Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Արեգունին Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիսի տարածաշրջանի գյուղերից է։ Այն տեղացիների շրջանում ավելի հայտնի է Գյունե անունով։  Գյուղը գտնվում է Հայաստանի ջրային զարկերակը համարվող լճի՝ կապուտաչյա Սևանի ափին։ Արեգունին շրջապատված է Գեղամա լեռներով,  այդ պատճառով ունի հարուստ և շքեղ բուսականություն։  Տեղաբնիկների ապրուստ ստեղծելու հիմնական միջոցներն են՝ հողագործությունը, ձկնորսությունը և անասնապահությունը։

Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Ֆինանսական նեղ պայմանները չեն կարողացել պղծել գյուղացիների ամսահման բարի և մեծ սրտերը։  Ապրելով այս գյուղում, ամեն առավոտ կարող ես տեսնել Սևանա լիճը իր ողջ հմայքով։ Նկարների միջոցով փորձել եմ ներկայացնել Արեգունի գյուղը և տեղաբնիկների առօրյան։ Նկարներում կարող ենք տեսնել նաև գյուղի փոստատան շենքը՝ քանդված և խարխուլ։

Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Լուսանկարը` Ժորա Պետրոսյանի

Լուսանկարը՝ Արփինե Վերանյանի

Իմ գյուղը Գետահովիտն է (նախկինում այն կոչվել է Թալա), որը գտնվում է Տավուշի մարզում: Այն դրախտավայր է՝ շրջապատված սաղարթախիտ անտառներով ու լեռներով: Հպարտ եմ, որ ծնվել ու մեծացել եմ այստեղ: Եթե այստեղ չապրեի, գուցե գյուղի անունն անգամ լսած չլինեի, բայց այժմ ես ինձ երջանիկ եմ համարում, որ հենց այս գյուղի բնակիչ եմ:

Լուսանկարը՝ Մարիամ Այդինյանի

Իմ գյուղը գեղեցիկ է տարվա բոլոր եղանակներին. ամեն եղանակի նա յուրովի է գեղեցկանում: Սիրում եմ գյուղիս ամեն մի անկյունը, ամեն ծառ ու թուփ: Ամեն անկյունում կա ինչ-որ բան, որ ինձ իմ մանկությունն է հիշեցնում, և ես մտովի վերադառնում եմ մանկություն, երբ աշխարհը դրախտ էր թվում, իսկ մարդիկ՝ հեքիաթի հերոսներ: Սիրում ու անսահման հարգում եմ համագյուղացիներիս, որոնք ինձ համար օրինակ են եղել և կլինեն ամբողջ կյանքում: Ինձ համար չկա աշխարհում մեկ այլ վայր, որն այդքան հարազատ ու սիրելի լինի, որքան իմ գյուղը՝ Գետահովիտը:

Իմ գյուղն աշխարհի հրաշալիքներից ամենագեղեցիկն է ինձ համար:

Լուսանկարը՝ Տիգրան Մամյանի

Գարնանային արևոտ օր էր: Ես որոշեցի մի փոքր մարզումներիցս զատ վազել։ Ստացվեց այնպես, որ ճանապարհս անցնում էր գյուղամիջով։

Տաք եղանակը նպաստել էր նրան, որ գյուղի հոգսերից թեթևանալ ցանկացող գյուղի մեծահասակները հավաքվել էին իրենց համար հատկացված հավաքատեղիում, այսպես կոչվող կանգառում: Զրուցում էին տարբեր թեմաներից. քաղաքական հարցերից մինչև գյուղատնեսական խնդիրներ, լրատվական ծրագրերից մինչև համացանցային նորություններ և այլ հարցեր: Ոմանք էլ թղթախաղ էին խաղում, իսկ ամենատարեցները ոգևորությամբ հիշում էին հին ու լավ օրերը։

Այդ պահին շատ ուրախացա նրանց ակտիվությունից, բայց միևնույն պահին խոր ցավ ապրեցի` տեսնելով անբարենպաստ պայմանները, որտեղ հավաքվել էին նրանք։ Չնայած ես դուրս էի եկել վազելու մտադրությամբ, սակայն այդ ամենը ինձ այնքան հետաքրքրեց, որ որոշեցի մոտենալ նրանց և լսել նրանց զրույցը։

Մոտեցա, բարևեցի և լուռ նստեցի նրանց կողքին:

Այս անգամ հավաքատեղիում հյուր էին ընդունել: Ես առաջին անգամ էի տեսնում այդ տարեց մարդուն, բայց մի փոքր ժամանակ անց պարզեցի, որ հարևան գյուղից էր` Բարեկամավանից:

Լուսանկարը՝ Տիգրան Մամյանի

Ինչպես արդեն ասել էի, նրանց զրույցները բազմազան են: Այս անգամ խոսակցության թեման մեր գյուղի Կոթի անվան մասին էր: Թե ինչու են գյուղը կոչել Կոթի, պատմում էր մեր գյուղացի Բագրատը։

-Անվանումը ստացել ա դեռ հին ժամանակներից: Ասըմ են, թե մարդիկ ըստի կետնափոր տներըմ են ապրելիս ելել, հետո կրակն էլ տան կես տեղն են վառելիս ըլմ, որ տըքանան, բայց դե ծոխը դուս գալու տեղ չի ունեցել: Հետո տեհել են, որ փուչ ծառեր կա, ծառերի էդ կոթը դրել են տնակների ծխնելույզի տեղը, որ ծուխը լավ քաշե: Տենց էլ անվանում ա ստացել` Կոթի:

Հետո սկսեցին բանավիճել, չհամաձայնել, ամեն մեկն իր տարբերակն էր առաջ քաշում:

Մեր գյուղի «շուլուղչի» (կատակասեր) Սուրենն էլ էր հավաքատեղիում: Նրա հումորները անսպառ են, այս անգամ էլ պատմում էր մի պատմություն։

-Մեր էս Սիմոնը րիգունը լավ խմած գնըմ ա, որ հըվանոցի դուռը փագե, փագըմ ա, դու մի ասա, աղվեսն էլ մըջին ա ըլըմ, նկատըմ չի: Ետա տենց դուռ փագըմ ա, աղվեսը սաղ քշեր քեֆ ա անըմ: Ռավոդ արդեն օյաղ գնամ ա, որ հավերին դուս անե, աղվեսը կերած-խմած դուս ա թռչըմ: Ենա վազ ա տալի` հրացան բերե, որ սպանե, մի հատ կրակըմ ա, տալի հավերի ջրամանը տրքացնըմ: Երկրորդն էլ, որ կրակըմ ա, աղվեսի փորին տալիս ա, բլբուլնին սաղ օդն ա բրձրանըմ: Տենց հավերը սաղ վարի ա գնըմ:

Լուսանկարը՝ Տիգրան Մամյանի

Էն մեր հարևան գյուղացին էլ պատմությունը լսելով կատակով ասում էր.

-Մենք հավին մորթըմ ենք էն վախտ, երբ կամ հավն ա հիվանդ ըլըմ, կամ էլ մենք ենք հիվանդ ըլըմ։

Նստելով նրանց կողքին, լսելով նրանց ուրախ պատմությունները, բայց միաժամանակ տեսնելով անբարենպաստ պայմանները, որտեղ անց են կացնում իրեն ազատ ժամանակը,շատ տխրեցի: Հավաքատեղին լուրջ վերանորոգման կարիք ունի։ Ես շատ կցանկանայի, որ վերանորոգվեր, բարեկարգվեր, նոր ու գեղեցիկ նստարաններ դրվեին: Գյուղի մեծերը զբաղմունք չունեն, եթե գոնե մի փոքրիկ ու հարմարավետ սենյակ լիներ, ցուրտ օրերին էլ կարող էին իրար տեսնել, զրուցել, ժամանակ անցկացնել: Իսկ հիմա միայն հանդիպում են տաք եղանակին։

Ի՞նչ եք կարծում, արժանի չե՞ն սահմանում ապրող մարդիկ այդ չնչին թվացող օգնությանը։

Լուսանկարը՝ Դավիթ Չիլինգարյանի

Ահա նորից գարուն է: Ինչպես գիտենք, գարնան ավետաբեր թռչուններից են նաև ծիծեռնակները, որոնք իրենց բույնը հյուսում են մարդկանց տան վրա: Մեր տան վրա նույնպես ծիծեռնակները բույն են հյուսում: 

Ծիծեռնակները իմ ընկերներն են: Արդեն քանի տարի է, ինչ ծիծեռնակները իրենց բույնը հյուսում են այդտեղ: Նրանք ամեն գարուն պարտաճանաչ գալիս են մեզ հյուր: Դե, այս տարի մի քիչ ուշացան, բայց ես վստահ էի, որ նրանք կգան: Այսօր էլ արթնացա նրանց ձայնից: Վազեցի դուրս և տեսա նրանց: Նրանք այս կողմ այն կողմ էին թռչում: Իրենց բույնն էին վերանորոգում: Անցած տարի էլ եկան: Փոքրիկ ձագուկներ ունեցան: Ես ամեն օր հետևում էի նրանց: Հայր և մայր ծիծեռնակները դուրս էին գալիս բնից և ձագուկներին թողնում մենակ: Ձագուկները սպասում էին, և երբ հայրը կամ մայրը վերադառնում էին, նրանք սկսում էին «ծվծվալ»: Հետո ծնողը տալիս էր իր կտուցի ուտելիքը ինչ-որ մեկին և կրկին հեռանում սնունդ բերելու: Եվ այդպես ամեն օր… Հետո նրանք թռչել սովորեցին: Այլևս չէին տեղավորվում բնի մեջ: Եվ մի օր էլ ես արթնացա և տեսա, որ նրանք արդեն հեռացել են: Մի փոքր տխրեցի… Բայց հաստատ գիտեի… էլի կվերադառնան….

Եվ հիմա նրանք նորից վերադարձել են…