Ազատ տարածք խորագրի արխիվներ

naira mkhitaryan

Հարց

Ազատ ժամանակ էի գտել: Դե, անելու շատ բան ունեի, բայց անձրևոտ եղանակը մի տեսակ տրամադրությունս գցել էր, ու որոշեցի Վարդգես Պետրոսյանի գրքերից ընդգծված մտքերը  կարդալ: Կարդում էի բարձրաձայն ու կանգ առա հատկապես այս մեկի վրա.

«Մարդը կենդանիներից տարբերվում է ոչ թե մտածելու, այլ զգալու ընդունակությամբ: Չզգալ, այսինքն, չսիրել, չսպասել, չատել, չտխրել, չհուսահատվել, չափսոսել: Սարսափելի կլիներ: Ով գիտե, շատ կենդանիներ գուցեև մտածում են: Օրինակ, դելֆինները, բայց իսկապես զգալ միայն մարդն է ընդունակ»:

-Բայց, գուցե, կենդանինե՞րն էլ զգում են, օրինակ, հենց դելֆինները: Նրանք էլ են սիրում, տխրում, ուրախանում,- առանձնակի հանգստությամբ ասաց հայրս:

Չէի նկատել, որ սենյակ է մտել և լսում է:

-Պապ, բայց իրոք, օրինակ, դելֆինների ընկերասիրության մասին շատ պատմություններ եմ լսել, այսինքն…Պապ, լավ, դուրս է գալիս մարդիկ ու կենդանիները չե՞ն տարբերվում,- ծիծաղելով ասացի ես, բայց չսպասեցի պատասխանին: Վազեցի համակարգչի մոտ, որովհետեւ մտքովս անել էր հարցս ուղղել 17-ի ընթերցողներին:

Արդյո՞ք տարբերվում են մարդիկ ու կենդանիները, և ինչո՞վ: Իհարկե, կառուցվածքային տարբերություններից բացի:

Գուշակիր մեղեդին

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

«Գուշակիր մեղեդին» մրցույթ-միջոցառումը, կարող եմ ասել, որ փոխեց դպրոցական մթնոլորտն ու միջավայրը: Այն առանձնացավ երաժշտության և ինտելեկտուալի միախառնումով, իսկ առանձնապես ինձ համար՝ որպես դպրոցում իմ վարած երաժշտական մեծ նախագծով:

Մրցույթ-միջոցառումը հանդիսատեսին տվեց բացարձակ լավ երաժշտական ժամանցի տարբերակ, օգնեց հանգստանալուն զուգահեռ, շահագրգռված դիտել:

Մի քանի օր առաջ էր, երբ դպրոցում անցկացվեց «Գուշակիր մեղեդին»: Գաղափարը իմն էր և աշակերտական խորհրդինը:

Մի քանի շաբաթ առաջ էր, երբ համակարգչով ամբողջությամբ տեսա և վերջացրի «Գուշակիր մեղեդին» նախագծի բոլոր հաղորդումները: Տեսնելուց հետո որոշեցի, որ կարելի է այն անցկացնել դպրոցում և որոշ ժամանակով կտրվել դպրոցական լարված առօրյայից: Ամբողջ ծրագիրը մտածեցի, երբ պառկեցի քնելու: Եկա այն եզրահանգմանը, որ ազդանշան կոճակներին կփոխարինեն գունավոր դրոշակները, լազերային էկրաններին՝ ցուցատախտակները՝ իրենց պաստառներով, երաժշտական բաժիններով ու կատեգորիաներով, իսկ Ավետ Բարսեղյանին կփոխարինեմ ես: Հաջորդ օրը այս մասին տեղեկացրի աշակերտական խորհրդի անդամներին, և դպրոցի տնօրենից թույլտվություն ստանալով, անցանք գործի: Որոշեցինք, որ մրցույթին կարելի է հրավիրել ուսուցիչներին, և նրանք էլ կմրցեն միմյանց դեմ:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Տեղի ունեցավ չորս խաղ, յուրաքանչյուր խաղի ժամանակ ավելացավ թե՛ հանդիսատեսի, թե՛ երկրպագուների թիվը:

Բոլոր ուսուցիչները հոյակապ էին խաղում, մեկը մյուսից փայլում էր իր երաժշտական տաղանդով, և պարզվեց, որ ոչ միայն իրենց մասնագիտության մեջ են հմուտ, այլև երաժշտության բնագավառում:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Վստահ եմ, որ եթե ուսուցիչներն էլ կարողանային թղթակցել 17.am-ին, ապա նրանք էլ իմ մասին նյութ կգրեին, մի քանի թեմաներում պատմելով իմ մասին, իմ առաջարկած ծրագրի մասին, իմ՝ այդ ծրագիրը վարելու մասին և այլնի վերաբերյալ:

Ամեն խաղի ժամանակ հնչում էին 30 և ավելի երգեր, որոնք բացի մրցողներից, կռահում էր նաև հետաքրքրասեր հանդիսատեսը:

Մասնակցեցին 9 ուսուցիչներ ու ուսուցչուհիներ, որոնցից 3-ին հաջողվեց հաղթահարել բոլոր փուլերը և հաղթել սուպեր խաղը: Այնուհետև 4-րդ խաղում միմյանց դեմ մրցեցին սուպեր խաղը հաղթա» 3 մասնակիցները՝ Անահիտ Ավագյանը, Ալինա Հովհաննիսյանը և Գոհար Գևորգյանը: Այս «եթերաշրջանի» վերջին փուլում կրկին փայլեց Անահիտ Ավագյանը՝ բոլորին ցուցադրելով իր երաժշտական կարողությունները և ունակությունները: Բոլոր հաղթողներին դպրոցի տնօրինությունը շնորհեց նվերներ և պատվոգրեր, այդ թվում նաև ինձ, որպես հետաքրքիր և ժամանցային ծրագրերի առաջարկող և հիանալի կերպով անցկացնող ու վարող:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Ավետիսյանի

Մասնակիցների թվում էին՝ Աննա Գասպարյանը, Գարիկ Սիմոնյանը, Գոհար Գևորգյանը, Անահիտ Ավագյանը, Սամվել Սուքիասյանը, Հեղնար Սմբատյանը, Արաքս Հոխիկյանը, Ռաիսա Մինասյանը և Ալինա Հովհաննիսյանը: Ծրագրի հյուրերը իրենց երաժշտական գիտելիքները փոխանցեցին միմյանց և ներկա գտնվողներին: Նախագծի ցանկում էր ընդգրկված նաև դաշնակահար, մաեստրո Անի Հոխիկյանը, ում ներկայությամբ և օգնությամբ ավելի ջերմացավ միջավայրը, ավելի հետաքրքրացավ խաղը և հուշում երգերի ժամանակ հնչեցնելով 5 և ավելի երգերի 7-ից մինչև 3 նոտաները, ավելի աշխուժացավ խաղը:

Երգացանկում ընդգրկված էին տարբեր ժանրի, տարբեր ոճի, տարբեր լեզուների երգեր՝ «Երևան ջան»-ից դեպի «Անգլիալեզու», «Երաժշտական ծաղկեփունջ»-ից մինչև «Ռազմական», Սայաթ-Նովայից մինչև «Պարային», և այլն:

Եվ վերջում ուզում եմ ասել, որ եթե օրերից մի օր Ավետ Բարսեղյանին բախտ վիճակվի կարդալ այս հոդվածը, ապա թող նա էլ ինձ ընդգրկի իր ծրագրում:

arsine

Բակային համերգներ

-Աաա-րաա-մեեե, Աաա-րաա-մեեե… Դե իհարկե, եթե մեր բակից չես,ապա չես էլ հասկանա, թե ում մասին է խոսքը:

Արամեն եղբայրս է, 9 տարեկան է, սովորում է 3-րդ դասարանում: Նա կատարյալ «թաղային հեղինակություն» է և նրան անհնար է պատկերացնել առանց իր ընկերների: Ահա այս բացականչություններն ամեն օր կարելի է լսել մեր տան պատուհանի տակից՝ ուղիղ ժամը 3-ին: Սա այն ժամն է, երբ ես գալիս եմ տուն դպրոցից: Եվ ինչպես իրեն կզգա մի աշակերտ, երբ հոգնած ու սովամահ վիճակում, հազիվ հասել է տուն ու բաց պատուհաններից լսում է ընկերական «երգչախմբային» բղավոցներ:

-Աաա-րաա-մեեե, Աաա-րաա- մեեե… -Էրեխեք, Արամեն տանը չի, հենց գա՝ կիջնի:

Սրանք իմ ամենօրյա խոսքերն են, որոնցից հետո անշուշտ վաստակում եմ դժգոհ դեմքերով «լավ» -երը: Ու քանի դեռ Արամեն տուն չի եկել, ես դառնում եմ նրա պաշտոնական ներկայացուցիչը պատուհանի մոտ՝ մի քանի ժամով: Եթե ես կարծում եմ, որ վերջ, էլ չեն կանչի, ապա չարաչար սխալվում եմ. այս բակային համերգները կրկնվում են պարբերաբար: Բղավոցները նույնն են, իսկ արդեն մարդիկ այս անգամ՝ տարբեր թաղամասերից ու լրիվ ուրիշ բակերից: Երբեմն լինում է նաև այնպես, որ ես ստիպված եմ լինում խաբել երեխաներին, դե, որովհետև Արամեն դաս է սովորում, իսկ եթե լսի, որ իրեն կանչում են խաղի՝ «կթռչի» տնից:

Դաս սովորելու պրոցեսը սկսվում է ժամը 6-ին, երբ նա վերադառնում է տուն պարապմունքից: Իսկ այս ժամին բնականաբար կյանքը եռում է բակում, ու քանի դեռ «Աա-րա-մե» չեն կանչել, ես վազում եմ պատուհանի մոտ՝ րոպե առաջ հայտնելու Արամեի զբաղվածության մասին: Նայում եմ պատուհանից դուրս. սկսվեց: -Արսինե, Արամեն կիջնի՞ դուրս: -Էրեխեք ջան, տնայինն ա գրում, վերջացնի՝ նոր կգա,- ասում եմ ես՝ հանկարծ կողքի պատուհանից տեսնելով Արամեի դուրս հանած գլուխը: – Տղե՜րք, հեսա գալիս եմ, սպասեք, հանկարծ չսկսեք ֆուտբոլը, գալիս եմ: Դասերս էլ արդեն պրծել եմ, Արսինե:

Տղաները, հասկանալով, որ խաբում էի, սկսեցին ծիծաղել, իսկ ես ամոթից հետ քաշվեցի, փակեցի վարագույրն ու մտքում իհարկե սպառնալով՝ «Դե, Արամե, սպասիր»:

margarita voskanyan lori

Մի պահ

Մի շաբաթ առաջ ասացին, որ դասարանի մի քանի աշակերտներով զինղեկի հետ գնալու ենք կրակելու:

Գնում ենք Վանաձորի «ԴՈՒՑ»-ը: Դե, հուզված եմ՝ կրակելու ենք: Մեզ զորամաս տանող մեքենան արդեն եկել է, հիմա էնքան չեմ ուզում գնալ, որ մտածում եմ. «Երանի մեքենայից ինչ-որ մաս փչանա, ու գնալներս խափանվի»: Արդեն գնում ենք, թվում է, թե մի քիչ հանգստացել եմ, բայց չէ… Հասանք: Իրականում իմ երազանքներին թիվ ու հաշիվ կա, բայց զորամասում գտնվող աշակերտներին՝ չէ: Ա՜հ, պիտի սպասենք: Սպասում ենք, սպասում ենք, շատ ենք սպասում: Տարբեր ճամբարներից ծանոթ մի քանի ընկերներիս եմ հանդիպում: Ու էդպես անհույս սպասում ենք: Ըհը՛, մեր հերթն է, է՛հ, հիմա էլ փամփուշտներն են վերջացել: Ու էլի սպասում ենք: Իրականում ցուրտ է՝ ուժեղ քամի, մռայլ երկինք, չեղած տրամադրությունն էլ ավելի է փչանում: Քեզ համար մրսելով սպասում ես ու, հանկարծ, արդեն կրակած երեխեք են գալիս ու իրանց դեմքերից տաղտկություն է ծորում, մտածում եմ՝ էսքան սպասում ենք, որ իրանց նման դժգո՞հ գնանք:

Ու վերջապես ասում են՝ եկեք, ձեր հերթն է: Շատ արագ հերթ եմ կանգնում, ու զորամասի ծառայողներից մեկը ինչ-որ կանոններ է բացատրում, բայց հուզմունքից ոչինչ չեմ լսում: Վերցնում եմ պահեստատուփը ու վազում ուղիղ իմ դիմաց գտնվող խրամատը, ինձ թվում է՝ հիմա հուզմունքից սիրտս կպայթի: Յուրաքանչյուր խրամատում մի զինվոր կա, որ պիտի օգնի կրակողին: Էնքան շփոթված եմ, որ ուզում եմ պահեստատուփը թողնել զինվորի ձեռքին ու հեռանալ: Բայց… Առաջին իսկ բառը զինվորի հետ փոխանակելուց հետո ինձ էնքան հանգիստ ու հարմարավետ եմ զգում, որ թվում է՝ տանն եմ, տաք թեյը կողքիս դրած:

Բարևում է, հարցնում՝ ինչպե՞ս եմ, արդյո՞ք վախենում եմ: Քաջալերում է: Ու հա՛, ես կրակում եմ ու շատ հանգիստ: Կարծես մեկ րոպե առաջվա հուզվողը ես չէի: Ու բոլոր վեց փամփուշտներն էլ կրակելուց հետո ինքն ինձ ասում է.

-Ապրե՛ս, շատ լավ էր:

Ու ես էլ ուզում եմ իրեն հարցնել, արդյո՞ք ինքը մեր մոլորակից է: Թվում է, թե իրեն ճանաչում եմ արդեն միլիարդավոր տարիներ: Ժամանակս սպառվում է, ստիպված եմ վերցնել պահեստատուփը ու նորից դուրս գալ, գնալ ու էլ երբեք նրան չտեսնել: Գոնե անունը իմանայի: Թիկունքից շտապեցնում են, դուրս եմ գալիս: Միանում եմ նույն «հերոսությունը» կատարած ընկերներիս: Ու լսելով իրենց՝ հասկանում եմ, որ չէ, իմ զինվորը հաստատ տիեզերքից էր: Հույզերս, էմոցիաներս ու զինվորիս մի անգամ էլ հանդիպելու ցանկությունն էնքան շատ է, որ ուղղակի ասում եմ՝ եկեք չգնանք էստեղից:

Հպարտանում եմ, որովհետև բոլորի ականջները քիչ թե շատ խլացել էին կրակոցի ձայնից, իմը՝ ոչ. իմ զինվորը ամենաճիշտն ու ամենալավն էր բացատրել ինձ կանոնները:

Հիմա գնում ենք տուն: Անձրևի խոշոր կաթիլները ընկնում են մեքենայի ապակիների վրա: Ընդամենը մի պահ էր: Հիմա նոր եմ սկսում մտաբերել, թե ինչպես էր ընդմիջման ժամանակ զինվորների խմբի մեջ բոլորից տարբերվում իմ զինվորը: Աննկարագրելի համեստություն ու անկեղծություն:

Մի օր գուցե էլի կհանդիպենք իրար, ու դու կասես քո անունը, կամ էլ գուցե մի օր կկարդաս սա, դու անպայման կհասկանաս, որ սա քո մասին է, որովհետև դու նման չես մյուսներին՝ տարբերվող ես:

Մի պահ, որ մի ամբողջ կյանք արժեր: Միշտ կհիշեմ քեզ, քո վերաբերմունքը ու կողքիդ դրված մի տուփ քաղցրավենիքը:

Աստված պահապան բոլոր զինվորներին:

Ղրիմյան օրագիր

Լինում է, չէ՞, որ սպասում ես մի հրաշքի, երազի: Անընդհատ մտածում ես դրա մասին, Ամանորին էլ պահածդ երազանքների շարքում իրեն տեղավորում ես: Սպասում ես, որ կիրականանա, որ երազանք չի մնա: Ու մեկ էլ հեռախոսի զանգով լսում ես պահածդ երազանքի իրագործման լուրը: Ուրախությո՞ւն, զարմա՞նք, երջանկությո՞ւն.. Ինչպե՞ս անվանես:

Աբովյան… Ի՞ նչ եմ լսում, երբ Աբովյանիս անունն են տալիս: Ոչ, դա սոսկ ծննդավայր չէ ինձ համար, ոչ էլ Հայաստանի փոքրիկ մասնիկ է, այլ Աբովյան ասելով այնտեղի բնակիչներին եմ պատկերացնում:

Չե՞ ս եղել իմ քաղաքում. ասե՞մ՝ ինչ ես կորցրել. հոգատար մարդկանց հետ ծանոթանալու հնարավորությունն ես բաց թողել, կորցրել ես մարդկանց ամեն ինչ ասող ժպիտներ, չես տեսել դպրոցականների փայլող աչքեր: Այո, դպրոցականների փայլող աչքեր: Ասում էի, չէ՞` երազանքս…

Զանգեցին, ասացին, որ մեր քաղաքի՝ կրթության, սպորտի ու մշակութային ոլորտներում լավագույն արդյունքներ արձանագրած շուրջ 40 աշակերտների մեջ ես էլ եմ մտնում, և լավագույնների հետ ուղևորվելու եմ Ղրիմի Ինքնավար Հանրապետություն։ Երբեք հեռախոսի կարևորությունը չէի հասկացել, որքան այդ օրը, երբեք տասը րոպեն մեկ րոպե չէր թվացել ինձ:

Ասում էի՝ երազանք, չէ՞, իրականացավ: Մինև գնալու օրը ոչ մի կերպ չէի հավատում, որ գնալու եմ, որ Աբովյանի լավագույն աշակերտներին նման հնարավորություն է տրվում, որ իմ քաղաքն եմ ներկայացնելու: Չէի հավատում, մինչև չեկավ սպասված օրը: Մեկնեցինք… Ուրախ աշակերտներ, հոգատար կազմակերպիչներ, հմուտ երաժշտագետներ, խելացի շախմատիստներ: Ամեն պահը կմնա հիշողությանս մեջ` թե Ղրիմը, թե այնտեղ տեղի ունեցած միջոցառումները:

Եղավ այն, ինչ ես երբեք չէի սպասի: Երազանքս, մանկուց սպասել եմ այն օրվան, երբ կտեսնեմ իմ սիրելի նկարչի` Այվազովսկու տուն-թանգարանը: Եվ ահա մենք եղանք ամեն հայի երազած վայրում, այցելեցինք Այվազովսկու տուն- թանգարան: Լինել մի վայրում, որտեղ մի ժամանակ ապրել և ստեղծագործել է Այվազովսկին, իրոք մեծ պատիվ է ամեն հայի համար: Թանգարանի ներկայացուցչի խոսքերում լսել Հայաստան անունը, լսել հայ բառը ու հպարտանալ:

Մեր օրերն այնքան հետաքրքիր էին անցնում: Ամենատպավորիչը մեզ համար 1945թ․ Հայրենական պատերազմում տարած հաղթանակի 72-րդ տարեդարձի առթիվ կազմակերպվող տոնական միջոցառումներին մասնակցելն էր: Մենք այցելեցինք տեսարժան վայրեր, մշակութային օջախներ, ներկա եղանք քաղաքում անցկացված տոնական շքերթներին, մրցույթներին, երաժշտական ու մշակութային միջոցառումներին, հնարավորություն ունեցանք շրջայցեր կատարել հայտնի թանգարաններում, զբոսավայրերում:

18268386_781922518652266_721722321145468584_nՀագեցած օրեր, հետաքրքիր պահեր, տեսարժան վայրեր: Ահա, թե ինչ հրաշալի էր անցնում Ղրիմում:

Շնորհակալ ենք Աբովյան քաղաքի քաղաքապետին և քաղաքապետարանի աշխատակիցներին մեզ` աշակերտներիս նման հնարավորություն ընձեռելու և հոգատար վերաբերմունքի համար: Տպավորությունները այնքան շատ են, որ ես ինչ եկել եմ, պատմում եմ իմ Ղրիմյան օրագրի մասին:

Լուսանկարները` Աբովյան – իմ քաղաքը ֆեյսբուքյան էջի

Hripsime Vardanyan

Անանուն պատասխաններ այն հարցին, թե ինչ է երջանկությունը

-Շրջապատված լինել լավ մարդկանցով:

-Եթե ունես համերաշխ ընտանիք՝ սիրող ամուսին և երեխաներ, դու երջանիկ ես:

-Երեխայիդ նպատակին հասցնելը:

-Մարդը միշտ երջանիկ լինել չի կարող: Նա ապրում է միայն երջանիկ պահեր: Եվ ինչքան այդ պահերը շատ են լինում մարդու կյանքում, հետագայում ավելի շատ հիշելու բան է ունենում:

-Երջանկություն է երեխայի ծնունդը, երբ առաջին անգամ գրկում ես նրան:

Այսպես կարելի է անվերջ թվել այն պատճառները, որոնք թեկուզ մի քանի վայրկյանով դարձնում են մեզ երջանիկ, իսկապես երջանիկ:

Չեմ կարող երջանկության սահմանումը տալ, սակայն գիտեմ, որ եթե ցանկանանք՝ կարող ենք երջանկանալ և երջանկացնել ամեն պահի: Իսկ իմ երջանկության գարնանային սահմանումները կլինեն սրանք.

-Երջանկություն է, երբ ընտրել ես ապագա մասնագիտությունդ և գիտես բոլոր անելիքներդ:

-Երջանկություն է, երբ նայում ես օրացույցին և հասկանում, որ ամռանը մնաց երկու օր:

-Գարնան այս ամսին երջանկություն կարող է պարգևել նաև մի բան՝ ծառի տերևների արանքից քեզ նայող ու ժպտացող ցոգոլը:

Եվրոպայի օրը Երևանում

Մայիսի 27-ին Երևանը տոնում էր Եվրոպայի օրը: Եվրոպայի օրվան նվիրված միջոցառումների շրջանակում Երևանի Հյուսիսայն պողոտայում անցկացվում էր տեղեկատվական ցուցահանդես, որին մասնակցում էին ԵՄ ֆինանսավորմամբ իրականացվող ավելի քան 50 ծրագիր:

Եվրամիության աջակցությամբ իրականացվող ծրագրերի կողքին իր տեղն էր գտել նաև մեր՝ «Մանանա» կենտրոնի տաղավարը, քանի որ մենք էլ իրագործում ենք «Երիտասարդների արտահայտման ազատության խթանումը քաղաքացիական լրագրության միջոցով» ծրագիրը՝ Եվրոպական միության ֆինանսական աջակցությամբ: Ծրագրի նպատակը՝ Հայաստանում երիտասարդական քաղաքացիական լրագրության զարգացումն է, և լրագրության, լուսանկարչության, կինոնկարահանման գործնական դասընթացներ, սեմինարներ և մեդիա ճամբարներ են կազմակերպվել բոլոր մարզերի 14-ից 24 տարեկան պատանիների ու երիտասարդների համար:

Ու քանի որ մենք պատանի թղթակիցներ ենք, ուրեմն հանդես եկանք իբրև թղթակիցներ. փորձեցինք այդ օրը շրջել տաղավարներում, հարցազրույցներ անել, լուսանկարել և տեսանկարահանել Եվրոպայի օրը: Բոլոր ծրագրերին չենք անդրադառնա, քանի որ մեր գործընկերները Գյումրիում, Վանաձորում, Գորիսում, Կապանում և Եղեգնաձորում արդեն գրել են շատ ծրագրերի մասին:

***

«Դասարան» կրթական ծրագիր

Դասարան կրթական ծրագրի հիմնադիր նախագահ Սուրեն Ալոյան:

-Դասարան կրթական ծրագիրը դա դպրոցների էլեկտրոնային կառավարման համակարգ է, որը կրճատում է Երևան և հանրապետության տասը մարզեր հեռավորությունը աշակերտների միջև և բոլորին տալիս հավասար կրթվելու հնարավորություն:
Dasaran.am-ի հիմնական ծրագրերից է նաև կոտրել սովետական կարծրատիպը գիտելիք ձեռք բերելու վերաբերյալ: Մենք իրականացնում ենք կրթության խաղայնացում, այսինքն, խաղերի միջոցով կրթելու տարբերակ, այդ իսկ պատճառով հենց հիմա այստեղ իրականացնում ենք խաղ, որով ցանկանում ենք հասարակությանը ցույց տալ, որ խաղերի միջոցով կրթություն ստանալը ավելի հետաքրքիր է:

Իսկ մեր գլխավոր ծրագրերից մեկը՝ էլեկտրոնային մատյանը, թույլ է տալիս ծնողներին ամենօրյա ռեժիմով տեսնել իրենց երեխայի դպրոցական առաջադիմությունը:

***

Erasmus+

IMG_3887-62Հայաստանում « Erasmus+» ծրագրի ազգային գրասենյակ, ծրագրի պատասխանատու Անի Թորոսյան:

-«Erasmus+» ծրագիրը եվրամիության նոր ծրագիր է: Կրթության վերապատրաստման, սպորտի և երիտասարդության հարցերով է զբաղվում: Մեր գրասենյակի մանդատը ներառում է միայն ծրագրի բարձրագույն կրթության ուղղությունը: Երեք գործողությունների շրջանակներում մի շարք հնարավորություններ է ընձեռում՝ կրթաթոշակների տրամադրում անհատներին և ուսանողներին փոխանակվելու հնարավորություն երեքից տասներկու ամսով և անհատներին, ովքեր արդեն իսկ ունեն բակալավրի դիպլոմ, կրթաթոշակի տրամադրում, որպեսզի ստանան մագիստրոսական կրթություն: erazmusplusՀամագործակցությունը ծրագրային երկրների և գործընկեր երկրների միջև է: Հայաստանը հանդիսանում է գործընկեր երկիր: Կա երեսուներեք ծրագրային երկիր: Դրանք եվրամիության անդամ քսանութ երկրներն են, ինչպես նաև Իսլանդիան, Լիխտեյնշտեյնը, Նորվեգիան, Մակեդոնիան և Թուրքիան:
Հայ ուսանողն ունի հնարավորություն սովորելու վերոնշյալ երեսուներեք երկրների բուհերում, եթե իր համալսարանն ունի փոխանակման ծրագիր, եթե ոչ, ապա կարող է մասնակցել մագիստրոսական կրթություն ստանալու ծրագրերին:
Մեր դերը իրազեկելն է հայ երիտասարդներին, իրազեկել նրանց այս հնարավորության մասին, իսկ եթե ուսանողը ընտրվում է, մենք կատարում ենք մոնիթորինգ:IMG_3890-65

***

Հայաստանում Ֆրանսիական Համալսարան (UFAR)

IMG_3930-105Հայաստանում Ֆրանսիկան համալսարանի ռեկտոր պրն. Ժան-Մարկ Լավեստ:

IMG_3933-108-Արդեն տասնհինգ տարի է, ինչ հիմնադրվել է Ֆրանսիական համալսարանը: Համալսարանը այժմ ունի չորս ֆակուլտետ՝ կառավարում, մարկետինգ, ֆինանսներ և իրավաբանություն, իսկ եկող տարի ֆակուլտետներին է ավելանում նաև ինֆորմատիկայի և կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետը: Այսօր ներկայացնում ենք այն, ինչ կարևոր է համալսարանի պարագայում: Այսինքն՝ ինչ դիպլոմավորում են ստանում և հետագայում ինչ աշխատանք կունենան մեր շրջանավարտները: Կարևոր չէ միայն դիպլոմ ունենալը, հարկավոր է իմանալ, թե հետագայում որտեղ կարող ես աշխատել: Այսօր ներկայացնում ենք, թե մեր շրջանավարտները այսօր ի՞նչ աշխատանք են իրականացնում և որտե՞ղ են աշխատում, ի՞նչ պաշտոններ են զբաղեցնում, ինչքա՞ն աշխատավարձ են ստանում:
Ֆրանսիական Համալսարանը սիրով սպասում է իր բոլոր դիմորդներին:

***

«Ուրբան» հիմնադրամ

-Ես Արմինե Թուխիկյանն եմ, ներկայացնում եմ «Ուրբան» կայուն զարգացման հիմնադրամը։

-Ի՞նչ ծրագրերով է հանդես գալիս «Ուրբան» հիմնադրամը։

-Եվրոպայի օրը մենք ներկայացնում ենք մեր մի քանի ծրագրերը, որոնք բոլորն էլ առնչվում են կենցաղային աղբի տարանջատմանը, վերամշակմանն ու վերաօգտագործմանը։ Մենք 3 ծրագիր ենք ներկայացրել, որոնք իրականացվում և իրականացվելու են հանրապետության տարբեր մասերում, մեկը՝ Իջևանում, մեկը՝ Գորիսում, մյուսը՝ Կապանում։ Մենք ձգտում ենք այնպես անել, որ թափոններն իրարից տարանջատվեն և վերաօգտագործվեն։

Ծրագրերից մեկը վերաբերվում է շինարարական ոլորտին․պլաստիկ թափոններն օգտագործում ենք ցեմենտի փոխարեն։ Այսինքն, մենք արտադրելու ենք սալիկներ, որոնք նախատեսված են հանրային տարածքների բարեկարգման համար։ Սկզբնական շրջանում մենք համագործակցելու ենք մի շարք քաղաքների հետ, այսինքն՝ այն քաղաքները, որոնք մեզ պլաստիկ թափոն կտրամադրեն, մենք նրանց անվճար կտրամադրենք այսպիսի սալիկներ, որոնք կարելի է ներկել և տարբեր ձևեր տալ, սա ուղղակի նմուշ է։

-Իսկ ինչպե՞ս համայնքապետարանները կարող են ստանալ այսպիսի սալիկներ։

-Առաջին հերթին այդ համայնքի բնակչության հետ պետք է շատ մանրակրկիտ աշխատանք տարվի, որպեսզի գիտակցեն, որ աղբը պետք է տարանջատել․պլաստիկը պետք չի խառնել կենցաղային աղբի հետ։ Նույնիսկ ավելի վատ դեպքեր էլ են լինում, որ մարդիկ այրում են պլաստիկը վառարաններում, կամ այրում են, որպեսզի հաց թխեն և այլն, որն ընդհանրապես չի կարելի, որովհետև դա շատ-շատ մեծ թույն է արտադրում։ Կարճ ասած, մարդկանց որոշակի բնապահպանական գիտելիքներ է պետք հաղորդել։ Դրանից հետո պիտի մեխանիզմներ ստեղծվեն, որպեսզի տարանջատվի աղբը։ Օրինակ, ես Երևանում եմ ապրում, գիտակցում եմ, բայց ես պլաստիկը թափում եմ ընդհանուր աղբի հետ, որովհետև չկա հնարավորություն տարանջատելու։

Հանդիպում ենք համայնքապետարանի աշխատակիցներին, զրուցում, եթե թիմը պատրաստ է որոշակի քայլեր ձեռնարկել, մենք պատրաստ ենք համագործակցել։

-Իսկ այսպիսի սալիկներ արդեն արտադրվո՞ւմ են։

-Այս սալիկները դեռ նմուշի կարգավիճակում են, բայց շուտով սպասվում է մասսայական արտադրություն։ Արտադրվելու են Կապանում, այժմ այնտեղ արտադրամաս է հիմնվում։

-Իսկ ի՞նչ արժե այսպիսի սալիկը։

-Բավականին էժան արժե՝ շուկայական գնից մոտավորապես 40%-ով էժան, որովհետև սրա 25%-ը աղբ է, այն աղբը, որը մենք թափում ենք։ Բայց սկզբնական շրջանում մենք պատրաստ ենք այսպիսի սալիկներ տրամադրել բոլոր այն համայնքներին, որոնք մեզ կմատակարարեն պլաստիկ աղբ, բայց հետո հնարավոր է նաև վաճառք լինի, որպեսզի բնապահպանական այս միտքը տարածվի։

-Սկզբնական շրջանում ո՞ր համայնքների հետ եք աշխատելու։

-Մենք արդեն իսկ աշխատում ենք Սյունիքի և Վայոց Ձորի մարզերի շուրջ 16 համայնքների հետ, պլանավորում ենք աշխատել ևս 10 համայնքի հետ։

***

Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտ

-Ես Արմինե Այվազյանն եմ: Ներկայացնում եմ Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտը, մասնավորապես Understanding Europe արագ դասնընթացները: Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտը կրթական ծրագիր է, որը գործում է 40-ից ավելի երկրներում ու հիմնականում հնարավորություն է՝ երեխաների և երիտասարդների համար արտահայտելու իրենց մտքերը, քննարկումներ կազմակերպել տարբեր թեմաներով: Մեր կողմից տարեկան մոտավորապես 600 իրադարձություն է կազմակերպվում: Այս պահին մենք ներկայացնում ենք Understanding Europe արագ դասընթացները, որոնք նախնական պատրաստական ծրագիր են հայ երիտասարդների համար, որպեսզի նրանք հետագայում մասնակցեն տարատեսակ քննարկումների ու ֆորումների:

-Երբվանի՞ց է ձեր ծրագիրը գործում Հայաստանում:

-Ծրագիրը Հայաստանում գործում է 2012 թվականից:

-Ի՞նչ գործեր եք հասցրել անել այս ընթացքում:

-Իրականում այդ շղթան բավականին երկար է: Առանձին չեմ կարող ներկայացնել, բայց թերևս ամենակարևորներից մեկը միջազգային ֆորումն է՝ IEFA-ն , որը տարին մեկ անգամ անցկացվում է Հայաստանում: Աշխարհի տարբեր երկրներից մասնակիցներ են գալիս, որը նախ նպաստում է Հայաստանը դարձնել ճանաչելի և երիտասարդներին օգնում է ինքնահաստատվել:
-Իսկ ի՞նչ է կատարվում Ֆորումի ժամանակ, ինչե՞ր եք քննարկում:
-Ֆորումը իրենից ներկայացնում է պառլամենտի իմիտացիա: Յուրաքանչյուր անձ, որը իրեն հարազատ է գտնում որոշակի ոլորտ, դա կլինի՝ տուրիզմ, մարդու իրավունքներ, միջազգային հարաբերություններ և այսպես շարունակ, կարող է հանդես գալ որպես դելեգատ և քննարկում ծավալել ինչ-որ մի խնդրի մասին, որը տվյալ պահին «թեժ» է: Բնականաբար այնտեղ կա կարծիքների բախում ,քննարկումներ, և երիտասարդները բավականին շատ գիտելիքներ են ստանում այդ ամենից:

***

«Քաղաքացի դիտորդ»

-Ես Արման Ղարիբյանն եմ՝ «Քաղաքացի դիտորդ» կազմակերպության հանրային կապեր թիմի անդամ:

-Ի՞նչ ծրագրեր եք իրականացնում:

-Մենք իրականացնում ենք դիտորդական առաքելություն՝ բոլոր ընտրությունների ժամանակ: Այս տարի խորհրդարանական ընտրություններին 3200-ից ավելի դիտորդներ իրականացրել են դիտորդական առաքելություն 1600 ընտրատեղամասերում, որը կազմում է Հայաստանի ընտրողների 90%-ը: Ունեցել ենք նաև Սփյուռքից դիտորդներ, ինչպիսիք են՝ Սերժ Թանկյանը, Արփինե Խանջյանը և այլք:

Երևանի ավագանու ընտրություններին նույնպես իրականացրել ենք դիտորդական առաքելություն: Նշեմ, որ մեր իրավաբանների թիմը նաև բողոքներ է ներկայացնում դատարանին: Օրինակ 2015թ. Ընտրությունները դիտարկելուց հետո 56 անձ դատապարտվեց ընտրախախտումների պատճառով, որը Հայաստանի համար մեծ թիվ էր կազմում: Այս տարվա ընտրություններից հետո նույնպես բողոքներ ներկայացնելու ենք:

-Ի՞նչ ծրագրեր ունեք առաջիկայում:

-Ասեմ, որ մեր պլանները միշտ նույնն են՝ դիտարկել ընտրությունները: Աշնանը կլինեն ՏԻՄ ընտրություններ, որի ժամանակ նույնպես կիրականացնենք մեր առաքելությունը:

Բացի տեղեկատվական հանդիպումներից մինչ ուշ երեկո Հյուսիսային պողոտայում տիրում էր ուրախ մթնոլորտ, հանդես էին գալիս տարբեր երաժշտական խմբեր, անց էին կացվում վիկտորինաներ, խաղեր, մրցույթներ, փոքրիկները նկարում էին:

***

«Ճանաչել, պաշտպանել, իրագործել»

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

-Ես այս ծրագրի կոորդինատրն եմ ՝ Նունե Գրիգորյանը: ԵՄ-ի ֆինանսավորման ծրագիր է, իրականացնում են Լիբանանի և Հայաստանի «Կարիտաս» կազմակերպությունները համատեղ: Ծրագրի թիրախ խումբը համարվում են սիրիահայերը: Սա սոցիալական աջակցության ծրագիր չէ, այլ ավելի շատ իրավական և շահերի պաշտպանության ծրագիր է: Սիրիահայերի համար մենք ունենք տարբեր տեսակի մասնագիտական դասընթացներ: Օրինակ, վարսահարդարում, դիմահարդարում, մատնահարդարում և այլն: Ունենք նաև բիզնես դասընթացներ: Եթե սիրիահայերը ուզում են ստեղծել բիզնես, նախ պետք է մասնակցեն մեր թրեյնինգներին, այնուհետև բիզնես պլան կմշակվի, և այն կֆինանսավորվի: Իսկ Լիբանանում ավելի շատ իրավական հարցերով ենք զբաղվում, քանի որ Լիբանանում կա այդ խնդիրը:

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

-Իսկ ի՞նչ հետագա պլաններ ունեք:
-
Ծրագրի պաշտոնական բացումը տեղի է ունեցել Լիբանանում, Բեյրութում՝ մայիսի 4-ին: Ծրագրի բացումը Հայաստանում տեղի կունենա հունիսի 30-ին: Սա երեք տարվա ծրագիր է, սկսվել է 2017 հունվարի 1-ին, ավարտվելու է 2019 թվականի դեկտեմբերի 31-ին : Եվ քանի որ ծրագրի պաշտոնական բացումը ըստ էության Հայստանում դեռ չի եղել, մենք սկսել ենք մեր քայլերը թրեյնինգներ անելով, բայց իրավական և շահերի պաշտպանության հետ կապված աշխատանքները դեռևս ընթացքի մեջ են, ապա կարելի է ասել, հիմա հետագա պլանների մասին ենք խոսում:

***

«Աջակցություն Եվրամիության մասին դասավանդմանը Հայաստանի դպրոցներում և բուհերում»

-Իմ անունն է՝ Արտաշես Թորոսյան: Ես Երևանի 198 ավագ դպրոցի տնօրենն եմ: Ծրագիրը, որը մենք ներկայացնում ենք, նախաձեռնված է Կրթության և գիտության նախարության և ԵՄ-ի կողմից: Նպատակն է՝ ավագ դպրոցների աշակերտներին ծանոթացնել Եվրոպական միության պատմությանը, կառուցվածքին, ավանդույթներին, արժեքային համակարգին և բոլոր այն հնարավորություններին, որոնք աշակերտները կունենան, եթե այցելեն Եվրոպա. սովորել այնտեղ կամ աշխատել, օգտվել ԵՄ-ի տված հնարավորություններից: Դասընթացը տևում է մեկ տարի, մասնակցում են 11-12-րդ դասարանների աշակերտները: Դասընթացը, իհարկե, շարունակվում է նաև բուհ-ում. այն ունի նաև բուհական բաղադրիչ: Աշակերտները մասնակցում են տարբեր միջոցառումների, ստեղծում են տարբեր ներկայացումներ, հիմնականում ներկայացվում է ուսումնական նախագծում և, հետևաբար, աշխատանքներն էլ որոշակի արդյունք են ունենում՝ որևէ պաստառի տեսքով և էլեկտրոնային տարբերակով: Ծրագրի արդյունքում այս տարվա վերջում, ԵՄ-ի դեսպանատների հետ համատեղ որոշում կայացվեց, որ ծրագրին մասնակցող դպրոցներից յուրաքանչյուրը կկցվի որևէ երկրի դեսպանատանը, և այդ դեսպանատունը կօժանդակի դպրոցին՝ կապեր հաստատել իր երկրի դպրոցների հետ, կիրականացնեն աշակերտների և մանկավարժների փոխանակում, ճանաչողական, մասնագիտական կողմնորոշման և զարգացմանն ուղղված համատեղ ծրագրեր:

***

«Վերականգնվող էներգիայի և էներգիայի արդյունավետ օգտագործման հնարավորությունը Վայք և Սպիտակ քաղաքներում»

-Habitat for Humanity Armenia հիմնադրամի գործադիր տնօրեն Լուիզա Վարդանյանն եմ: Հիմնադրամն այսօր ներկայանում է «Վերականգնվող էներգիայի և էներգիայի արդյունավետ օգտագործման հնարավորությունը Վայք և Սպիտակ քաղաքներում» ծրագրով: Ծրագիրը 4 տարվա է, նախատեսված է երկու քաղաքների 45 բազմաբնակարան շենքերում կատարել էներգաարդյունավետության միջոցառումներ, ինչպես նաև 2 հասարակական շենքերում, Վայքում՝ մանկապարտեզ, Սպիտակում՝ Մշակույթի տունը։

-Իսկ ծրագրի շրջանակներում ի՞նչ քայլեր եք իրականացնում։

- 4 շենքում կատարվելու է լրիվ ջերմամեկուսացում՝ արտաքին պատերի, դռների լուսամուտների փոխում, տանիքի վերանորոգում, իսկ 41 շենքում՝ մասնակի։ Մենք նաև պլանավորում ենք արևային ֆոտովոլտային համակարգեր տեղադրել մի շարք շենքերում: Ֆինանսավորման 80%-ը կատարում է ԵՄ-ն, իսկ 20%-ը՝ համայնքապետարանը։

***

Իսկապես եվրոպական օր Հյուսիսային պողոտայում:

Հարցազրույցները վարեցին՝
Արման Արշակ-Շահբազյանը, Սարգիս Մելքոնյանը, Վահե Ստեփանյանը, Հովիկ Վանյանը, Կարինե Նահապետյանը
Վիդեոն՝ Նարեկ Բաբայանի

hovik vanyan dsex

Համամարդկային լեզուն

Երեկ ինձ համար մեծ պատիվ էր հանդիպել Ավրորա 2017թ. մրցանակաբաշխության հավակնորդների հետ: Այնպիսի մարդասեր մարդկանց, ինչպիսիք են՝ Թոմ Քաթինան, Ֆարթուն Ադանը և Իլվադ Էլմանը, Ջամիլա Աֆղանին, Մուհամեդ Դարվիշը և Դենիս Մուկվեգեն:

Անգլերեն լավ չէի հասկանում, բայց նրանց ասած ամեն մի բառից ամբողջ մարմինս փշաքաղվում էր: Դա երևի նրանից էր, որ թեև բառերը չէի հասկանում, բայց հասկանում էի ընդհանուր մարդկային լեզուն:

Ավրորա 2017թ. մրցանակաբաշխության հավակնորդներից մեկն էր խոսում` Թոմ Քաթինան, ում պատմությունը լսելով` հասկացա, թե որքան անմարդկային արարքներ կան աշխարհիս երեսին: Թոմը բժիշկ է, ով պատերազմի մեջ գտնվող Նուբա լեռներում միակ վիրաբույժն է և տարեկան իրականացնում է ավելի քան 1000 վիրահատություն: Հինգ հավակնորդների միջից ամենաշատը նրա պատմությունն ինձ գրավեց, որը մարդասիրության հիանալի օրինակ է: Մյուս չորս հավակնորդների պատմությունները նույնպես շատ տխուր էին: Ամենից շատ ինձ դուր եկավ նրանց սերը միմյանց հանդեպ: Չնայած նրան, որ նրանք տարբեր կրոններ են դավանում, նշեցին Ղուրանի ու Աստվածաշնչի կապը` Մարիամ Աստվածածնի մասին:

Նրանց պատմությունները լսելով, չէիր կարող իրենց հետ միասին ցավ չզգալ: Այնպիսի անմարդկային արարքներ էին պատմում` սկսած կանանց սեռական բռնության ենթարկելուց, մինչև մարդկանց մորթազերծ անելը: Բայց նրանք կարողացել են իրենց մեջ ուժ գտնել ու պայքարել հանուն խաղաղության: Եվ հենց դա էլ ինձ ստիպեց հասկանալ նրանցից յուրաքանչյուրի մարդասիրական անգնահատելի գործը:

Sona Tumanyan

Մետրոյում

Մարդիկ, դեմքեր, պատմություններ և նորանոր իրադարձություններ: Դրանք իրար հաջորդում են ամեն օր, չէ որ դրանք մեր առօրյան են: Ճիշտ է, հաջորդում են, բայց միասին են հանդիպում մետրոյում: Հաճելի միջավայր, գեղեցիկ հերթափոխ` լույսից դեպի մթություն:

Հա, նայում էի բոլորին անխտիր, հետաքրքրությունից դրդված` ուշադիր զննում նրանց:

Պատմեմ մի քանիսի մասին, ահա սկսեցինք: Ուրեմն կար մի կին, ով ծամոնն էր ծամում, արագ-արագ, ասես կոնֆետ էր, և ուր որ է՝ վերջանալու էր:

Մի տղամարդ անհամբեր սպասում էր կանգառին ու նայում չորս կողմը, դե, շտապում էր:

Թեև տաք է արդեն, բայց մի աղջիկ դողում էր ցրտից, ձեռքերն անընդհատ իրար էր քսում, որ տաքանար:

Տհաճ է, չէ՞, երբ շրջապատում ինչ-որ մեկին զանգահարում են, և նա չի պատասխանում զանգերին, իսկ հեռախոսն անընդհատ զնգում է: Գոնե անձայն ռեժիմի տակ դներ:

Մեկը զանգերը չի ընդունում, իսկ մյուսը նայում է բոլորի կոշիկներին անխտիր: Միայն մի բան չհասկացա. Հաշվո՞ւմ էր, թե համեմատում՝ որինն է ավելի գեղեցիկ: Էհ, լավ, ինչ արած, անցանք առաջ:

Հա, մի պապիկ էլ կար, հենց կողքիս էր նստել և ում նայում էի անվերջ:

Երևի կհարցնեք, թե ինչու: Նա հոգնած ու դժգոհ դեմքով անշարժ նստած էր: Ձեռքը վնասված էր, փաթաթված վիրակապով: Նա անվերջ քաշում ու հանում էր վիրակապի թելերը:

Մի տղա էլ կար, երևի մոտ ութից տասը տարեկան, ով անձեռոցիկներ էր վաճառում վագոնի սրահում: Հավանաբար տանը այդ գումարին են սպասում…

Շուրջբոլորը նոր պատմություններ են, դեմքեր, խոսակցություններ…

Երբ դու մտնում ես վագոն, հայտնվում ես բոլորի ուշադրության կենտրոնում: Ուղևորները մի պահ քեզ են նայում, դու անկախ քեզանից ժպտում ես ու դրական լիցքեր հաղորդում մյուսներին:

Հոգսեր միշտ էլ կան, դրանց մասին կմտածեք, երբ մենակ մնաք:

Ուրախ եղեք, ու կարելի է սկսել հենց մետրոյում: