Ի՞նչ եմ ուզում դառնալ ես: Օֆ~, այնքան էս հարցը ինձ տվել եմ, արդեն ամեն անգամ մտածելուց սթրես եմ տանում: Սկսեմ ամենաառաջին մասնագիտությունից: Ես ուզում էի դառնալ սպա: Սիրում էի վիլիս, զինվորական համազգեստ և «բատինկա»: Մի օր բախտ վիճակվեց զինվորական համազգեստ հագնել, թե դպրոցում հանդեսի ժամանակ, թե քեռուս համազգեստը: Երբ բանակից եկել էր, դեռ իրեն չտեսած, գլխարկը վերցրեցի, դրեցի գլխիս, հետո նոր տեսա իրեն: Մի անգամ խոսք գնաց զինվորական կյանքից: Համարյա մեծ մասը բողոքեց: Անընդհատ լարված իրավիճակ և անըդհատ տագնապ հրամանի տակ: Խորհուրդ չտվեցին: Իսկ համազգեստ հագնել, զինվորական ծառայության մեկ է, մեկնելու եմ, կհասցնեմ թե հայրենիքին ծառայել, թե հրաման կատարել: Ես էլ փոքր երեխա՝ շուտ համոզվեցի և առանց դժվարության փոխեցի որոշումս:

Հիմա էլ ուղեղս կենտրոնացա նկարչության վրա: Հա, մոռացա ասել, որ նկարչությունը իմ մեջ է եղել, ինձ չեն պարտադրել, որ սովորեմ: Փոքր ժամանակ, երբ Ռուսաստանում էինք ապրում, այսօրվա նման հիշում եմ. մեր տան լուսամուտից երևում էր կիսակառույց հսկա մի շենք, որի մոտ միշտ կանգնած էր վերամբարձ կռունկ: Ու մինչ ռուս ընկերներ ունենալը այդ վերամբարձ կռունկը իմ անբաժանելի մասն էր թե առօրյայում, թե նկարների մեջ: Չկար էնպիսի մի օր, որ ես չնկարեի այդ կռունկը: Ու միշտ ինձ հետաքրքրում էր, թե ինչպես է կռունկը ամուր կանգնած մնում գետնին: Անընդհատ շինարարության կողքով անցնելիս ցանկապատի անցքերից նայում էի, թե ինչպիսին է կռունկի կառուցվածքը: Եվ երբ ինձ թվաց, որ արդեն բավական ուսումնասիրել եմ, նոր անուն դրեցի՝ «առանց ակների կռան»: Ու էլի ու էլի սկսեցի նկարել, բայց արդեն նկարում էի ամբողջությամբ, նկարում էի նաև այդ առանց ակների հատվածը: Ու այդ նկարները ինձ հետ եկան Հայաստան: Մինչ հիմա ես դրանք պահում եմ, որովհետև իսկապես դա է իմ մանկության մի հատվածը՝ լուսամուտի առջև Մոսկվայում և շատ զարմանալի մի մեքենա, որը ինձ ընկեր էր դարձել:

Հայաստան վերադառնալուն պես իմ նկարները տեսավ իմ ներկայիս կերպարվեստի ուսուցիչը: Նկարները նայելուց հետո ծնողներիս ասել էր, որ պետք է անպայման նկարչության դասերի մասնակցեմ: «Սերյոժան մեծ երևակայություն ունի»: Ընդունվեցի գեղարվեստի դպրոց: Սկզբում դժվար էր, այնտեղ վերամբարձ կռունկ չկար՝ կար միայն կարաս, գունավոր կտորներ և արհեստական մրգեր: Բայց մինչ այդ ես մեծ փուլ անցա՝ նկարի կառուցում և մշակում: Անգամ վերամբարձ կռունկն էի մոռացել, թե ինչ է: Անընդհատ ուրվագծում և կառուցումներ: Ես հաղթահարեցի այդ փուլը: Վերջ, ես արդեն նկարիչ եմ, սա իմ վերջնական որոշումն է: Այսօր արդեն 5 տարի է, ինչ զբաղվում եմ նկարչությամբ, սա է իմ վերջնական որոշումը:

Բայց մի բան էլ: Երբ իմ կյանք մտավ 17.am-ը՝ անկեղծ ասած, մեծ շրջադարձ կատարվեց, այնպիսի շրջադարձ, որ սկսեցի կասկածել. Գուցե նկարչությունը թողնեմ, խորանամ լրագրության մե՞ջ, բայց մյուս կողմից էլ. չեմ կարող հինգ տարվա աշխատանքս կիսատ թողնել: Իսկ 17-am-ը, որն արդեն իմ անբաժան ուղեկիցն է և նրա շնորհիվ ես կարողանում եմ գրել, լուսանկարել, ֆիլմեր նկարահանել, միշտ կուղեկցի ինձ. Ես շարունակելու եմ մնալ 17-ի թղթակից:
Երևի նյութերից մեջ կարդացած կլինեք, որ սպորտի հանդեպ էլ սեր ունեմ: Հիմա էլ զբաղվում եմ սպորտով: Սպորտի գծով չեմ շարունակի, ուղղակի դա առողջ ապրելակերպի անհրաժեշտ բաղադրիչ եմ համարում:

Եվ այսպես, մի քանի ամիս, և ես կսկսեմ ընդունելության քննությունները: Ինձ հաջողություն մաղթեք:

Հանրապետության գրեթե բոլոր դպրոցներում դասերը սկսվում են առավոտյան ժամը 10-ին, և դասաժամերը տևում են ընդամենը 30 րոպե: Բացառություն չէ, իհարկե, նաև մեր դպրոցը: Երբ մոտ երկու շաբաթ առաջ ուսուցչուհիս եկավ ու հայտնեց այդ լուրը, մեր դասարանն այն ընդունեց մեծ ոգևորությամբ:

-Ո՜ւխ, ինչ լավ ա, մի ժամ ավել կքնեմ:
-Վա՜խ, 30 րոպե, չենք ձանձրանա:
-Ջան, ինչ հավես ա, շուտ կվերջացնենք, պարապմունքիս էլ շուտ կգնամ, էլ գիշերով չի մնա:
Նման արձագանքները չափից շատ էին: Պետք է խոստովանեմ, որ ես էլ պակաս ուրախ չէի այդ փաստից: Առաջին հայացքից բացասական կողմ չկար, ու ամեն ինչ շատ լավ էր. թե՛ երեխաները, թե՛ ուսուցիչները, ոգևորված այդ փաստից, լուսավոր և ուրախ ծրագրեր էին կազմում, ասես նվեր ստացած այդ ավել ժամանակի համար, որը «մեծահոգաբար» նվիրում էր 45-ի փոխարեն 30 րոպե տևող դասաժամը: Դե, դա ընդամենը առաջին հայացքից:
Իրականում, ամեն անցնող օրվա հետ սկսեցի գիտակցել, որ այս երևույթն իրականում բացասական կողմեր ավելի շատ ունի, քան դրական: Բայց, քանի որ միայն իմ տեսակետը շատ քիչ էր, որոշեցի հարցնել թե՛ աշակերտների և թե՛ ուսուցիչների կարծիքը:
Ուսուցիչները բողոքում էին ու նշում միայն այն, որ 30 րոպեն բավական չէ աշակերտներին նոր նյութը բացատրելու համար, էլ ուր մնաց՝ նախորդը հասցնեն քննարկել: Հատկապես դա շատ է խանգարում այն ուսուցիչներին, որոնց առարկաները խորացված են: Դե, դրական կողմն էլ միայն այն է, որ եղանակային պայմաններն այդքան էլ բարենպաստ չեն նախկին գրաֆիկով աշխատելու համար:
Ի զարմանս ինձ, աշակերտների մեծ մասը ևս այդ կարծիքին էր: Դե, բնականաբար, խոսքս սովորող աշակերտների մասին է, ոչ թե նրանց, ովքեր դպրոց գալիս են ուղղակի տանը չմնալու համար: Աշակերտների խնդիրը տրվող դասն ամբողջությամբ յուրացնելն էր ու այն, որ այդ կարճ ժամանակում չեն հասցնում ավարտել ստուգողականները: Իմիջիայլոց, այսօր մեր դասարանը դրանում համոզվեց: Մաթեմատիկան մեր մասնագիտական առարկաներից է, հետևաբար գրավոր աշխատանքի հարցերը բարդ էին ու շատ: Մինչև ուսուցիչը եկավ, տեղավորվեցինք, առաջադրանքները բաժանեց, դասի ավարտին մնաց ընդամենը 15 րոպե: Ստիպված թեմատիկին տրամադրեց երկրորդ ժամը ևս, որ հասցնենք ավարտել գրավորը:
Մի խոսքով՝ այս բոլոր թերությունների դեմ միայն ցուրտը, ըստ իս, բավարար պայման չէ: Բացի այդ, մեկ ժամ շուտ կամ ուշ սկսվելով՝ դասերը ցուրտը չեն մեղմացնում:

Եթե արդեն անցել ես հիմնական դպրոցի նախաքննական ու քննական շրջանը, ուրեմն կարող եմ անկեղծ ցավակցել քեզ: Դու էլ մեկն ես այն հազարներից, ովքեր հիմնական դպրոցի շեմը թողել են հետևում: Ես արդեն 10-րդ դասարան եմ, ու մինչև իմ այս տարվա դասագրքերը ստանալը, մտածում էի, որ դպրոցի ամենադաժան տարիները 8-9 դասարաններն են: Իսկ պարզվեց, որ սխալվում էի հերթական անգամ, ու դրանք ամենաերջանիկ, հետաքրքիր ու հիշվող տարիներն էին:

Նախաքննական շրջան, փորձում ես վերհիշել դպրոցական տարիների ընթացքում սովորած նյութերը ամբողջությամբ: Հետո բարկանում ես ինքդ քեզ վրա, որ ինչ-որ բան չես հիշում, որ մի բառ մոռացել ես կամ շփոթել մեկ ուրիշ բառի հետ: Կարծում եմ, այս բոլորն այնպիսի բաներ են, որ պատահել են բոլորիս հետ: Բայց քննությունը բնականաբար սպասվածից հեշտ է անցնում: Դե վերջ, այս փորձությունն էլ հաղթահարեցինք: Իսկ ի՞նչ է սպասվում առջևում: Անձամբ ես միտք ունեի  փոքր ինչ ծուլանալ, արջի պես քուն մտնել մինչև 11-րդ դասարան, ու հետո էլի եռանդուն սովորել՝ արդեն միասնական քննություններին պատրաստվելով:  Հենց սկզբից ասեմ՝ իմացիր, որ եթե դու 10 տարի սովորել ես առնվազն 9-երով կամ 8-երով, ուրեմն ծուլանալը այդքան երկար ժամանակով հաստատ քեզ համար չէ: Ու  պատճառը ցածր գնահատականներ ստանալու վախը  չէ, չէ, ուղղակի, երբ դաս չես անում, կարծես մի բան պակաս լինի, օրդ կիսատ մնացած, իսկ խիղճդ փշերի վրա լինի: Ծուլանալ չկարողացա, իսկ այ, դասերի ծավալուն և դժվար լինելն իրոք սարսափեցրին ինձ: Ծուլանալու միտքը դեռ գլխիցս չեմ հանել ու  չեմ էլ ուզում ենթարկվել դրան, բայց երբեմն մտածում եմ, որ ծուլանալն ավելի հեշտ կլիներ, քան ֆիզիկայի բանաձևերը անգիր հիշելը: Ուզու՞մ ես բուհ ընդունվել, մոռացիր ծուլություն բառը: Իսկ ես գնամ ու ֆիզիկա սովորեմ, բանաձևերը դեռ անգիր չգիտեմ…

Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ձեր դասարանն արդյոք «պատմություն» ունի՞: Ես ապրում եմ գյուղում՝ Գորայքում, իմ դասարանն ունի մի մեծ ու խառը պատմություն: Այնքան խառը, որ հնարավոր է, որ ես ինքս խառնեմ այդ պատմությունը: Կսկսեմ ամենասկզբից:

Առաջին դասարանում ընդամենը մեկ աշակերտուհի է եղել մեր դասարանում՝ Ամալյան: Իմ հերոսությունից հետո (եթե ընթերցած լինեք «Թե խելքս շատ էր կտրում» հոդվածս, ապա կհասկանաք ինչի մասին է խոսքը) մեր դասարանը դարձավ 2 հոգի: Մեզ միացավ նաև Աղավնին, սակայն Աղավնին 2-րդ դասարանից տեղափոխվեց Եղեգնաձորի դպրոց: Ես և Ամալյան միասին սովորեցինք մինչև 4-րդ դասարան: 4-րդ դասարանից մեզ միացավ մեր համագյուղացին՝ Գարիկը, սակայն Գարիկը ապրում էր Սիսիանում: Դարձանք 3 հոգի: Այնուհետև, 5-րդ դասարանից մեզ միացավ Անին, սակայն 2-րդ կիսամյակից մեզ հետ չսովորեց: Մենք՝ երեքով, ամուր «պատնեշի» պես կանգնած էինք և ցանկություն չունեինք հեռանալու իրարից:

7-րդ դասարանում էինք, երբ մեզանից 3 տարի մեծ Արկադին, ով եկել էր Ռուսաստանից, նույնպես եկավ մեր դասարան։ Հիմա կմտածեք, թե ինչպե՞ս կարող է 3 տարով մեծ լինել և ընդունվել մեր դասարան: Մեր տնօրենը, մտածելով Արկադիի ապագայի մասին, ընդունեց մեր դասարան: Տնօրենը մտածում էր, որ Արկադին կկարողանա կարճ ժամանակահատվածում հասնել մեզ: Դե, մեր տնօրենի երազանքը մեծ մասամբ չիրականացավ: Արկադին կարողացավ միայն գրել-կարդալ սովորել, և վերջ: Նա ընդհանրապես դաս չէր կարողանում պատմել, միայն ուշադիր լսում էր: Շատ սիրեց հասարակագիտություն և հայոց պատմություն առարկաները, գրականությունից լավ հիշում էր «Սասունցի Դավիթ» էպոսը: Նա անընդհատ մտածում էր, թե դասերն ավարտելուց հետո տանն ի՞նչ նոր, հետաքրքիր զբաղմունք գտնի:

2016 թվականի մարտի 29-ին լրացավ Արկադիի 18 ամյակը, և արդեն պետք է ծառայության անցներ հայկական բանակում, սակայն դպրոցը խանգարում էր: Մեր համառ Արկադին որոշեց, որ պիտի անպայման ծառայի և գնաց, դիմում գրեց, որ գնա բանակ։ Մի քանի ամիս հետո զինծանուցում եկավ այն մասին, որ պետք է հուլիսի 19-ից ծառայության անցնի հայկական բանակում: Արկադին ծառայում է Լեռնային Ղարաբաղի Ջաբրայիլի զորամասում: Ես հպարտանում եմ, որ մեր ավագ ընկեր Արկադին իր նման խիզախ զինվորների հետ հսկում է մեր երկրի սահմանը:

Արկադիի հեռանալուց հետո դասարնում դարձյալ մնացինք 3 հոգի՝ ես, Ամալյան և Գարիկը: Ամալյան 16 տարեկան է և երազում է դառնալ թարգմանչուհի։ Գարիկն արդեն 17 տարեկան է: Գարիկը սեպտեմբերից արդեն որոշել էր, որ պետք է դառնա ճանապարհային ոստիկան, սակայն չգիտեմ ինչու, կամ ինչպես, փոխեց իր որոշումը և որոշեց դառնալ հայ ազգին պիտանի սպա: Դե, մնացի ես: Ես 15 տարեկան եմ և մասնագիտության ընտրության հարցում ամենաշատը ես դժվարացա։

-Վե՛րջ, դառնում եմ ուսուցիչ, չէ՛ դեսպան, հըմմ․․․ Վարսահարդա՛ր,- և այսպես ամեն օր:

Մի օր վերջապես հասկացա, թե որն է իմը, իմը տուրիզմն է: Երազանք և նպատակ է դարձել դառնալ տուրիստական գործակալության մի անդամ, մի մասնիկ:

Մեր դասարանն այս համաճարակներից զերծ չմնաց։ Հիվանդացել են Ամալյան և Գարիկը: Դե ես էլ դեռ դիմադրում եմ, որ մեր դասարանի դուռը չփակվի: «Գլուխս կախ» գնում եմ դպրոց, միայնակ 7 ժամ դաս անում և գնում տուն:

Ես ցանկանում եմ, որ մեր այս փոքրիկ դասարանը ավելի չփոքրանա, որ 12-րդ դասարանում դեռ դասարան մնացած լինի․․․

Հարցազրույց տասներկուերորդ դասարանցի Թամարա Գրիգորյանի հետ:

-Ինչպե՞ս անցան քննությունները:

-Քննություններն անցան իմ սպասածից էլ լավ: Սկզբում շատ անհանգիստ էինք, քանի որ դասագիրքը չէինք հասցրել ամբողջությամբ վերջացնել, սակայն քննական հարցաշարը բավականին հեշտ էր, հիմնականում ներառված էր անցած տարվա ծրագիրը:

-Արդյո՞ք լավ էր կազմակերպված:

-Ամեն ինչ կազմակերպված էր ըստ օրենքի և համապատասխան կանոնների, այնպիսի դեպք տեղի չի ունեցել, որը չհամապատասխաներ նոր ծրագրին:

-Քննություն հանձնելիս կայի՞ն բարդություններ:

-Կարծում եմ միակ բարդությունն այն էր, որ հասցնեինք պատրաստվել քննությանը: Ինչ վերաբերում է հարցաշարին և քննության կազմակերպչական մասին՝ բարդություններ չկային:

-Արդյո՞ք գոհ ես քո արդյունքներից:

-Բնականաբար ամեն քննությունից հետո մտածում ենք, որ կարող էինք ավել լավ արդյունք ցուցաբերել: Իսկ ինչ վերաբերվում է հավաքածս միավորներին, հաշվի առնելով, որ պատրաստվելու ժամանակը քիչ էր, վատ չէր, դժգոհություններ չկան:

-Արդեն սկսվել է երկրորդ կիսամյակը: Ի՞նչ կարգով պետք է հաճախեք դասի, ի՞նչ փոփոխություններ կան:

-Կարգը նույնն է. պարտավոր ենք հաճախել դպրոց, բացակայության դեպքում՝ բացական դրվում է: Միայն ունենք ազատ ինքնապատրաստման ժամեր, որոնց ժամանակ կարող ենք զբաղվել այն առարկայով, որից միասնական քննություն ունենք հանձնելու:

-Ինչպե՞ս ես վերաբերվում նոր փոփոխություններին:

-Փոփոխություններն ինձ համար դրական են, քանի որ հիմա ավելի ազատ ժամանակ եմ ունենում, և հեշտ է պատրաստվելը տարեվերջյան քննություններին:

Առավոտ… Համացանցում որոնումների մեջ եմ… Ապարդյուն:

-Ա, դե լավ, էլի, չեն երկարացնո՞ւմ էս արձակուրդները:

Այս խոսքերս լսեցին մեր տնից 5 մետր շառավղով տարածության վրա գտնվող բոլոր նրանք, ովքեր ունեին այդ ունակությունը:

Ախր, լավ էլի, ինչո՞ւ ես ու հազարավոր այլ աշակերտներ պիտի արթնանանք մթնով ու խորհրդային շարժիչը միացրած մեքենայի փոխանցման տուփի պես դողալով գնանք դասի:

Երկուշաբթի: Դեռ հույս ունեմ, որ արձակուրդները երկարացվել են, ու դպրոցում պահակը բոլորին հետ կուղարկի:

Բացեցի դուռը, ավելի ճիշտ, բռնակը սեղմեցի, մնացածը քամին արեց: Քամին նաև սառը օդային հոսանքով ապտակեց ինձ:

Քայլում եմ: Ցուրտ է, ու ոչինչ չի երևում (ԽՍՀՄ-ում ծնվածներ, բարև): Հեռվում նկատում եմ մի քանի փայտի ուրվագիծ: Վայ, դրանք փայտեր չեն, ընկերներս են, քարացած ինձ են սպասում:

Հասանք դպրոց: Էհ, էսպիսի հիասթափություն դեռ չէի ապրել: Դասերը սկսվել են: Լավ, ինչ արած:

Պարզվեց, որ դասաժամերը պարապում ենք 30 րոպեով, գոնե մի քիչ ուրախացա:

Երեկոյան լուրերով հայտնեցին, որ այն դպրոցները, որտեղ վատ ջեռուցում կա, կարող են դասերը սկսել ժամը 10-ին: Ոնց որ վիրահատություն պահանջող հիվանդին հանգստացնող ներարկեն:

Ոչ նորմալ դաս ենք հասցնում պարապել, ոչ դասարանի կեսն է ներկա լինում: Անիմաստ մեր ժամանակն ենք կորցնում, ու չգիտեմ էլ՝ ինչու: Լավ չի, էլի, որ հազարավոր անձանց ձայնը ոչինչ է մի նախարարի որոշման դիմաց: Ժողովրդավարական երկրում ենք ապրում…

Միջնակարգ և ավագ դպրոցների հիմնական տարբերությունը հոսքային ուսուցումն է: Ես սովորում եմ տնտեսագիտական հոսքում, այստեղ խորացված անցնում ենք մաթեմատիկա, հայոց լեզու և անգլերեն առարկաները: Ճիշտ է, իմ նախասիրությունները այլ են, սակայն ես այժմ այս հոսքում եմ, քանի որ իմ՝ դեռ միջնակարգ դասարանի ընկերները ևս այստեղ են, և ես չէի ցանկանում նրանցից բաժանվել:

Երբ միջնակարգ դպրոցում էինք, մեզ ասում էին, որ տասից տասներկուերորդ դասարաններում նույն միջնակարգ դասարանների կրկնությունն է: Սակայն հիմա այնքան նոր բաներ ենք անցնում, որոնց մասին նույնիսկ գաղափար չունեինք:

Մի քանի օր առաջ, երբ դասընկերուհուս հետ էի զրուցում, նա ասաց, թե ինչպես էր իրենց ուսուցչուհին ասում, որ վայելեն իրենց անհոգ օրերը, որոնք ավագ դպրոցում այլևս չեն լինի: Եվ իրոք, ավագ դպրոցում մեր օրը շատ ավելի հագեցած է լինում:

Ամեն տարի Նոր տարվա նախամուտին բոլորս էլ մտքում փորձում ենք ամփոփել անցնող տարին, ու հասկանալ, արդյոք այն մեզ տվեց ինչ-որ բան, թե չէ:

2016-ը սկսվեց մեծ սպասումով, սակայն սպասումներիս դիմաց ստացա մի մեծ արկղ՝ այն էլ փաթեթավորված մեծ կարմիր ժապավենով:
2016-ի գարնանը ընտրվեցի «Հույսի Կամուրջ»-ի կազմակերպած Մեդիագրագիտության դասընթացներին մասնակցելու:
«Հույսի Կամուրջն» ինձ տվեց մի մեծ փունջ «Արևածաղիկ»:

Արևածաղիկներից յուրաքանչյուրն իր կարևոր տեղը գտավ իմ կյանքում:
2016-ին մեր դպրոցը մասնակցեց Հայաստանի պատանեկան նվաճումների ամենամյա բիզնես ծրագրին, ու, չգիտեմ էլ ոնց, քննությանը բարձր միավորներ հավաքելով, ես էլ մասնակցեցի Հայաստանի պատանեկան նվաճումների դպրոցական ճամբարին, որտեղից վերադարձա գիտելիքների մեծ պաշարով ու լիքը ընկերներով՝ ամբողջ Հայաստանից:
2016-ին մեր դպրոց եկան «Մանանա» կենտրոնից, ու էլի ես ընտրվեցի դասընթացին մասնակցելու, ու հենց «Մանանայի» շնորհիվ երազանքներիցս մեկն իրականացավ, ու դարձա թղթակից 17.am-ում:
Ասեմ ավելին, դարձա ակտիվ թղթակից ու մասնակցեցի մեդիաճամբարի, որն էլի շատ գիտելիքներ ու ընկերներ տվեց:
Դե, այս տարի վերջին սեպտեմբերս էր դպրոցում, սակայն, եթե անկեղծ լինեմ, այս տարի չհասցրեցի դպրոց գնալ ամեն օր, քանի որ ինձ հյուր էին եկել շտեմարանները:
2016-ին սկսեցի թղթակցել «Արևածաղիկ» մանկապատանեկան ամսաթերթում:
2016-ին սկսեցի հանդես գալ eJournal.am կայքում:
2016-ին նորից միացա «Արևորդուն, սակայն այս տարի որպես կամավոր:
2016-ին ես հասկացա, թե ինչ է նշանակում «ժամանակ չունեմ»-ը:
Եթե փորձեմ մի քանի բառով նկարագրել 2016-ը, ուրեմն կասեմ՝ այն ինձ համար կրթական տարի էր:
Շնորհակալություն 2016, որ եկար, ու մի քիչ էլ ինձ մեծացրեցիր:
Մնաս բարով…