Ամանորի թեմայով տարբեր հոդվածներ են գրվում: Ես էլ մեկը ավելացնեմ դրանց թվին և ավարտենք: Այն գեղեցիկ տոն է՝ սիրված շատերի կողմից: Իմ կողմից էլ այն շատ սիրված ու սպասված տոն է, բայց նաև մի տեսակ գլխացավանք: Հատկապես տնային տնտեսուհիների համար այն ուղղակի տանջանք է: Նրանք մի ամբողջ շաբաթ պատրաստություններ են տեսնում, տարբեր բաներ պատրաստում և հանգստանալու ժամանակ չեն ունենում: Բայց տոները հանգստանալու և ուրախանալու համար են, ոչ թե գործ անելու: Մեր հարևանը բողոքելու ընթացքում ասում էր, թե լավ կլիներ նախագահը հայտարարեր, որ էլ Նոր տարի չենք անելու: Չեմ հասկանում մեզ պաշտոնական հայտարարությո՞ւն է պետք Ամանորը նշելու կամ չնշելու համար: Ախր, այն նշում ենք մեր իսկ ուրախության համար, ոչ թե ցույց տալու: Մի տեսակ Ամանորը պարտականություն է դարձել շատերի համար: Այն ասես կորցրած լինի իր խորհրդավորությունը: Դարձել է սովորական մյուս շատ տոների նման:

Բոլորը առևտուր էին անում, պատրաստվում էին և զուգահեռաբար բողոքում ու ասում. «Հավես չկա»: Եվ ինձ հանդիպած մարդկանց մեծամասնությունը այսպես «անհավես» վիճակում էին:

Պետք է հասկանանք, որ մենք ինքներս պետք է կարողանանք ուրախ անցկացնել տոնը: Մենք ինքներս ենք այն դարձնում խորհրդավոր, հրաշքներով լի: Տոնը նույնն է միշտ, մարդիկ են փոխվում և դառնում անտարբեր ամեն ինչի հանդեպ:

Մինչև Ամանորը հարևանությունը դժգոհում էր ցրտից ու իրար մեջ խոսելով ասում, որ Նոր տարվա սիրտ ու հավես չունեն: Մի կողմ դրած ամանորյա ծախսերը, եռուզեռը, մարդիկ իրենց պայմաններից են բողոքում: Ցուրտն անխտիր իր գործը պետք է աներ. սառեցրել է բոլորի ծորակները, բոլոր ջրատար խողովակները: Հոգսերին ավելացավ ծանրագույնը. ջուր են տաքացնում, լցնում ծորակի վրա՝ հույս ունենալով, որ այն կբացվի: Ջուր չունեն, հույս էլ չունեն, որ ցուրտը կմեղմանա, և խողովակները կբացվեն:

Մեր հարևաններից մեկը փոքր գազի տարայով տաքացնում էր խողովակները, և մի պահ գազը արտահոսք տվեց, ու կրակ բռնկվեց: Բարեբախտաբար շուտ կարողացավ կողմնորոշվել, և այն թաղեց ձյան տակ:

-Էս ինչի՞ սենց կրակ հելավ:

-Եսիմ է: Գժվեցի արդեն: 7000 դրամի լցրել եմ արդեն, չի բացվում, ու վերջ:

Դե պատկերացրեք, այդքան տանջվել, ու ապարդյուն: Էլ տրամադրություն էլ չէր մնացել Ամանորը դիմավորելու: Շատերն էին ասում.

-Էս տարի թեթև սեղան եմ գցելու:Մարդ էլ չկա եկող, ո՞ւմ համար ծախս անեմ:

Կամ.

-Երեխա չկա, բան չկա, ստից սեղան կդնեմ, վերջանա՝ գնա:

Բայց և այնպես, ծախսից չեն կարողանում խուսափել: Ամանորն էլ նշեցին, իհարկե, տխրություն, հոգսեր թողնելով նախորդ տարում:

Իսկ 2017թ.-ը սկսեցին ուրախ տրամադրությամբ: Ձմեռ պապիկը չէր մոռացել նվերների մասին և բացեց բոլորի ծորակները:

Հ.Գ. Ցուրտը մոռացնել տվեց ուրախությունը, քանի որ հաջորդ օրը նորից նույն պատմությունն էր: Արարատյան դաշտավայրում տաք եղանակի հույս դեռ չկա:

Երբ տանը հիվանդ պառկած ես, էլ ինչ է մնում անելու, եթե ոչ՝ կարդալ ընկերներիդ հոդվածները և նորերը գրել: Վերջերս կարդացի ընկերուհուս՝ Անի Ավետիսյանի հոդվածը ականջակալների մասին և մտածեցի, ես էլ որոշակի բաներ ունեմ գրելու ականջակալների մասին:

Ի տարբերություն մեծամասնության, ես շատ քիչ եմ օգտագործում ականջակալներ: Իհարկե, դրանք շատ հարմարավետ են և մատչելի, առանց դրանց ֆիլմ չեմ նայում, բայց առօրյայում համարյա թե չեմ օգտագործում: Նախ, ականջներիս մասին եմ մտածում, հետո էլ երբ ականջակալներով եմ, ինձ թվում է՝ կտրվում եմ աշխարհից: Ահա մի բան կկատարվի, և ես դրա մասին չեմ իմանա: Մի տեսակ լիարժեք հաղորդակից չեմ զգում աշխարհին:

Չեմ կարող հասկանալ այն ընկերներիս, ովքեր էքսկուրսիա գնալիս՝ ճանապարհին ականջակալներով երգ են լսում: Ուրիշ է, երբ մենակ ես և ծանոթ չունես ավտոբուսի մեջ: Բայց երբ կողքիդ ընկերներդ են, կարծում եմ շատ ավելի հաճելի է նրանց հետ զրուցելը, քան ականջակալներով երգ լսելը: Չէ որ էքսկուրսիա գնալու ամենահաճելի մասը ճանապարհն է, երբ դեռ ամեն ինչ առջևում է:

Չնայած դա սովորության հարց է: Ես ուղղակի սովոր չեմ ականջակալներ կրել:

-Ան, հո դու երեխա չե՞ս, ի՞նչ Ձմեռ պապիկ, ի՞նչ նամակ: Վերջապես հասկացիր, որ «Ձմեռ պապա» կա, Ձմեռ պապին չկա:

-Ըհըն, թող ես լինեմ երեխա ու հավատամ Ձմեռ պապիկին:

Այո, ճիշտ հասկացաք, էլի ես վիճաբանության մեջ եմ ընկերներիս հետ, ովքեր բարձր ձայնով սկսեցին ծիծաղել, որ ես նամակ եմ գրել Ձմեռ պապիկին: Դե հա, իրականում Ձմեռ պապ չկա, չնայած նրան, որ ես հավատում եմ երեխայի պես, որ այո, Հայաստանում չկա, բայց Լապլանդիայում կա, ու հեքիաթը այնտեղ իրականանում է:

Իմ ամանորյա հրաշքը վերջացավ մի տխուր օր, երբ ես իմ բոլոր տարիների նամակները գտա հայրիկիս համազգեստի ծոցագրպանում: Բարձր ձայնով սկսեցի լաց լինել ու բղավել: Բայց դե մայրիկս պատմեց ողջ ճշմարտությունը, ու դա լսելը փոքրիկ Անուշիկի համար պարզապես սարսափելի էր: Բայց իմանալով հանդերձ, ամեն տարի գրում եմ ու անհամբեր սպասում նվերին: Ամանորի առավոտյան բացում եմ աչքերս ու վազում տոնածառի տակ` նվերս ստանալու:

Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուրս էլ պետք է մնանք մանուկ ու հավատանք ամանորյա հրաշքին, և ինչպես բոլոր ֆիլմերում է ասվում.

-Սպասիր և քո հրաշքն էլ մի օր կկատարվի:

Այո, ես հույսով սպասում եմ երեխայի պես, ով գիտե, միգուցե կատարվի մի օր, պարզապես պետք է միայն հավատալ:

Հ.Գ. Ես արդեն նամակս գրել եմ, իսկ դո՞ւ

ԽՄԲԱԳՐՈՒԹՅԱՆ ԿՈՂՄԻՑ. Սիրելի Անուշ, ամենամեծ հրաշքը հենց նամակներդ էին, որ բոլորը մեկ առ մեկ հայտնաբերել ես հայրիկիդ գրպանից: Մի պահ պատկերացրու. ամեն անգամ հայրիկդ մեկ առ մեկ բացել ու կարդացել է դրանք, հուզվել, հետո նորից խնամքով պահել ոչ թե դարակում, այլ ծոցագրպանում, ամեն օր իր հետ… Լավ է, որ այս տարի էլ նամակ ես գրել: Հայրիկի գրպանը մի քիչ էլ «կծանրանա»…

Մտածիր այդ անսահման սիրո մասին: