոցի գրադարանը: Գրադարանի վերաբացմանը մեծ օժանդակություն ցուցաբերեց «Հայաստանի պատանեկան նվաճումներ» կազմակերպությունը՝ Արմինե Հովհաննիսյանի նախագահությամբ:

10-րդ դասարանի աշակերտները «Զարթոնք» ԱՀԿ շրջանակներում ներկայացրել են դրամաշնորհային մրցույթի հայտ-առաջարկ և շահել 150 000 դրամ: Գումարը ամբողջովին ծառայել է գրադարանը նոր գրքերով համալրելուն:Բացման արարողությունը ուղեկցվեց երգ ու պարով: Միջոցառմանը մասնակցում էր գյուղի բանահավաքը՝ Ժորա Գրիգորյանը, ով, ներկաների խնդրանքով, ներկայացրեց իր բանաստեղծություններից ու երգերից կատարված ծաղկաքաղ:

Իր շնորհակալական ուղերձով հանդես եկավ համայնքապետ պարոն Հենրիկ Հովհաննիսյանը, ով իր խոստմանը համաձայն, գրադարանին նվիրեց 100 գիրք:Դպրոցի տնօրենը իր շնորհակալությունը հայտնեց «Հայաստանի պատանեկան նվաճումներ» կազմակերպությանը, նման գեղեցիկ ու կարևոր նախափեռնության համար:

Տիկին Հովհաննիսյանը խրախուսեց նաև հաջորդ դրամաշնորհային մրցույթի մասնակիցներին՝ մեր դասարանի աշակերտներին, նշելով, որ իրեն շատ են դուր եկել մեր գյուղը եւ աշակերտները:Նորաբաց գրադարանը ասես ժխտում է տարածված այն կարծիքը, որ նոր սերունդը գիրք չի ընթերցում:

marta minasyan

Ինչպես ամեն բան փոխվեց

Վերջերս ես անընդհատ հաղթանակներ եմ ունենում, մրցանակներ եմ ստանում: Պատճառը իմ ակտիվ ու հետաքրքիր կյանք վարելու երազանքն է, որն իրականանում է: Երբ ես գրեցի իմ առաջին հոդվածը՝ «Ով եմ ես», հոդվածումս այսպես էի գրել. «Ես մի աղջիկ եմ, ով ուզում է իր կյանքը դարձնել հետաքրքիր ու ակտիվ»: Ես սկսեցի այդ երազանքին, որը դարձավ նպատակ, հասնել միանալով տարբեր ակումբների՝ SKYE, Sisian Advanced English Group, մասնակցել մրցույթների՝ POETRY, TEDxkids, FLEX և այլն, ճամբարների կամ այլ միջոցառումների հայտագրվել՝ «Արքանե», «Սահմանից սահման», 17.am և այլն:

Այդ երազանքն իմ մեջ արթնացրեց իմ մորաքրոջ ավագ դուստրը՝ մեր սիրելի Զաքարյան Սոսեն: Նա էլ ամեն մրցույթի, ամեն միջոցառման մասնակցում էր: Բոլորս նրանով էինք հպարտանում ու նրա ամեն գալուց ակամա ուրախ էինք: Այդ ամենը տեսնելով, մտածեցի ես էլ ակտիվ ու հետաքրքիր կյանք վարեմ, ոչ թե այդ նույն գովեստների համար, որ պիտի իմ հասցեին էլ ասվեն, այլ, որ ինքս ինձ լավ զգամ, ու ինչու ոչ, ինքս ինձնով հպարտանամ: Սոսեն, այսպես ասած, վարակեց, և նրան հետևեցինք ես ու նրա քույրիկը՝ Հերմինեն:

Վերոնշյալ մրցույթներից կամ միջոցառումներից շատերում ես հաջողություններ եմ ունեցել: Այդ ամենը փոխեց իմ մտածելակերպն ու աշխարհայացքը՝ ես աշխարհին սկսեցի նայել լավատեսորեն: Նաև դադարեցի կարծել, թե ես ընդունված չեմ շրջապատում, կամ քչերն են ինձ հասկանում և այլ նմանատիպ մտքեր, որոնք ինձ այլևս չեն մտահոգում:

Այժմ ես ինձ զգում եմ դասարանում լավ ընկեր և շարունակում եմ աջակցել ընկերներիս, ներգրավել նրանց այն բոլոր իրադարձություններում, որոնցում ես կամ:

Եթե ինձ մնա, անվերջ կգրեմ, թե ինչպես ես փոխվեցի, բայց այնքան քիչ բառեր են պետք այդ ամենը նկարագրելու և բացատրելու համար:

svetlana davtyan

Իմ Կարբի գյուղը

Ես ապրում եմ Արագածոտնի մարզի Կարբի գյուղում: Կարբի գյուղաքաղաքը պատմության մեջ հիշատակվում է 17-րդ դարից: Կարբիի բնակչության նախնիները գաղթել են Բայազետի գյուղերից: Կարբին հարուստ է եկեղեցիներով և մատուռներով: Այստեղ են գտնվում Սուրբ Աստվածածին, Սուրբ Գևորգ, Սուրբ Գրիգոր, «Սողոյենց ժամ», Թուխ մանուկ, Ծիրանավոր եկեղեցիները: Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին եռանավ բազիլիկա է: Սուրբ Աստվածածին եկեղեցու հարևանությամբ է գտնվում երկրորդ աշխարհամարտում զոհվածներին նվիրված հուշարձանը, որի ճարտարապետը Արեգ Իսրայելյանն է: Կարբիում է ծնվել Ամենայն Հայոց կաթողիկոս Հովհաննես Ը Կարբեցին: Լենկթեմուրի արշավանքների պատճառով Կարբին կրել է կորուստներ, բայց շուտով ոտքի է կանգնել: Ըստ պատմիչ Զաքարիա Քանաքեռցու, հարուստ վաճառական Այվազ Հակոբջանը Կարբիից դուրս փորել է արհեստական լճակ և հարևան Որդկան գյուղից ջուր է բերել: Ներկայումս գյուղի բնակչությունը զբաղվում է այգեգործությամբ, հացահատիկի և կերային կուլտուրաների մշակությամբ:

Կարբին տարբերվում է իր շատ ջերմ և հյուրընկալ ընդունելությամբ, այստեղ մարդիկ շատ հյուրասեր և մարդամոտ են: Ամեն տարի գյուղում տեղի է ունենում բերքի փառատոն, որի ժամանակ Կարբի են գալիս բազմաթիվ հյուրեր: Միակ խնդիրը Կարբիում, որ նկատվում է, բնակչության համեմատ աշխատատեղերի պակասն է: Բայց այստեղ բոլոր մարդիկ ունեն ուժեղ կամք, հաստատակամ բնավորություն և չեն մտածում արտագաղթելու, Հայաստանից դուրս աշխատանք փնտրելու մասին, և համոզված եմ, որ մոտ ապագայում այս խնդիրը նույնպես կդադարի խնդիր լինելուց:

anjela karapetyan hrazdan

Ուրիշ ժամանակներ

-Տա՛տ, իսկ դուք ինչո՞վ էիք զբաղվում, երբ չկային համացանցն ու համակարգիչը, արդյո՞ք կյանքը հետաքրքիր էր։

Էլի հյուր էի գնացել տատիկիս ու տանջում էի իմ հարցերով։ Ախր, նա այնքան հետաքրքիր դրվագներ է պատմում իր կյանքից, որ ցանկանում եմ նստել ժամանակի մեքենա և սլանալ դեպի անցյալ։

-Բալե՛ս, մեզ էն ժամանակ դրանք չէին հետաքրքրում, չէինք էլ պատկերացնում, որ մի օր ինչ-որ սարքի միջոցով հնարավոր է աշխարհի այս ծայրից մյուսը խոսել մարդկանց հետ։

-Լավ, իսկ ինչո՞վ էիք զբաղվում։

-Է~… Մենք ընկերուհիներով հավաքվում էինք ու մեր փայտե տիկնիկների համար շոր էինք կարում։

-Փայտե՞։

-Էն ժամանակ էլ հո չկայի՞ն այդ պատրաստի տիկնիկները, մեր խաղալիքները մենք էինք պատրաստում։

-Իսկապե՞ս, լավ շարունակի՛ր։

-Ո՞ւր էի հասել, հա հիշեցի։ Շուտ-շուտ բարձրանում էինք սարերը, էնտեղ վրան էինք խփում ու օրերով մնում էինք։

-Իսկ չէ֊ի՞ք վախենում։

-Չէ հա, այ բալա, ողջ գյուղն էնտեղ էր, մեզ ի՞նչ կարող էր պատահել։ Լավ եմ հիշում, մենք գյուղում մի հեքիաթասաց ունեինք։ Ամեն երեկո հավաքվում էինք մեկիս տանն ու նրա պատմություններն էինք լսում։ Նրա ամեն ասածը մինչև հիմա ականջիս է, անգիր եմ հիշում։

-Տա՛տ, ի՞նչ ես կարծում, հիմա՞ է կյանքը լավ, թե՞ այն ժամանակ։

-Իհարկե, էն ժամանակ կյանքը ուրախ էր, բոլորս միասին էինք, մտածելու բան չկար, իսկ հիմա՞։ Ո՞ւմ է պետք այդ հեռախոսը, երբ մենակ ես։

marat sirunyan

Էդ ո՞նց եկավ-անցավ

Իրական զրույցների հիման վրա

-Իմացա՞ր՝ Սամոն մեռավ։
-Ո՞նց։
-Ո՞նց են մեռնում։
-Հենց էնպես վեր կացավ ու մեռա՞վ։
-Դե՜, հա, էլի։
-Բա խի՞։
-Ապրելը չէր գալիս, մեռավ։
-Գոնե կարգի՞ն մեռավ։
-Դե մեռավ, էլի…
-Է՜, գլխներումդ խելք չկա էլի։
-Էդ խի՞ որ։
-Բա խելքը գլխին մարդը կմեռնի՞։
-Իյա, բա դու չե՞ս մեռնելու։
-Ես հո շաշ չեմ՝ մեռնեմ։
-Բա ի՞նչ ես անելու։
-Ապրելու եմ։
-Էդ ինչքա՞նի հույս ունես, ա՜յ Ապո բիձա։
-Է՜, էս էնքան խոսցրիր, եկար-անցար, հա՞, թո՜ւ․․․
-Տնաշե՜ն, դու զրո էիր, ես՝ իրեք, դառա չորս, դրա անցնելն էլ ո՞րն ա։
-Է՜, որ ասում եմ՝ գլխումդ խելք չկա․ դու նարդուց ի՞նչ ես հասկանում։
-Է՜․․․
-Տո զխկո՜ւն, էդ խելքով էլ ուզում ես քելեխս ուտես, հա՞․․․ Հազար տարի կապրե՞ս։
-Պա՜հ-պա՜հ, հազա՜ր, չէ մի չէ․․․ Գոնե ասեիր՝ հարուր, տնաշե՜ն։
-Հարուրն ի՞նչ ա․․․ Հարուր եմ էլի, հա՜-զա՜ր․․․
-Դու կապրես, կապրե՜ս․․․
-Բա աչքի թայն էլ չե՞մ հանի․․․ Է՜, որ ասում եմ՝ նարդի խաղալ չգիտես․ աչքս թարթեցի, թե չէ՝ կրիր, է, հետո՞․․․
-Դե լա՜վ, դարդ մի արա․․․ Կաղնու չափ ապրելու ես, հետո, ո՞վ գիտի, մի էդքան էլ կաղնու պես պառկած կապրես, ոնց էլ չլինի էդ ընթացքում մեկին կհասցնես հաղթես։
-Բերանդ խեր բաց արա, օղո՜ւլ, ի՞նչ պառկել, կարգին պիտի մեռնեմ՝ քնեմ ու չզարթնեմ․․․
-Բախտավորությու՜ն․․․
-Գնացի․․․

***
-Բարի օ՜ր, տղե՜ք, էս ի՞նչ լավ գործի եք։
-Աստծու բարին, ոնց որ միշտ՝ զառ ենք գլորում։
-Բա էս Ապո բիձեն ո՞ւ րա, երեկ կրեցի, էլ սիրտ չի՞ անում գա։
-Ո՜նց, չե՞ս իմացել, ա՛յ տա։
-Ի՞նչը։
-Մեռա՜վ․․․
-Ո՞նց` մեռավ։
-Ո՞նց են մեռնում։
-Բայց ուզում էր ապրեր, խի՞ մեռավ։
-Է՜հ, ո՞վ չի ուզում․․․
-Գոնե կարգի՞ն մեռավ։
-Դե հա էլի՝ մեռավ․․․

mariam tonoyan

Անընդհատ շարժում

Ահա վերցնում եմ քննական հարցերի պատասխաններ խզմզելուց հոգնած գրիչս ու երկար դադարից հետո վերջապես գրում հերթական հոդվածս։

Վերջերս ամենուր լսում եմ. «Մեր հայերը ուրիշ են, էլի…» արտահայտությունը։ Իրոք, մտածում եմ, մենք՝ հայերս‚ շատ տարբերվող ազգ ենք։ Մենք տարբերվում ենք մյուս ազգերից մեր թե՛ դրական, թե՛ բացասական առանձնահատկություններով։
Քայլում եմ դրսում, վայելում հայրենի հրաշագեղ բնությունը, մտածում եմ մեր ազգային սովորույթների, մեր կարծրատիպերի մասին, նայում նորակառույց շենքերին, շրջող մարդկանց… Մեկ էլ, հո՜պ… Մի գեղեցիկ հայուհի է անցնում կողքովս՝ չադրա հիշեցնող երկար ու գորշ զգեստ հագած, մազերը գույնզգույն ներկած, ձեռքերին էլ վերջերս մոդայիկ դարձած հնդկական «մեհենդի» կոչվող զարդարանքներով շպարված։

Սկսում եմ ուշադրություն դարձնել կողքովս անցնող անծանոթ մարդկանց հագուկապին, նկատում, որ այն հայերը, որոնց ես տարբերվող էի համարում, այժմ բոլորովին նման են ոչ միայն միմյանց, այլև մնացած ազգերին՝ կորզելով յուրաքանչյուրից ազգային մի աննշան նմուշ։ Մի՞թե մենք ի զորու ենք ուրանալ մեր ազգայինը, հանուն «մոդայիկ եվրոպականի կամ հնդկականի», մի՞թե իմ տարբերվող ազգը ձուլվում է օտարներին… Օտարապաշտություն. ահա թե ինչն է խանգարում հայ ազգի ծաղկմանն ու բարգավաճմանը իր սեփական ուղով։
Ամոթ է, երբ երիտասարդ հայը չի տարբերում հայկական ազգային տարազը այլ ազգային հագուկապից, երբ օգտագործում է օտար բառեր իր խոսքում, որի համարժեք հայերենը չգիտի, երբ ազգային երաժշտությունը լսելիս ոչ թե հպարտությամբ պարում է, այլ անտարբեր խնդրում փոխել երաժշտությունը, որովհետև դա հնացել է արդեն:
Իսկ արժե՞ մտածել՝ ինչ ազգություն են ունենալու մեր ապագա հայորդիները, որոնց ծնողները միայն լսել են, որ հայեր են, այնինչ սերնդեսերունդ փոխանցելու ոչինչ չունեն։ Արժե՞։ Անշու՛շտ։ Բոլորս էլ կանցնենք, կգնանք, բայց գոնե կարողանանք մեր սերունդներին դաստիարակել հայավարի։
Կյանքը շարժում է, բնության մեջ հանգիստ կոչվածը միայն տերմին է, որը իրականում չի գործում։ Շարժումը նույնիսկ մահվան մեջ է։ Մինչև անգամ դիակի քայքայումն է շարժման ձև։ Աշխարհում ամեն ինչ շարժման մեջ է՝ տիեզերքը, բնությունը, մենք ինքներս։ Անգամ երբ քնում ենք, մեր սրտխփոցից մեր արյունը վազում է մեր երակներով։ Ապրենք այնպես, որ կյանքի այս շարժման հետ համատեղ ընթանա նաև հայ ազգը, չկորցնելով ազգային դիմագիծն ու հավերժ հարատևի։

davit aleqsanyan

Տարօրինակ օր էր

Առավոտյան սպասում էի մորս ձայնին, որ հեսա բարձր ձայնով կասի, որ ելնեմ, հաց ուտեմ ու գնամ անասունները պահելու՝ այսպես ասած, տավարած։ Բայց այդպես էլ ձայնը չլսվեց։ Ինքս ինձ ուրախացա ու նորից քնեցի։ Որոշ ժամանակ անց արթնացա: Մեկ էլ տեսնեմ՝ պապին եկավ մեր տուն։

-Դավիթ ջեն, հացդ կի, որ գաս տնատեղը քոմակ անես, մաքրենք դեննի, որ գնաս տվարած։

-Լավ, պապի, դու գնա, էնա՝ հացս ուտըմ եմ, գամ։

Գնացի օգնեցի, գործը ավարտեցինք ու Էրիկի հետ գնացինք տավարած։ Էս քանի օր է՝ փոքր եղբորս հետ եմ գնում, քանի որ Էրիկը գնում էր դպրոց՝ կոնսուլտացիաների։ Փոքր եղբայրս էլ շատախոս էր, անգամ չէր թողնում մի քիչ քնեմ հանգստանամ։ Աչքերս մի քանի րոպե էր, ինչ փակել էի, որ քնեմ, փայտով խփեց ճակատիս։ Բայց էսօր բախտս բերեց, Էրիկի հետ էի։ Ծառի տակ պառկած պատրաստվում էինք մի քիչ քնել, մեկ էլ նապաստակ տեսանք։ Գիտեինք, որ անհնար է բռնել նրան, բայց մեկ է, վազում էինք նրա հետևից։ Այդ ընթացքում իմ դեմը ելավ աղվեսի մի փոքրիկ ձագ, որին ես տեսել էի աղվեսի բնի մեջ։

Նապաստակի հետևից վազելուց հետո բարձրացանք լեռան գագաթը, որ տեսնենք, թե ուր են անասունները։ Այդ ժամանակ ես նկատեցի Էրկի ոտքին բարձրացող մի կարիճ և անմիջապես սպանեցի նրան։ Տունդարձի ճանապարհին հանդիպեցինք մի օձ, որը նույնպես գնաց այն աշխարհ՝ մեր թեթև ձեռքով։

Բա ինչ, գիտեք Տավուշի լեռներում միայն երփներանգ ծաղիկներ ու կանաչ խո՞տ է:

lilit mkrtchyan

Դեղին աղջիկ

Հայացքս թափառում է տան մեջ: Երկար նայելուց հետո եմ միայն տեսնում, որ մատիտները նորից թափված են սեղանին: Փոքր եղբայրս է թափել՝ նկարները գունավորելու համար, և, հավանաբար մոռանալով այդ ամենը, վազել դուրս՝ ֆուտբոլ խաղալու: Մոտենում եմ, որ հավաքեմ: Միանգամից աչքի է զարնում դեղինը: Ժպտում եմ, մտաբերում, որ ընկերներիցս մեկը սիրում է ինձ համեմատել արևի հետ, ասում է՝ «դեղին աղջիկ»:

Ամեն անգամ տխրելիս հիշում եմ, որ «դեղին աղջիկ» եմ, պետք է ժպտամ ու փայլեմ, ինչպես արևը: Այս անգամ էլ է ժպիտս վերադարձնում «դեղին աղջիկ»-ը:

Չեմ դադարում ժպտալ: Ժպտում եմ այնպես, ինչպես ամեն անգամ, երբ լսում եմ այդ խոսքերը: Լսում եմ… Չնայած նրան, որ ինձ ու ընկերոջս կիլոմետրեր են բաժանում, լսում եմ, որովհետև պատկերացնում եմ նրա ձայնի տոնայնությունը, հայացքից թափվող ջերմությունն ու բարությունը: Ու իրոք լսում եմ…

Այդ «տիտղոսը» ստանալուց հետո ես էլ սկսեցի զուգահեռներ անց կացնել շրջապատիս մարդկանց ու գույների միջև: Գիտե՞ք՝ ստացվեց: Այժմ շատերն ունեն իրենց գույնն ու անգամ երանգը ինձ համար:

Իսկ այժմ խոսքս ուղղում եմ հենց քեզ, այո՛, քեզ, որ կարդում ես այս տողերը և հավանաբար փորձում մտաբերել՝ համեմատե՞լ են քեզ երբևէ որևէ գույնի հետ, թե՞ ՝ ոչ: Եվ կամ քեզ, որ առաջին անգամ ես սկսում մտածել այս զուգահեռների մասին: Եվ քեզ, որ կարդալու ընթացքում գտար քո գույնը կամ ընկերներիդ ու շրջապատիդ մարդկանց գույները: Նաև քեզ՝ ընկերս, որ առաջինը ինձ համեմատեցիր դեղինի հետ (վստահ եմ՝ կարդում ես)…

Այո՛, հենց քեզ, եղի՛ր հնարավորինս լավատես ու լուսավոր, փորձի՛ր լույս ճառագել ու դրանով ջերմացնել շրջապատին… Փորձի՛ր լինել վառ ու պայծառ գույն…

Շատերի համար ես էդպիսինն եմ, շատերի համար՝ ոչ… Չգիտեմ, բայց գիտեմ հաստատ, որ միշտ պետք է ժպտալ. չէ՞ որ ժպիտն է առողջ հոգու գրավականը:

hovik vanyan dsex

Նույն Հարրի Փոթերը

«Նրա դեմքը նիհար էր, ծնկները` դուրս ցցված, մազերը` սև, աչքերը` կանաչ: Կլոր ապակիներով ակնոց էր կրում, որի կոտրված երկու կեսերը կպչերիզով իրար էին ամրացված»…

Դե, իհարկե, Հարրի Փոթերն է, բայց ոչ թե իմ պատկերացրած Հարրին, այլ ֆիլմի Հարրին: Չկարողացա նրան պատկերացնել իմ երևակայությամբ, որովհետև միայն ֆիլմի Փոթերն էր աչքերիս առաջ հայտնվում: Չնայած, ինձ թվում է, որ Դենիել Ռեդկլիֆից լավագույն տարբերակ չէր էլ կարող լինել Հարիին լավագույնս արտացոլելու համար:

Հարրին ինձ համար մնում է այն գրական կերպարներից լավագույնը, ում երբևէ կարող էի պատկերացնել: Հաճախ ինձ թվում է, որ նա գոյություն ունի ու եթե ոչ բոլորի համար, ապա ինձ համար, նա երևակայության արդյունք չէ: Մեր օրերում շատերը կարող են օրինակ վերցնել նրանից…

Հ.Գ. «Հարրի Փոթերն» այն եզակի գրքերից էր, որ ընդամենը երկու օրում ավարտեցի… Հա’ , մեկ էլ, նման հետաքրքիր գրքերի թարգմանությունները շատ են օգնում ու պետք գալիս իմ տարիքի անձանց: